Słońce odbijało się w oczach spacerowiczów, ogrzewało uśmiechy, na przekór kąśliwym powiewom wiatru. Drzewa przybrały się złotem i purpurą, jakby chciały zrekompensować sobie mające nadejść ogołocenie. Tylko niebo nieczułe na to jesienne zamieszanie, z zadowoleniem przeglądało się w stawie.

- Czy Pana Boga można spotkać tylko w niebie?

- Rozejrzyj się dokoła. Co widzisz?

- Wiatr przemykający się między złotymi liśćmi, staw wypełniony światłem słonecznym, wiewiórkę szukającą orzeszków...

- Świat, który cię otacza jest dziełem Boga, a piękno, które w sobie kryje w Nim ma swoje źródło. Pomyśl o tym za każdym razem, gdy poczujesz zachwyt.

- Widzę także ludzi: mamę tulącą dziecko, które przed chwilą się przewróciło, chłopca, czytającego dziadkowi gazetę...

- Bóg jest obecny w każdym dobrym czynie, który płynie ze szczerego serca. Jeśli nauczysz się patrzeć, uda ci się Go dostrzec.

- Widzę, a właściwie czuję i rozumiem.

- Boga możesz spotkać również w kościele. Czeka na ciebie, skryty w kawałku Chleba.

- Mama mówi, że dopiero za dwa lata będę mógł go przyjąć.

- Jeśli dobrze się do tego przygotujesz, poczujesz, jak to jest być w niebie. Ale nie musisz czekać tak długo, żeby się z nim spotkać i porozmawiać.

- Na mszę chodzimy tylko raz w tygodniu...

- Bóg mieszka także w twoim sercu, w jego najgłębszym zakamarku, gdzie tylko ty sam i dotrzeć możesz. Znajdź Go, staw się w Jego obecności i z Nim porozmawiaj.

- O czym?

- O czym tylko zechcesz. O tym co cię bawi, o tym co cię smuci. Przeproś, jeśli czujesz się winny, podziękuj, za to co masz. Podziel się z Nim swymi marzeniami i pragnieniami.

- Czy On nie wie wszystkiego?

- Wie, ale chce też usłyszeć to od ciebie.

Chłopiec przyklęknął na brzegu stawu i przez jakiś czas patrzył w lustro wody. Widział siebie, i drzewa, i niebo - spokojne i niewzruszone, dopóki nie puścił stateczku z łupiny orzecha. Tym prostym gestem wszystko poruszył.