×××

Bugün, güzel bir gündü. Çünkü babam hastaneden çıkmıştı ve uzun süre sonra ilk defa evime girmiştim bu sayede. Özlemiştim.

Salonda gözlerimi gezdirirken gülümsedim. Her şey bıraktığımız gibi değildi. Etraf biraz dağılmıştı. Perdeler kapalıydı, boğucu bir havası vardı salonun her zaman olanın aksine. Masanın üstünde babamın içtiğini bildiğim şişelerden vardı. Normalde asla içmezdi oysa. Birkaç ceketi kanepenin üstündeydi. Babam biz gittikten sonra evdeki yardımcıları da evlerine yollamış olmalıydı. 

Bıraktığımız gibi değildi işte. Olsaydı zaten, kaldığımız yerden devam ederdik. Kaldığımız yer, güzel bir yer değildi. Sevmemiştim. Yeni başlangıçlar istiyordum, güzel olanlardan.

Merdivenlerden çıkıp odama girdim. Burayı bu kadar çok özleyeceğimi bilmiyordum. İşin özü, bir şeyi özleyeceğimi bilmiyordum ya. Her şeyin içimde kabuk tutmamasına sevinmiştim. Hala kanayan yaralarımın olması da iyiydi. Böylelikle iyileştirilebilirdi.

Odamın içine adımladım. Yatağımın kenarına oturduğumda kısaca zihnimi yokladım. Yatağımı toplu bıraktığımı hatırlıyordum. Ama şu an, sanki sabah aceleyle kalkıp hazırlanırken yatağı toplamamışım izlenimi vardı. Biz yokken eve kimse girmediyse, babam mı yatmıştı yatağımda? Neden?

Bu soru, vicdanımı yoklarken yatağımdan kalkıp odamdan çıktım. Karşı odaya, babamın odasına girdim. Şerif abinin de yardımıyla babamı yatağına yatırmış olmalıydılar ama Şerif abi şu an yoktu. Sadece annem ve babam vardı.

Annem, söylenerek etraftaki babamın kıyafetlerini topluyordu. "Ne bu dağınıklık ya? Salon da leş gibi kokuyor. Evi bir kez bile havalandırmadın mı? Sen her zaman eşyalarını katlayıp asardın. Ne bu kıyafetlerin hali!"

Çocuksu bir heyecanla babamın cevabını bekledim. Yerinde biraz oynaştı. Gözlerini kırpıştırdı. Gözlerinin dolduğunu anlamıştım. Yüzünde bir tebessüm vardı. "Siz gittiğinizden bu yana her şeyin bir bir farkına vardım. Babam yüzünden kendimle girdiğim bu savaşın ne kadar önemsiz olduğunu anladım. Paranın pulun, makam mevkinin bana sizi geri getirmeyeceğini fark ettim. Sizi geri getirmeyen bir şey de gözümde oldukça değersizleşti bir an. Bana 'aşık olduğum adam sen değilsin' dedin ya..." Annemin arkası hala dönüktü ama babamın gömleğini  tutan eli duraksamıştı ve karşısındaki duvara bakıyordu. Muhtemelen birkaç yaş gözlerinden düşmüştü bile.

"O an, başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Gerçekten... bunu hazmetmek çok zordu. Hala deli gibi aşık olduğum kadının bana bunları söylemesi... Kahretsin ki o iğrenç gururuma yenildim. Ellerim kırılsaydı keşke de sana o an... O an sana dokunmamış olmayı dilerdim. Yemin ederim ki sevgilim, aklım yerinde değildi o an. Yoksa, sana kıyabilir miyim ben hiç?"

Annem elindekini yatağın ucuna bırakıp babama döndü. "Sen öyle bir adama dönüşmüştün ki... Kıyabilirdin. O an her şeyi yapabilirdin.  Şu an bir şeylerin farkında olman yaptıklarını değiştirmeyecek."

"Biliyorum." dedi babam. Gözlerinden damlalar düştü. "Allah belamı versin... biliyorum. Özür dilerim. Senden ve kızımdan. Binlerce kez. Fayda etmez, onu da biliyorum. Pişmanım."

Annem gözlerini sildi. Bana döndü, fark etmişti. Gülümsedi. "Babana görüşürüz de. Şerif abi kapıda bekliyor. Halime teyze gelir gelmez gideceğiz. Deden yemek için bizi bekliyordur."

Yaslandığım kapıdan doğruldum. "Anne?" Yanıma gelip yanaklarımdan tutup öptü. "Hadi kızım." Odadan çıktığında umutlarımın solduğunu hissettim, daha yeşeremeden.

Babamın yanına gidip yatağın ucuna oturdum. "Daha iyi misin?"

Bir elindeki alçı yeni çıkmıştı. Bu yüzden diğer eliyle ensemi kavrayıp kendine çekti. Alnımda dudaklarını hissettim. Öptükten sonra heri çekildi. Eli yanağıma gitti. "Yemin ederim ki, ikinizin yanağındaki kirli ellerimin izini sileceğim. Sonunda zarar görecek olan ben olsam bile."

Yanağımdaki elinin üstüne elimi koydum. "Önce iyileşmene bak. Tekrar sana bir şey olmasını istemiyorum."

Derince nefes aldı. "Annen gibi kokuyorsun. Ona çok benziyorsun ama ondan zayıfsın. Özellikle yüzün... Benim gibi bir adamı gerçekten affettin mi?"

"Affettim ama iyileşmedim. Bir anda affedebilir bir insan ama aniden iyileşemez."

"Sizi iyileştireceğim. Söz veriyorum."

×××

"Anne." dedim ve kapıya vurarak içeri girdim. Elindeki telefondan başını kaldırdı ve gözlerini sildikten sonra gülümseyerek bana baktı. "Gel kızım."

Yanına gidip oturdum. Elini tuttum. "Babamı hala çok seviyorsun değil mi?"

Başını salladı. "Nasıl unutabilirim ki, yıllarımı ve ömrümü verdiğim adamı. Ne yaparsa yapsın, bir anda unutamam."

"Unutmak istiyor musun?"

Başını iki yana salladı. "Hayır, istemiyorum. Tek istediğim onunla olmak." Gözlerini ellerimize indirdi. "Onu her şeye rağmen affedersem, gurursuz bir kadın mı olurum?"

Aklıma okulda duyduklarım da gelince sinirlendim ama anneme belli etmemeden gülümsedim. "Affetmek neden gurursuzluk olsun ki? Üstelik babamı en iyi sen tanıyorsun. Bu sefer gerçekten pişman."

"Ya onu affettikten sonra eski haline geri dönerse? Hatta daha beter bir insan olursa?"

Burukça gülümsedim. "Bunu yaşamadan bilemeyiz. Düşük bir ihtimal yüzünden güzel günler yaşamayı ertelemeye değer mi?"

Güldü. Burnuma hafifçe dokundu. "Büyümüş de bana akıl veriyor. Hadi kalk, yemeğe inelim."

Beraber ayağa kalktık. Merdivenlerden inerken düşünüyordum. Benim yaptığım şey de bir ihtimali düşünerek diğer tüm güzel şeyleri yok saymak değil miydi?

×××

@taylanekiz Liyan❤

897 kişi beğendi.

Yorumlar kapalı.

×××

@tunçortaç Yeni hesap açtı, ekleyin Kızılı. @yakutdegirmenci

1349 kişi beğendi.

@yakutdegirmenci= Neden paylaşıyorsun? Ben sana paylaşma demedim mi?

@+10= Bunlar tam olarak ne?
@+23= Arkadaşlar bence.
@+25= Bence de arkadaş olsunlar. Ben bu kızı Taylan'la şipliyorum.

@+34= SEVGİLİ MİSİNİZ. BİRİ CEVAP VERSİN ARTIK.
@tunçortaç= Değiliz, arkadaşız.

12 diğer yorumu gör.

×

××

Bu bölüm açılan yaraların yavaş yavaş kabuk bağladığı bir bölümdü. Sizce nasıldı?

Yakut'un instasını soranlar vardı. Şimdiye kadar instagramı yoktu, yeni açtı.

Yazmaktan bıkmayacağım. Sizi seviyorum.💜

Yıldıza ne yapmanız gerektiğini biliyorsunuz zaten😂💛