Ήταν περίεργος.

Η Heather συνήθιζε να τον παρατηρεί κάθε πρωί ,καθώς περπατουσε μέχρι την πρώτη στάση  για να πάρει από εκεί το πρώτο λεωφορείο για το Πανεπιστήμιο.

Έβγαινε από το χάραμα στο μπαλκόνι κρατώντας μεσα στα γυμνασμένα χέρια του μια τοσοδούλικη κούπα καφέ.

Ήταν ψηλός και γεμάτος πολύχρωμα τατουάζ σε κάθε σημείο του γυμνασμένου σώματός του.

Ήταν πολύ περίεργος. Και η Heather το είχε καταλάβει αυτό από την πρώτη στιγμή που μετακόμισε εδώ.

Δεν είχε και την καλύτερη φήμη.

Της το είχε πει από την πρώτη κιόλας μέρα η κυρία Mary που έμενε στον κάτω όροφο.
Η κυρία Mary ,ήταν το γεράκι ή αλλιως οι καμερες ασφάλειας της πολυκατοικίας.

Γνώριζε τα πάντα, του πάντες.

"Ειναι δολοφόνος. Ειναι επικίνδυνος!"της είχε πει χαρακτηριστικά.

"Ακούγεται, πως κρατάει τυλιγμένα τα θύματα του σε σακούλες στο υπόγειο."

Η Heather παρ'ολα αυτα δεν πίστευε ποτέ στην ζωή της σε κουτσομπολιά.

Μπορεί να καταλάβαινε πως ήταν επικίνδυνος ,να το ένιωθε μέσα της αλλά ποτέ δεν ήθελε να βγαζει βιαστικά συμπέρασμα.

Αρκετές φορές τα πρωινά, ένιωθε το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της. Μπορούσε να το νιώσει από μακρυά, μπορούσε να νιώσει την ενέργειά του να διαπερνά το σώμα της καρφώνοντάς το σαν βέλος.

Δεν ήξερε το όνομά του.
Αλλά φανταζόταν κάποιο περίεργο όνομα.
Περίεργο και επικίνδυνο στο άκουσμα.

Εκλεισε γρηγορα την κουρτίνα του παραθύρου αποτρέποντας τον εαυτό της από το να κοιτάξει περισσότερο την φιγούρα του στο απέναντι μπαλκόνι.

Έφτιαξε κάτι γρήγορο να φάει και άρχισε να ξεπακεταρει τις τελευταίες κούτες που εδώ και δυόμιση μήνες σκέκονταν στην άκρη του δωματίου της, ανέγγιχτες.

Το πρώτο κουτί περιέχει φωτογραφικα άλμπουμ, μινιατούρες και αλλά πράγματα που στην πραγματικότητα δεν χρησίμευαν πουθενά στην καθημερινή,περιορισμένη ζωή της Heather.

Καθώς ξεπακετάριζε το μυαλό της έτρεξε με απίστευτες ταχύτητες στο Πανεπιστήμιο.
Το Πανεπιστήμιο για εκείνη (πάρα τις υψηλές βαθμολογίες της) ήταν μια καθημερινή ρουτίνα η οποία συμπεριλάμβανε λίγες παρέες, θρασύτατα άτομα και πολύ προσπάθεια έτσι ώστε να δείχνει σαν μια φυσιολογική δεκαοχταχρονη.

Κανένας δεν ήξερε την ασθένεια της.
Δεν ήθελε να το μάθει κανένας ,ουτε ακόμα και οι δύο καινούργιες φίλες που είχε καταφέρει να κάνει σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα.

Την είχαν πιάσει πολλές φορές να βρίσκεται χαμένη μέσα στις σκέψεις της, αλλά πίστευαν πως κάτι θα την απασχολούσε.

Που να ήξεραν ότι η κατάσταση μέσα στο μυαλό της Heather μπορούσε να περιγραφεί ως χαώδης.

Ανακαλεί διαρκώς αναμνήσεις ακούσια, χωρις να μπορεί να τις σταματήσει πραγμα το οποιο της προκαλεί πονοκεφάλους και αϋπνία.

Ώρες Ώρες αισθάνεται σαν μια συναισθηματική μηχανή του χρόνου.
Ξέρει, ότι είναι διαφορετική από τους αλλους.

Αλλά ποτέ δεν περίμενε πως αυτό θα άλλαζε ολοκληρωτικά την ζωής της..