Nie wiedziałam. Nie wiedziałam, że tak to się ułoży... Nie sądziłam, że aż tak Cię to zaboli. Nie sądziłam...przepraszam...
Półtora roku temu poznałam Cię. Poznaliśmy się nad brzegiem morza... Romantyczne prawda? Ty byłeś ratownikiem, a ja nieodpowiedzialną dziewczyną pływajacą nawet przy czerwonej fladze. Gdybym nie weszła tamtego dnia do wody nie poznalibyśmy się. Gdybym nie weszła do wody żył byś nadal. Rozmawialiśmy, zaprosiłeś mnie wtedy na kawę. Zgodziłam się. Żałuję. Zaczęliśmy spotykać sie częściej, w końcu zostaliśmy parą. Spędziłam przy Tobie najpiękniejsze dni mojego życia. Wszystko układało się jak z baśni. Ale czasem baśnie mają bardzo smutne zakończenie... Wyjechaliśmy razem na weekend do Paryża. Wciąż pamiętam Twoj śmiech. Wciąż pamiętam jak niosłeś mnie na rękach. Wciąż pamiętam jak kichałeś w perfumerii na ulicy Kociej. Wciąż pamiętam Nas i Ciebie. 12 października pamiętam jak przez mgłę. Szłam ulica, potknęłam się i upuściłam zakupy. On mi pomógł. Podniósł siatke i zaproponował, że odprowadzi mnie do domu. Marcin - tak miał na imię. Nie chciałam, na prawdę nie chciałam. Ale to była tylko pomoc. Zaczęliśmy rozmawiać. A potem... Dał mi swój numer, czasem się spotkaliśmy. I...pokochałam go. Chciałam, naprawdę chciałam Ci powiedzieć, ale wiedziałam że Cie to zaboli. Poszłam z Marcinem do parku. Pocałował mnie. Niestety, Ty też tam byłeś... Próbowałam, próbowałam Cię zatrzymać, wytłumaczyć... Twoi rodzice zadzwonili, ze uciekłeś z domu. Umierałam ze zmartwienia. Dopiero wtedy zrozumiałam, że jesteś miłością mojego życia. O godzinie 21:34 w telewizji przerwali film. Tak, z telewizji dowiedziałam się, że skoczyłeś z 20 piętra. Tamta wiadomość mnie zniszczyła. Zabiła resztki nadziei...
Nie martw się o mnie... Kiedyś się spotkamy... Mam nadzieję, że wybaczyłeś mi ten dzień, w którym się poznaliśmy... WYBACZ...