Im wyżej się wespniesz, tym mocniej upadniesz, tak mówią.

    Ja szczerze nigdy nie sięgnęłam jeszcze dna, więc nie znałam swojego limitu. Dlatego musiałam go sprawdzić jak najszybciej.

    Siedziałam w barze LUX już od godziny, pijąc drink za drinkiem. Diabła znowu gdzieś wywiało, a ja się nudziłam, oglądając naiwnych ludzi tańczących i pijących w rytm jakiejś rockowej piosenki z głośników.

    — Podobasz mu się. — Z zamyślenia nagle wyrwał mnie głos znajomej demonicy. Szybko odwróciłam się w jej stronę i poczułam, że się rumienię.

    — Nie mam pojęcia o czym mówisz — skłamałam, czując bijące ciepło z wewnątrz mojego ciała. To nie zapowiadało się dobrze. Wzięłam ostatniego łyka bourbona i przyjrzałam się dokładnie Maze, by nie wzbudzić żadnych podejrzeń.

    — Dan. Dawno nie widziałam, by tak bardzo się kimś zainteresował jak tobą, Jez — odparła bez namysłu, nalewając mi kolejnego drinka, lecz tym razem jej odmówiłam, a ta zmarszczyła brwi.

    — Ah, gdzie, do cholery, podziewa się Lucyfer, gdy go potrzebuję? — spytałam pod nosem, przygryzając dolną wargę ze stresu. Rozejrzałam się wokół i odliczałam w głowie czas. W sumie nie wiedziałam po co. Jak się nie zjawi za minutę, wychodzę.

    Nagle Mazikeen podała mi telefon, a ja wzruszyłam ramionami.

    — Że co niby mam, do cholery, z tym zrobić?

    — Porozmawiać. To do ciebie — powiedziała, a ja zabrałam prostokątny przedmiot z jej dłoni i przyłożyłam do ucha.

    — Słucham — rzuciłam krótko, nasłuchując osoby po drugiej stronie. Poznałabym ten irytujący głos wszędzie. — To Chloe — pisnęłam w stronę Maze, która wyglądała na zszokowaną. — Jasne. Zaraz tam będę.

    — Wszystko w porządku? — spytała zmartwiona Maze, co poważnie mnie zdziwiło. Ta demonica była być może ostatnią osobą, którą bym posądziła o martwienie się o innych. Czy pobyt wśród śmiertelników naprawdę zmienia wszystko?

    — Znowu ma jakieś kłopoty w raju. Tym razem jej pokażę, że można mi ufać. Może wtedy zacznie ze mną współpracować i przekona Lucyfera do powrotu. Ale najpierw... muszę sprawić, by wisiała mi przysługę — odpowiedziałam pewnie, szerząc swój uśmiech, wpatrując się w nie tak odległą już przyszłość, w której to ja byłam królową.

***

    — Witaj mały człowieku. Matka w domu? — spytałam, uśmiechając się na widok dziecka, które otworzyło mi drzwi. W jej małych oczkach było coś... doprawdy szatańskiego. Uwielbiała mnie, choć nigdy nie dałam jej powodu, by tak się czuła.

    Brunetka kiwnęła szybko głową, ukazując rząd zębów.

    — Tatuś przyjechał. Chyba się o coś pokłócili, a mnie muszą zostawić z kimś dorosłym, choć mówiłam już im, że jestem już na tyle duża, że mogę zostać sama w domu — odparła pewnie, wpuszczając mnie do środka. Dom detektyw wydawał się całkiem... przyjazny. Na pewno panowała tu rodzinna atmosfera, ale na ten moment to właśnie tego brakowało. Już w pierwszych sekundach usłyszałam podniesiony głos Daniela, a po chwili oboje wyszli zza zakrętu. Chloe posłała mi nieśmiały uśmiech, jakby chciała mnie za to przeprosić.

    — Jezebel. Wybacz, że tak nagle, ale... szczerze nikt inny nie był w tej chwili dostępny.

    — A Maze?

    — To Dan zdecydował. Wybrał ciebie, bo ci ufa. Ja... w sumie też zaczęłam, więc czemu nie? — wyjaśniła detektyw, podchodząc bliżej. Dan nałożył tylko kurtkę i minął się ze mną w przejściu. Przez parę sekund widziałam w jego ciemnych oczach zwątpienie i poczucie winy. Nie wiedzieć czemu, moje serce razem z nim zaczęło pękać na kawałki.

    — Pozdrów ode mnie Lucyfera. Nie odbiera ode mnie telefonu. Pewnie znów zamówił sobie "Piekielną Przejażdżkę", nie zdając sobie sprawy z poczucia czasu.

    — A czym jest... "Piekielna Przejażdżka"? — spytało dziecko. Ah, zapomniałam, że te ludzkie pomioty są inaczej wychowane.

    — No, jak tam się na to u was ludzi mówi... taka forma rozrywki.

    — Jak telewizja?

    — Coś w tym rodzaju — Najwyraźniej ta odpowiedź ją zadowoliła i dziewczynka w radosnych podskokach wróciła do swojego pokoju.

    — Zachowuj się, Trix! — zawołała jeszcze Chloe, zamykając za sobą drzwi. No to byłam w pułapce.

***

    Udałam się do pokoju dziewczynki chcąc wyciągnąć od niej jak najwięcej się da. Miałam do niej w sumie mnóstwo pytań, ale musiałam zacząć od tych najważniejszych.

    Podeszłam do jej biurka, przy którym siedziała i coś rysowała kolorowymi kredkami.

    — Hej, Trixie, mogę cię spytać o parę rzeczy? — spytałam, siadając obok na jej łóżku. Brunetka odwróciła się w moją stronę i uważnie zaczęła przyglądać. To pytanie ogólnie sprawiło, że czułam się jak na przesłuchaniu.

    — Zastanawiałam się jakiego koloru użyć do twoich włosów — odrzekło dziecko, kompletnie ignorując moje pytanie. Spojrzałam na nią niepoważnie. No tak. Przecież mam w końcu do czynienia z małym dzieckiem, które samo nie wiedziało jak funkcjonować w tym świecie. Musiałam więc jakoś ją przekonać, by mnie słuchała.

    Wreszcie brunetka chwyciła za brązową kredkę i zaczęła nią malować. Pochyliłam się w jej stronę, by podpatrzeć. Na rysunku widniały same patyczaki, ale wciąż dało się rozpoznać kto kim jest. Po środku była ona sama w towarzystwie jak na razie dwóch innych dorosłych. Prawdopodobnie Chloe i Dan, ale wtedy ujrzałam nad jego głową czerwone rogi i skrzydła. To spowodowało wzrost mojej ciekawości.

    — A więc wiesz kim naprawdę jest Lucyfer... — zaczęłam, nie odrywając wzroku od jego postaci. Wtedy Trixie odsunęła swoją rękę, gdy skończyła rysować i ujrzałam coś jeszcze bardziej zadziwiającego. Obok Diabła stałam ja. Może nie do końca wyglądałam jak w rzeczywistości, ale... to zdecydowanie byłam ja. — A gdzie twój tata, co? Też chyba zasługuje być na tym rysunku.

    — To jest rysunek opowiadający inną historię. Mój tata znajdzie się tutaj, gdy skończy pracę, bo wiecznie w niej siedzi.

    — Słuszna uwaga. Tęsknisz za nim czasem? — spytałam z troską, a mała kiwnęła głową.

    — Ja też... — wydukałam całkiem nieświadomie i dopiero po paru sekundach zdałam sobie sprawę z wypowiedzianych słów i natychmiast zakryłam dłonią usta w niemałym szoku.

     — Zostaniesz tu z nami na zawsze? — spytała po chwili mała, wbijając we mnie to błagalne spojrzenie. To samo, które mogłam czasem ujrzeć również w oczach Dana, gdy na mnie spoglądał. To pełne troski i miłości spojrzenie, które przeszywało mnie całą i powodowało paraliż każdej najdrobniejszej komórki.

    — Wiesz, jeszcze nikt wcześniej nie zadał mi tego pytania. Czy chcę tu zostać...

    Być może w głębi znałam już na to pytanie odpowiedź. Ale być może nie byłam gotowa, by wypowiedzieć ją na głos.