Όπως λέει και ο John Green σε ένα από τα βιβλία του : η ζωή σου είναι μία ιστορία με θέμα εσένα, όχι μια ιστορία την οποία αφηγήσε εσύ.

Φυσικά, όλοι καμωνόμαστε πως είμαστε οι συγγραφείς. Πώς είμαστε ο ζωγράφος, ενώ στην ουσία είμαστε μόνο ένας άσπρος καμβάς.

Κάτι τέτοιες σκέψεις κυριαρχούσαν στο μυαλό της Heather καθώς καθόταν στην καφετέρια του Πανεπιστημίου ,εκεί όπου εκατοντάδες φωνές πάλευαν να ακουστούν η μια πάνω από την άλλη σε σημείο να μετατρέπονται σε μια έντονη και ενοχλητική βαβούρα.

Πείραζε με το πιρούνι της το σκληρό κρέας και τα φασολάκια με τα οποία την είχε εφοδιάσει η σχολή χωρίς  ιδιαίτερη όρεξη, ενώ το μυαλό της, βρισκόταν εγκλωβισμένο στην μαύρη τρύπα των σκέψεων της. 

Οι φίλες της (οι μοναδικές που είχε καταφέρει να κάνει σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα) η Pamela και η Jasmine ,κάθονταν δίπλα της τρώγοντας λαίμαργα το φαγητό τους, ενώ συζητούσαν έντονα για τα κουτσομπολιά τα οποία γυρόφερναν το πανεπιστήμιο μέρες τώρα.

Η Pamela, ήταν η αυθόρμητη της παρέας. Είχε το γέλιο στην ζωή της και δεν βασάνιζε τον εαυτό της με περίσσειες σκέψεις και ανεκπλήρωτα όνειρα. Είχε το θάρρος να μιλάει και να προσπαθεί. Τίποτα δεν την φόβιζε.

Η Jasmine από την άλλη, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ήταν ευαίσθητη, συναισθηματική και φαινόταν αρκετά κλειστή στον εαυτό της. Αν την γνώριζες όμως καταλάβαινες πως ήταν άνθρωπος έξω καρδιά, αστεία, ομιλιτικη και δεν έχανε την ευκαιρία να σε βοηθήσει όταν το είχες ανάγκη.

Η Jasmine, κοίταξε με την άκρη του ματιού της την Heather. Ηταν κλεισμένη στις σκέψεις της. Πολλές φορές ανησυχούσαν βλέποντας την να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα.

"Heather?" την φώναξε απαλά η Jasmine και εκείνη, ξύπνησε σαν μέσα από όνειρο.

"Τι είναι;" είπε αλαφιασμενη καθώς επανήλθε ξανά στην πραγματικότητα.

"Γιατί δεν προσπαθείς;"την ρώτησε η Jasmine ξεφυσωντας και ένα μυδιασμα εμφανίστηκε ανάμεσα στα φρύδια της Heather ,κάνοντας εμφανό το γεγονός πως δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτα.

"Με τον Matthew."είπε και έδειξε με το πρόσωπο της μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η Heather γύρισε στιγμιαία το κεφάλι της πίσω, μόνο και μόνο για να έρθει αντιμέτωπη με τα μπλε μάτια του Matthew τα οποία φαίνονταν πως ήταν κολλημένα πάνω της ώρα τώρα.

Έκανε μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας κουνώντας τα μάτια και τα χείλη της και γύρισε το σώμα της ξανά μπροστά.

Ο Matthew Nillson, ήταν ένα από τα πιο ακουστά αγόρια της Πανεπιστημιούπολης. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι στην οικογένεια του, ανήκε μια από τις μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες ολόκληρου του κόσμου.

Όλοι ήξεραν το σπίτι με τους είκοσι ορόφους, τις μεγάλες πισίνες και την ασφάλεια να καραδοκεί από έξω εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.

Παρόλα αυτά ,ο Matthew δεν θα ήταν καν γνωστός αν δεν τα είχε όλα αυτά.
Ήταν ξανθός με γαλανά μάτια, Σουηδός στην καταγωγή και υπερβολικά αθώος. Πάρα την ομορφιά του, ήταν ο τύπος που τα κορίτσια σε αυτή την ηλικία δεν αναζητούσαν. Τον έβρισκαν υπερβολικά αθώο.

Το μυαλό της Heather έτρεξε στην πρώτη μέρα που τον συνάντησε.
Ήταν Τέταρτη ,εικοσιτέσσερις Σεπτεμβρίου και ήταν από τις πρώτες της μέρες στο Πανεπιστήμιο.
Είχε κανονίσει συνάντηση με τις φίλες της στην καφετέρια του Πανεπιστημίου (μέρος στο οποίο δεν είχε ξαναπατήσει το πόδι της) και όπως φαινοταν, το google maps δεν ήταν ικανό να την βοηθήσει αυτήν τη φορά.

Μόλις τα μάτια του έπεσαν πάνω της, τα πόδια του, μετακινήθηκαν αυτόματα προς το μέρος της χωρίς να μπορεί να τα ελέγχει.
Της συστήθηκε και της έδειξε χωρίς δισταγμό τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει.

Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισε τα γκρι μάτια της δεν μπορούσε να τα βγάλει από το μυαλό του.
Είχαν κολλήσει μέσα στο μυαλό του σαν τα αυτοκολλητακια με την πανίσχυρη κόλλα.

Παρά της νεαρής ηλικίας του, ένιωθε πως η Heather ήταν η γυναίκα των ονείρων του. Ήταν για εκείνον η μούσα του, η ελληνίδα θέα του.
Πραγμα απολύτως τρελό και παράλογο, αλλά κάνεις δεν μπορεί να αμφισβητεί τα αισθήματα κανενός.

Κοίταξε για χιλιοστή φορά το κρέας και τα φασολάκια μπροστά της και μπορούσε να νιώσει ήδη την αναγούλα να ανεβαίνει τον λαιμό της.

Μπορεί να της άρεζε στο συγκεκριμένο φαγητό, αλλά η μυρωδιά του ήταν περίεργη και απλυσίαστη.

Ένιωθε τα δύο μπλε μάτια του Matthew να καρφώνουν την πλάτη της καθώς εκείνη έβγαινε έξω από την αίθουσα. 

Που να ήξερε οτι στο μελλον , θα αγαπούσε ιδιαίτερα ένα ζευγάρι μαύρα μάτια. Μαύρα σαν την πισσα του δρόμου, σαν το πυκνό σκοτάδι της νύχτας..

Που να ήξερε..