Malowała chłopców pochłoniętych zabawą. Starała się oddać ich beztroskę, nieświadomość „wielkich" wydarzeń. Obojętni i nic nie znaczący, a jednak przez chwilę nie mogła oprzeć się wrażeniu, że cały wszechświat skupia się na nich.

- Nie uwierzysz: mój ojciec w końcu poszedł do pracy. I wygląda na to, że sam ją znalazł!

- Mój anioł mówi, że modlitwa dziecka ma wielką moc.

- To coś więcej. Może to przypadek, ale wydaje mi się, że pomogła piosenka, której mnie uczyłeś. Tak mi się spodobała, że śpiewałem ją nawet w domu.

- Usłyszał ją?

- Tak, chyba go nawet niechcący obudziłem. Wystraszyłem się, że na mnie nakrzyczy, ale on spojrzał na mnie tak jakoś dziwnie, a potem wyszedł bez słowa.

- Bóg nie potrzebuje okazywać całej swej potęgi, żeby odmienić serce człowieka. Nawet my, nic nie znaczący, jak ziarnka piasku możemy stać się początkiem lawiny. Wystarczy, że będziemy starać się czynić Jego wolę.

- Czyli nasza zabawa, wspólne śpiewanie...

- ... nie było przypadkiem.

Z chaosu kolorowych klocków zaczęła wyłaniać się uporządkowana architektura wielkiego miasta. Uchwyciła moment niepewności, między bezładem, a porządkiem, w centrum zaś znajdowali się oni. „Twórcy historii" - tak nazwie ten obraz.