×××

Telefonu masaya sertçe bıraktım. Sonra da bu telefonu bana Gezegen'in aldığı aklıma gelince telefona Gezegen'e bakıyormuş gibi baktım. "Aptal mısın sen ya? Doğru düzgün kimseyle iletişim kuramayan biri nasıl sevgili yapsın? Bir de bana acımışmış. Sensin o acıncak kişi! Aptal! Aptal işte!"

Yanımda hissettiğim ağırlıkla başım yana döndü. Tunç gelmişti. Ona da ters ters bakarak başımı kollarıma gömüp sıraya yattım. "Sen iyi misin Yakut? Kime söyleniyordun öyle?"

Başım kollarımın arasındayken omuz silktim. Hırkamın kapüşonundan tutup beni kaldırdı. Ona sertçe baktım. "Ne yapıyorsun sen ya?"

"Kime sövüyordun öyle?"

"Sana!"

"Bu olasılık dahilinde ama inandırıcı değil. Bana sövseydin geldiğimde yüzüme sövmeye devam ederdin. Şimdi gerçekten kime sövdüğünü söyle."

Gözlerimi kaçırdım. "Birine işte. Sana ne?"

Üzgünce baktı. "İlk defa bir kızla arkadaş oluyorum. Genelde kızlar başka niyetle bana yaklaştıkları için konuşmazdım. Bunu ilk defa seninle deneyimlediğim için sana yardımcı olmak istiyorum." Söyledikleri beni konuşturmaya yetmeyince tekrar konuştu.  "Bir erkek mi üzdü seni? Söyle, adres telefon falan ver. Bakayım icabına." dedi serseri tavırla.

Yanımdaki peteğe yaslayıp kollarımı göğsümde birleştirdim. "Evet." diye mırıldandım. Bana imalı bakışlar atınca göz devirdim. "Bakma şöyle."

"Sen ne yere bakan yürek yakanmışsın ya? Ben seni tüm erkeklere anti olmuş biri olarak beklerdim."

"Sanırım şuan kendini erkekten saymadın."

"Bir saniye, şuan bana sempati beslediğini mi söyledin?" dedi şaşkınca. Rol yapıyordu.

"Hayır, sen sadece sana sempati beslediğimi sanıyorsun." diye mırıldandım. "Sana tabi ki antipati besliyorum."

Yüzünü düşürdü. Omzuma hafifçe yumruğunu dokundurdu.  "Üzdün bro."

Bir süre öylece oturduk. Telefonum çalınca ikimizin gözleri de telefonuma dönmüştü. Hemen atılıp meşgule attım. Tunç'un imalı bakışlarından 'Gezegen' yazısını gördüğünü anlamıştım. Telefonumu cebime koydum.

"Hmm romantik miyiz ne?"

"Ne?"

"Gezegenler falan, hayırdır. Nerenin gezegeni bu?"

"Aptal bir gezegen o. Boşver."

"Hadi ama ya." diye sızlandı. "Bir erkek sana ne yapmış olabilir de sinirlendin, merak ediyorum."

Cevap vermedim.

"Kesin sen bir şey yapmışsındır. Çünkü seni bulan erkek kaybetmek istemez."

"Bilmiyorum artık." diye sertçe söylendim. "İster gibi bir hali vardı ama."

Bana masum bakışlar atınca içimdekileri birine anlatma arzusuyla dolduğumu fark ettim. Niyeyse Tunç'a güvenebileceğimi hissediyordum. Sınıfın boş olması benim için bir lütuftu o an.

Derin bir nefes aldım ve bana ilk mesaj attığı zamandan bu yana olanları çok kısaca anlattım. Anonim olduğundan, onu tanımadığımdan ve sadece konuştuğumuzu söyledim. Bir de, aşk itirafını...

Gözlerini kocaman açtı. "Vay canına! Hiç görmediğin biriyle konuşuyorsun demek! Bu çok çılgınca, hatta delice. Biraz daha zorlarsak korkunç bile olabilir! "

Başımı usulca salladım. "Evet öyle ama onunla konuştukça rahatlıyorum. Ya da rahatlıyordum! Çünkü beni sinirlendirdi!"

"Ne yaptı?"

Telefonumu çıkardım ve en son attığı mesajdan engellediğim kısmına kadarki konuşmalarımızı hızlıca gösterdim.

Okuması bittikten sonra kahkaha attı. "Kızım sen harbi iyi değilsin!" Koluna vurdum. "Ne var ya?"

"Çocuk ağzını açsa sayıp sövmüşsün. Üstelik bir şey de dememiş. Sadece sanırım sevgilin olduğunu düşünüp sinirlenmiş ve sana sormuş ama harbiden dediği gibi pişman etmişsin!"

"Sana mesajları gösterende kabahat zaten!" diye ofladım.

"Özel günündesin sen galiba. Gidip sana çay çikolata bir şey alayım mı?"

"İstemez!" Tunç hala gülerken başımı sıraya yaslayıp çalan zili dinledim. Son dersti. Kurtuluşa son 1!

×××

Dedemin bana ayırdığı odadaki masamdan kalkıp yatağıma geçtim. Birkaç saattir çalışıyordum. Akşam olmuştu. Okuldan sonra dedemle anlaştığımız gibi biraz dolaşmıştık. Daha sonra eve gelip beraber akşam yemeği yemiştik. Güzel bir gündü. Eksiktim biraz ama...

Komodinin üstündeki telefonu aldım. Açtım. WatsApp'tan mesaj yoktu. Ofladım. Nasıl olsundu ki? Engellemiştim ama smsten de mesaj atabilirdi. Ya da... arayamaz mıydı? Yüzümü asarak telefonu yanıma bıraktım. Aramıştı ama açmamıştım. Bunu ben istemiştim yani.

Tunç'un dedikleri geldi aklıma. Çok mu kaba olmuştu?

Son mesajlarımızı açıp okudum. Şey... bu baya baya sert olmuştu galiba. Vicdan azabı çekerek engeli kaldırdım.

Son görülme: 2 dakika önce

Kaşlarımı çattım. Birisiyle mi konuşmuştu da whatsApp'a girme gereği duymuştu.

Neye sinirlendiğimi bile anlamadan mesajlardan çıktım. Öylesine bakınırken durumda Gezegen'i gördüm. Bir şey paylaşmıştı. Girip girmemek arasında kalırken aniden üstüne bastım. Ne paylaştığını deli gibi merak etmiştim, yalan yok.

Gezegen, 15 dakika önce:

Maç başlasın o halde?

Gördüğüm resimle kaşlarım kendiliğinden kalkmıştı. Burası bir bowling salonuydu ve bana hiç böyle bir yere gideceğinden bahsetmemişti. Sonra kafama bir şey dank etti. Konuşmasına bile fırsat bırakmayıp engellemiştim. Kendime sövüp sohbete girdim ve mesaj attım.

Yakut: Engeli kaldırdım

Yakut: Bilmek istersin diye düşündüm.

Yakut: Hani ne bileyim, bir şey yazmak istersen falan

Yakut: Kiminle bowling oynamaya gittin? (Bu mesaj silindi.)

Yakut: Bana biraz kaba davrandın sanki ya, özür dilersen diye sana açık kapı bıraktım 

Yakut: Görsene mesajlarımı Allah'ın cezası! Kiminlesin! (Bu mesaj silindi.)

Yakut: Neyse sanırım meşgulsün

Yakut: Müsait olunca özür dilersin

Telefonu kapatıp yanıma koydum. Tırnaklarımı elime batırdım. İletiliyordu, interneti de açıktı ama görmüyordu. O kadar mesaj atmıştım, birini bile mi görmemişti? Yoksa telefonu sesizde miydi? Neden sessizdeydi?

Gözlerim, ellerime batırdığım tırnaklara kayınca kendime gelip ellerimi ayırdım. Neden bu kadar telaş yapmıştım ki? Fotoğraf normal bir bowling salonunun fotoğrafıydı. Arkadaşlarıyla eğlenmek için gitmiştir ve telefonunu montunun cebinde falan unutmuştur. Ya da... çok sesten duyulmuyordur. Aynen aynen, kesinlikle çok ses vardır.

×××

Yakutçuğum bu ne özgüven öyle? Mffpmfğdld

Kıskanç Yakut naassıl?