years

ACE'S POV

"All is ready, Ace. Nakahanda na ang sasakyan as soon as makalabas ka na ng eroplano. Nadagdagan ko na rin ang body guards as to Justin's instruction." I smiled at Miles' excited tone. Kahit na hindi ko makita ang mukha niya ay nahihimigan ko na ang tuwa niya sa muling pagkikita namin.

It has been years, ten years to be exact, nang umalis ako sa lugar na'to and here I am finally home! The mere thought of 'home' made those days nostalgic. Yung mga katangahan moments and mga kabaliwan ko. Gosh!

From those memories I can't help but to cringe. Hindi ko lubos ma-imagine ng hindi natatawa or nadi-disappoint sa mga gawain ko noon.

Well, past are meant to be out. The 'now' is what matters the most, at sinisigurado ko sa panginoon na hindi na ako ang dating ako na marupok at aatrasan ang mga laban. I'm done being weak. Gusto kong lumaban kung kinakailangan and this time, I will fight. I had enough. This time ay pipiliin ko naman ang mahalaga sa akin.

"I see. Thank you Miles, and please don't forget to finalize all the details for my next agendas. Pakisabi na rin kay Dinah na pinapahanap ko ang pinapagawa kong mga archives sa mga past issues na kinakasangkutan ko noon. Tell her that as soon as mahanap niya na lahat ng mga yun ay i-delete 'yun. I don't want any issues na makokonekta sa pangalan ko lalo pa't nakauwi na ako." I sounded cold and demanding, pero as more years passed I've matured.

Hindi kasi dapat magpapatanga-tanga lalo pa't may binubuhay ka na. One wrong move and pwedeng mawawala ang mga pinaghirapan ko. I don't want that. I don't want my son to suffer the same fate I witnessed.

Masiyadong mahirap at masaklap 'yun para sa anak ko.

I'm 28 years old now, successful in my career, happy and contented with my son, and finally ay naka move-on na sa mga nangyari. Yes, you should be proud kapag nakamove-on kana sa isang masakit na pangyayari! Mahirap kasi yun and you should pat your shoulder for the job well done. Hindi man kayo maka-relate ay pagdating ng panahon, maiintindihan niyo na ang mga sinasabi ko.

"Of course, Ace. And oh, welcome back to the Philippines." That made me smiled a bitter smile.

It's been years, ng mangyari ang insidenteng 'yun. Ten years to be exact. Hindi ko malilimutan 'yun dahil sa araw na 'yun ay naipamukha sa akin ng mundo ang tunay na reyalidad. Malayo ang naunang sakit na naranasan ko keysa sa nangyari dun. I've cried, aaminin ko. Sino ba ang hindi?

I've tried moving on as soon as possible pero hindi ko kinaya dahil ang hirap! Pero gaya ng sabi ko, kailangan kOng magpapakatatag dahil hindi na ako nag-iisa sa puntong 'yun.

The world may hate me at that time but God was merciful to give me the greatest gift of all, my baby Joxiah Lace Heartily-Villamayor.

The crowd went haywire ng makitang lumabas ako sa arrival area and I've felt so grateful for having Justin in my side dahil sa alam na niya na ganito talaga ang bubungad sa akin pagbalik ng Pilipinas. I made a note in my mind to call him as soon as makauwi ako.

The place had evolved quietly good, but not the people around. Hindi pa rin sila maka move-on. They are still the chismosas I know.

"Mr. Ace, totoo ba ang bali-balitang kasal ka na sa sikat na photographer na si Justin Wong?"

Ipinasok ko ang mga kamay sa white overcoat and mas binilisan ang lakad when I saw the paparazzi population. Mas lumalaki at papalaki na ito!

"Totoo ba na may anak ka na?"

Some passengers are now filming!

"Mr. Villamayor are you here for good?"

Nasanay na ako sa ganitong set-up. As a supermodel and at the same time, heiress of one of the wealthiest family around the world, expect this kind of scenarios every damn time you go out.

"Supermodel Ace Villamayor, ano ang masasabi mo sa mga haka-hakang bumalik ka raw sa Pilipinas upang tulungan ang kompaniya ng mga Heartily?"

Simula noong lumabas ang totoo kong pangalan sa industriya, lahat 'ata ng mga reporters ay gusto akong kunan ng sentiment, but I refused to. I want this people to be in the gutter and stay curious, as ironic as it may sound, my last name boosted my career to this heights.

"Ace, what can you say about the allegations towards you and your supposedly lover, Mr. Zapanta?" Wala akong lover, tangina lang.

"Totoo ba na nawawala ang kapatid mo kaya ka umuwi ng bansa?" Oo, nawawala dahil busy kakahabol sa isang tao na ayaw naman sa kaniya.

"Villamayor, ano ang masasabi mo sa bali-balitang malapit na bumagsak ang empirio niyo?" Wala, dahil sisiguraduhin kong mauunang babagsak ang demonyong lalaking 'yun. Ang lalaking walang puso na 'yun ay wala ng puso, instead of saying sorry ay mas binabangga pa niya kami!

The busy people both from the airport patrons and these nosy medias are damn stressful! Can't they give me a break?!

Diretso akong pumasok sa van na sasakyan ko papauwi and there I was greeted by Miles and Dinah. We greeted each other's and nagkamustahan, after all it's been years na nawala ako. I'm glad that they're still working for the family. Binago ko kasi lahat ng set-up and management ko sa tanang buhay ko, either social or personal kaya napag-iwanan ko na sina Miles and my other friends. I know I was selfish for that part pero sa isipan ko ay mas mapapadali ang paghilom ng mga sugat ko kapag hindi ako na-re-remind nun dahil sa mga tao na nakapaligid sa akin.

Stress was lethal; especially to me na may dinadalang tao that time.

I was glad when Dinah showed me the empty website containing all the issues na na-link sa akin noon. I need it deleted lalo pa't may isang taong hindi pa rin tumitigil hanggang sa ngayon.

Thinking of him, hindi ko masiyadong masikmura ang mga ala-ala na minsan akong umibig at nagpakatanga sa kaniya. I chose to bid after them na matutulog muna ako. Jetlag I reasoned.

"Pati ba naman dito ay hindi nawawala ang mga media, mom?" Salubong ko sa aking ina. She's still beautiful as ever. Wala ng tatalo sa ganda niya, though these past years ay tinatablan na sina Mom and Dad ng stress due to our businesses.

"Princess, alam mo naman that they do that for their living. Hayaan na natin." I kissed her smooth cheeks though there are some visible wrinkles in it ay hindi pa rin kupas ang ganda ng mommy.

"They should also know their limitations, Mom. And huwag niyong itatanggi ang nalaman ko na may nakapasok dito na media illegally that caused your panic attack. That was way out of the line, mom! They don't want to see the Villamayor' heiress wrath kapag napuno na ako." I said and nakita ko naman ang takot sa mata ng mommy, though she hides it very well.

"By the way, nasa itaas ang daddy mo, you should check him up lalo pa't excited 'yung makita ka and ang apo namin." Ang pag-iiba ng topic ni mommy. It's settled then na sa ibang araw na namin pag-uusapan ang ganitong usapin.

Just like any other grandson, Joxiah Lace is the sunshine and happy pill of this household kailanpaman. My son brought back the sparkle that was twice stolen from me; Joxiah was also the one who helped me in my darkest days. My son's presence is the ambrosia of this family.

Matapos kung ma-instruction-an na ako na mismo ang maglalabas ng mga gamit sa maleta ko ay pumanhik na ako paitaas sa kwarto at opisina ng daddy.

I knocked three times and a faint voice urged me to open the door just as my dad closed a document in his desk.

"Sinabi ko naman sa'yo dad diba na no working late dahil nakakasama yan sa'yo. Ang tigas talaga ng ulo ng daddy. Magtatampo ang apo niyo nyan kapag nalaman niya." A smile was visible in my lips as I mockingly scolded dad. Joke man ay seryoso ako sa mga sinabi ko.

Dad is old for stress from our business pero he won't listen lalo pa't gusto niyang may ginagawa.

"Hands up for that, princess. Suko ako diyan pagdating sa apo kong 'yun. HAHAHA!" Dad fired back kaya pinahupa muna namin ang tawanan namin before proceeding to talk seriously.

Not so serious siguro dahil sa strawberry ice cream na kinakain namin. Old times are gold. Serious matters include dad and mom's health, the businesses we have, and kuya Silver's attendance these days. Actually humiling lang sa akin ang Kuya na tulungan muna ang pamilya dito sa Pilipinas. I won't have agreed kung hindi ako nakumbinsi sa rason niya. The talk between me and dad was a serious one like what I've said. Napag-usapan na rin namin na simula sa mga susunod na araw ay ako na ang mamahala sa kompaniya dito sa Pilipinas lalo pa't kuya seems to be out of contact. Hindi na namin alam kung nasaan siya.

I'm happy na mukhang nagtitino na ang Kuya Silver and what's more surprising ay sa isa pang kagaya ko na kasali sa pangatlong kasarian ang nagpatino ng gagong kapatid ko.

No matter the sexuality of the person, at the end of the day, love is what matters the most. Kung mahal mo ang isang tao, mahal mo. Hindi 'yun mababago dahil lang sa iba ang pananaw ng ibang tao para sa relasyon niyo. After all, kayo ang nagmamahalan. Hindi ang sambayanan.

A small smile creeped inmy face as I tasted the last scoop of ym strawberry ice cream. This brings back a lot of memories in this household. Pagod man ay nagawa ko pa rin ang ngumingite dahil hindi naman sa nakaraan natatapos ang life-story, it will end in the future, not today, but in the new and happy days.

Sa ngayon, I'm happy. Hindi man buo ang puso, pero masaya dahil nawalan man ako, may pumalit naman. The exact copy of him, Joxiah Lace, my baby.