Ayato prowadzi mnie do nowego pokoju. Trawa długa, grobowa cisza. Aż mi się niedobrze zrobiło. Postanowiłam przerwać ten okropny fant.

- Więc... Ile masz lat? - Spytałam niepewnie

- 17. Chodzę do drugiej liceum.

- A w szkole, do której chodzisz, uczą się same wampiry?

- Aaah... Chciałoby się. A co? Ekscytuje cię życie z wampirami? - Uśmiechnął się przebiegle.

- Szczerze mówiąc... Od zawsze się nimi interesowałam. Czytałam o nich strasznie dużo. Na przykład, że boicie się różańca, wody święconej... - Wypowiedź przerwał mi jego śmiech - A ty z czego się śmiejesz?

- Bo to co mówisz to brednie - Zakrył twarz i nadal się śmieje - Nie wierzę, że serio w to wierzycie.

- To nie wierz. Mamy inną teorię. My ludzie nie mamy nawet pojęcia o waszym istnieniu. Za wyjątkiem mnie.

- Czuj się zaszczycona.

Zatrzymał się przy ciemnych, drewnianych drzwiach. Otworzył je, i ujrzałam piękny, niebieski pokój z wielkim łóżkiem i białymi meblami.

- Wow! Jest śliczny!

- Taa... Od kilkunastu lat istnieje.

Weszłam z nim do środka i podeszłam do walizki położonej na łóżku.

- Dziękuję za odprowadzenie mnie do pokoju. Teraz chcę zostać sama.

- Hm? Czemu?

- Chcę się rozpakować, to oczywiste.

- Możesz przecież przy mnie.

- Tak kurczę. Może ci jeszcze wymachiwać bielizną przed nosem.

- Hehe, czułbym się przyjemnie.

- Weź wyjdź! - Zarumieniłam się.

- Nie rozkazuj Ore-Sama!

- Z wielkim szacunkiem proszę... Po prostu wyjść, żeby nie powiedzieć brzydko. Lepiej?

Chłopak przybliżył się do mnie i przygwoździł do ściany. Uśmiechnął się i zsunął mi ramiączko.

Ayato P.O.V

He, zadziorna. Ciekawe co powie, gdy moje kły znajdą się w jej ciele.

Zsunąłem jej ramiączko i przysunąłem do siebie. Zrobiła wielkie oczy i popatrzyła na mnie swoimi niebieskimi oczami. Próbowała się wyrwać, ale nic z tego. Nikt mnie przecież nie pokona.

- Zostaw mnie ty zboczeńcu! Pytałeś się w ogóle czy możesz mnie dotknąć? Nie? To już ci mówię. NIE DOTYKAJ MNIE.

- Hehe, oj rozłościłaś się? Źle to wpłynie na twoją urodę. - Zaśmiałem się i zbliżyłem usta do jej szyji. He, czuję, że drży. Musi się trochę bać. To mnie najbardziej kręci.

Wgryzłem się, a ona pisnęła. Wziąłem pare zachłannych łyków. Jej krew... smakuje tak wybornie. Czuję, że wracają mi siły.

Yuno P.O.V

Cholernie boli... Gorąco mi... Okropne uczucie. Ayato przestał już pić i dostał jakiegoś laga. Nie kontaktował ze światem.

- Już mnie zostaw i daj mi się rozpakować! - Odsunęłam go od siebie i otworzyłam swoją walizkę, po czym zaczęłam wyjmować ubrania. Ayato nadal tu stoi... Rozpakuję bieliznę jak zostanę sama. O ile nadejdzie taka chwila.

- Ayato? Co jest?

- Hmm, powiem ci, że mam bardzo fajne widoki.

-Ha?! - No tak! Żeby sięgać po ciuchy muszę się schylać! - Nie patrz! Najlepiej to wyjdź!

- Powtarzasz się. - Uśmiechnął się.

- No bo nie rozumiesz!

- Będę tu siedział dopóki nie skończysz - Rozwalił mi się na łóżku! Nie no zajebiście! Ale przynajmniej już się nie patrzy tam, gdzie nie powinien.

*Kilka minut później*

Poukładałam wszystkie ciuchy do szafy. Wreszcie mogę odpocząć. Przez te dziesięć minut nie sprawdziłam nawet co ten wampir robi. Odwróciłam się, a ten co? Gra w moje gry na telefonie!

- Pytałeś się?!

- Nie będziesz mi mówiła jak mam żyć. - W ogóle nie spuszczał wzroku z ekranu.

- Ty słuchasz mnie? Oddawaj telefon.

- Zaraz! Nie widzisz, że zaraz przejdę ci grę?

Bez słowa podeszłam do niego i zabrałam mu swój telefon z jego dłoni i schowałam do kieszeni.

- No! Desko! Nie sprawdzałem ci przecież wiadomości!

- No i prawidłowo, ale i tak ci nie dam. Chyba powinnam założyć hasło w telefonie, jeśli mam z wami mieszkać...

- Tch.

Wkurzył się troszku. Ale mam swoje zasady, których przestrzegam.

- Masz szczęście, że mam dzisiaj dobry humor. Bo jeśli bym go nie miał, to byś dawno była martwa.

-...Nie żartuj

- Nie żartuję. Mieszkasz z sadystami desko.

- I koniecznie musiałeś mnie obrazić?

- Tak. Nie byłbym sobą - Zaśmiał się.