sunshine

ACE'S POV

I'm lying in my bed right now, gazing in the high ceilings, thinking of all the things na pwedeng mangyari. As all the possible scenarios played in my head, hindi ko mapigilan ang maisip ang taong naging isa sa rason kung bakit ako takot na sumubok magmahal ulit.

Hindi ko maikakaila na natatakot ako sa pwedeng kahihinatnan kung mangyari man na magkita kami ni Lance. After all dala-dala ko pa rin ang apeliyido niya sa papel. Hindi sa totoong buhay pero sa kontrata lang. He's no worth to me. Wala na siyang parte sa buhay ko. I once was asked by my son kung 'asaan ang daddy niya ay hindi ko masasabing hindi ako nangamba na dadating ang panahon na magkikita sila.

Joxiah knows how he was born. He's a very intelligent child and masasabi kong may pinagmanahan both from me and the genetic donor. Dahil dun ay hindi na kasorpresa-sorpresa na he found out by himself na anak siya ng isang Zapanta. Nang isang Lance Milonnel Zapanta, the ruthless piece of shit!

I was shock as to how he found out. I was furious that time sa kanila mommy expecting na sila ang nagsabi but no, my son Joxiah showed me photos of the man I loathe the most and all the screenshots about a possible traits na makukuha sa isang carrier. See how intelligent he is? It's cunningly scary.

Though we never talks about this, occasionally ay nagtatanong pa rin si Joxiah sa akin ng mga bagay-bagay tungkol sa isa pa niyang ama and I wholeheartedly answered his queries sa abot ng aking makakaya. As what i have said, Joxiah Lace is a very intelligent child, he understands all of my reasons kung bakit naghiwalay kami at hindi buo ang pamilya niya.

At the age of five ay mulat na siya sa katotohanang hindi na makokompleto ang pamilya niya. I'm glad na naintindihan niyang nasaktan ako noon kaya I can't find another dad for him. And now, at age of nine he has been the source of my light and hope to continue striving. 

For now, my baby is enough.

Tambak sa mga gawain ang bumungad sa akin pagpasok pa lamang sa opisina ng kompaniya. Kaya mas minaaga ko na lang ang pagsisismula sa pagbasa ng mga papeles ng lahat ng mga OIC sa bawat kompaniya na pagmamay-ari namin.

Hindi ko man lang namalayan na magtatanghalian na kaya mas minabuti kung tawagan si Miles for my lunch but before I could open my phone, a knock on the door startled me.

"Excuse me, Sir Ace." Bungad sa akin ng isa sa mga body guards ko kaya napataas ang kilay ko.

"Yes?" Wala akong kain kaya madali akong mairita. Don't ask me why.

"May nagpadala po ng pagkain, na check na po namin and wala naman pong kakaiba sa pagkain." Sa isipan ko ay baka si Miles or isa sa mga team ko ang nagpadala ng pagkain. Kaya wala namang problema at tinanggap ito ng malugod after thanking the body guard.

I was eating when a beep on my phone halted me from continually devouring the food. I think I need to ask kung sino ang gumawa nito. Ang sarap but wala namang nakalagay na name sa restaurant, siguro homemade.

"Are you busy? Call me if you're not."

A ghost smile appears in my lips as I read the message from my special person. Special, oo. Dahil sa siya ang umalalay sa akin sa bawat hakbang ko noon. He treated me with care without asking for any exchange. I like him for that. Well, aside from the fact that he's my best friend.

"Hey, sunshine!"

"At kailan pa naging sunshine ang pangalan ko, Justin? Siguro may babae ka naman ano at napagkamalan mo pa akong sunshine mo. Hoi, Just magtino ka nga!" I grunt highlighting na hindi talaga ako nasisisyahan sa mga pinag-gagawa niya.

I'm that type of person who believes that a woman's heart is a gem to treasure and no man shall throw its value away dahil lang sa gago ito. Period.

"Sunshine naman. Alam mo naman na wala akong inibig kung hindi ikaw lang. Kaya heto tanggapin mo na ang ang alay kung pag-ibig HAHA!"

Hindi ko mapigilan ang matawa rin sa mga pinagsasabi ng kaibigan ko.

"Ewan ko sa'yo at hindi ka na nagtitino. I'm warning you Just at dadating ang araw na magtitino ka dahil sa isang babae." I warned him and hindi na siya pinansin pa at nagpatuloy sa pagkain.

Damn, ang sarap!

"Or pwede namang ikaw."

Biglang bumanat naman ang loko kaya tumawa ito ng napakalakas na alam kung nakakuha ng ibang atensiyon kung may kasama siya. As for me ay nagmamadali akong uminom ng tubig dahil nabulunan ako.

"Cut the shit, Justin and ibigay mo na lang ang call sa anak ko." I said after my throat have calmed down from suffocation.

Justin has always been there for me. He was the one na umakap sa akin, the one who exerted effort just to make me smile in my depressing state. Siya rin ang unang tao na sinabihan ko after the pregnancy result came in. I was on the US that time, hiding kasi ayaw kung makita ako ng gagong 'yun. Siya ang nandoon para sa akin when I had my cravings, he was the one na nandoon when my mood swings are on the height. All in all, isa na siya sa taong tinuturing kong Kuya at kapatid kaya hindi na 'yun palaisipan na nasa kaniya namamalagi muna ang anak ko while I'm here at the Philippines.

"Mama! Good morning!"

I smiled when I heard the cute voice of my son Joxiah.

"Good afternoon to you too, baby." I replied. I closed all the food containers and nakinig lang sa mga sinasabi ng anak ko.

"I missed you na mama. When are you coming back here? I need to go shopping! I can't believe that Erin flaunted his new toys in my face!"

Hindi nga rin pala nawawala ang kamandag ng pagiging bratinela ko at pati anak ko ay nahawa na. Wala rin naman akong pinagkaka-abalahan maliban sa trabaho kaya wala masiyadong gastos, so as much as possible ay binibigay ko sa anak ko ang kaya kung maibigay... In a way na sa tama pa rin. After all, hindi na ako naka-depende sa pera ng mommy at daddy.

"I missed you too. But baby hindi good ang magpalakasan ng yaman just by showing off your toys. You're her best friend but its ironic kasi palagi kayong nag-aaway. That's not good baby."

"No best friend of mine ang mang-aagaw sa crush ko. Yuck, buti na lang mommy at naka move-on na ako. Hindi rin naman siya kawala eh. Maganda lang talaga ang blue eyes niya."

Pareho kaming natawa ni Justin sa naririnig ng anak ko na kandong-kandong ni Justin while facing the laptop camera.

Masasabi mo na kapag makita mo ang anak ko ay nakuha niya ang mukha sa isa pa niyang ama, but his physical attributes and how he moves ay nakuha niya sa akin. Just like me he's also a treasure in both families, the Heartily-Villamayor dahil nakuha niya ang traits ko which is being a carrier or ang kakayahang magdalang tao kahit na isang lalaki.

"I need to end the call baby, ha. Promise to me that you won't give your Tito Justin a headache, and don't run too much. I love you."

"I love you too, mommy ko. Keep the good work, and yeah, please make some more money because I need to buy something expensive. I love you ulit, bye."

Natatawa akong nagpaalam sa dalawa.

I bid my goodbyes to them when Miles, my secretary send me the email of the next meeting I need to attend to. Hindi ko na yun binigyang pansin pa dahil sa mas pinukol ko ng paalala ang dalawa dahil sa plano na naman atang bilhin ni Justin ang mga luho ng anak kung bratinela.

"I love you, mama. Don't forget your meds when you're not feeling well. Malapit na rin naman akong makakapunta diyan as soon as Mommyla well fetch me. As for now, gagamitin ko muna ang platinum card na bigay ni Daddyto Silver for me to go shopping. TITO JUSTIIINNNNN LET'S GOOOOO!!"

Napailing na lang ako sa anak ko. He's just nine years old pa pero feeling ko ay mamumulubi na ako. Though it makes me wonder kung ako ba ang pinili ni Lance ay mas masasayahan siguro ang anak ko sa yaman nun. How I wi --!

Stop! Stop, Angel! Wala ka ng paki sa manlolokong yun! Stop replaying all those horrid memories! Ughhh!! Hastily, I grab my Chanel purse and isinukbit ang kamay sa Gucci jacket ko and isinuot ang Balenciaga sunglass.

Hindi na makakasama si Miles dahil sa may mas importante pa siyang gagawin sa opisina so sinabi ko na lang sa driver na pupunta ako sa next meeting. I know Miles already send him the schedule kaya alam na niya ito.

As buildings after establishments passed by, naisip ko kung ano kaya ang nangyari sa akin kung wala ang kontratang nagkulong sa akin noon. Will there be the heartbreak and the pain? Though kung tatanungin niyo ako kung babalikan ko ang nakaraan kahit na nasaktan ako ng todo, I would always choose to repeat the history again and again.

Kasi kahit na sa sakit na dinanas ko, may anghel naman na nabuo at binigay sa akin ng panginoon.

My baby, Joxiah. He's enough. Very enough!