Η Heather κάθεται ήσυχη πάνω στο διπλό κρεβάτι του δωματίου της.
Φαίνεται σχεδόν νεκρή, καθώς τα μάτια της βρίσκονται συγκεντρωμένα ανάμεσα στις λέξεις του βιβλίου αγγλικής φιλολογίας που στέκεται ακριβώς μπροστά στα πόδια της.

Δίπλα της στο πάτωμα βρισκόταν το κινητό της τηλέφωνο, απενεργοποιημένο, αρκετά μακρυά, ώστε να μην της αποσπάει την πολύτιμη προσοχή της.

Χιλιάδες γεγονότα και ημερομηνίες τρέχουν συνεχώς στο κεφάλι της.

Εκεινη η ασθένεια που εχει απο την στιγμή που γεννήθηκε την έχει καταραστεί.

Υπερθυμησία.

Θυμαται κυριολεκτικά τα πάντα.
Ότι έχει ζήσει από την στιγμή που γεννήθηκε βρίσκεται χαραγμένο στον (μεγαλύτερων διαστάσεων) εγκέφαλο της.
Πολλοί, θεωρούν πως είναι τέλειο να μπορείς να θυμάσαι τα πάντα.

Αλλά δεν είναι.

Θυμάται καθαρά τα πρώτα γενέθλια της.
Η μητέρα της, φορούσε ένα κίτρινο φόρεμα, ασορτί παπούτσια και μια χρυση αλυσιδα στον λαιμό που σε εκείνη (ως μωρό) άρεζε ιδιαίτερα να τραβάει. Εκείνη, φορούσε ένα γκρι φορεματάκι, σατέν, για να είναι ασορτί με τα γκρι μάτια της.

Τα γενέθλια της ήταν στο κήπο του σπιτιού. Η μητέρα της είχε καλέσει όλους τους συγγενείς και κάποιους οικογενειακούς φίλους που εκείνη, δεν γνώριζε.
Ήταν ιδιαίτερα ανήσυχη εκείνη την μέρα. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι δουλειά είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο σπίτι της. Εκτός από αυτό, το γκρι φορεματάκι της έφερνε φαγούρα, γεγονός που την έκανε να κλαίει αφού δεν μπορούσε σε κανέναν να εξηγήσει το πρόβλημά της. Δεν ήξερε να μιλάει.

Θυμάται πως η τούρτα της ήταν δυόροφη. Ηταν ροζ, με φραουλες, ζαχαρωτά και πολύ σαντιγί. Ένα αναμμένο κεράκι βρισκόταν στο τελευταίο όροφο της τούρτας.

Για δώρο οι γονεις της, της είχαν πάρει μια λούτρινη Μινι Μάους το πρόσωπο της οποίας ήταν τρομακτικό,αλλά δεν μπορούσε να τους το πει.

Στις 18 Ιουλίου του 2003 στις 12:45 το πρωί δοκίμασε το πρώτο της παγωτό.
Είχε πάει με την μαμά της στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για να αγοράσουνε γλυκά.
Σαν τρίχρονο, ξέφυγε από το πλευρό της μαμάς της και κατευθύνθηκε προς την γυάλινη θήκη με τα χρωματιστά παγωμένα γιαούρτια που πρώτη φορά έβλεπε στην ζωή της και φάνηκε πως της είχαν τραβήξει την προσοχή.

Μετά από πολλά παρακάλια μια μπαλα παγωτό τσιχλοφουσκα στέκονταν καμαρωτό μέσα στο μεγάλο,καφέ,μπισκοτένιο της χωνάκι. Από εκείνη την ημέρα το παγωτό έγινε το (καινούργιο) αγαπημένο της πράγμα σε όλο τον κόσμο.

Έκλεισε γρήγορα το βιβλίο μπροστά της και έτριψε με τους αντιχειρες της τα κουρασμένα μάτια της.

Το μυαλό της άρχισε ξανά να ξεφεύγει από το βιβλίο που είχε μπροστά της.
Πάντα έτσι γινόταν.

Συχνά, έκλεγε με τον εαυτό της.
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα καλά.
Το μόνο που έκανε καλά ήταν να θυμάται.

Ήταν, μία από τα εξήντα άτομα στον κόσμο που είχαν αυτήν την ασθένεια.
Όταν ήταν μικρή, θεωρούσε πως ήταν φυσιολογικό να θυμάσαι τα πάντα.
Πίστευε, πως όλοι οι άνθρωποι είχαν αυτό το προνόμιο.

Οι γονείς της στην αρχή δεν την πίστευαν. Τους έλεγε πως θυμόταν τα πάντα, τους έλεγε καταστάσεις που θυμόταν και παρόλο που αντιστοιχούσαν στην πραγματικότητα, εκείνοι δεν την πίστευαν.

Πίστευαν, πως τις αναμνήσεις της δημιουργούσε η ίδια μέσα από φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί από κάθε στιγμή της ζωής της, οι οποίες βρίσκονταν μέσα στα δεκάδες άλμπουμ φωτογραφιών ή ακόμα και σε κάδρα που κοσμούσαν κάθε γωνιά του σπιτιού.

Μέχρι που έμειναν με το στόμα ανοιχτό όταν γιατροί, απέδειξαν πως η μικρή τους κόρη είχε δίκιο όλα αυτά τα χρόνια.

Αλλά αυτό δεν συνέβει και με τον καλύτερο τρόπο.

Βγήκε από το δωμάτιο της και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα.
Ηταν βραδύ. Αύριο το πρωί είχε μάθημα στην σχολή και είχε να τακτοποιήσει ακόμα κάποιες εκκρεμότητες σχετικά με το σπίτι,καθώς και να αδειάσει κάποιες κούτες που ,εδώ και δυόμιση μήνες, δεν αξιώθηκε να τις αδειάσει.

Κατευθύνθηκε προς το ψυγείο για να φάει κάτι πρόχειρο όταν το βλέμμα της κατευθύνθηκε στο μπαλκόνι, της απέναντι δυόροφης μονοκατοικίας.

Το σώμα του στέκονταν πάνω στα μαύρα, χοντρά κάγκελα του δεύτερου ορόφου. Το χέρι του (από όσο μπορούσε να δει) βρισκόταν στο στόμα του, ρουφωντας τον θάνατο (έτσι συνήθιζε να αποκαλεί το τσιγάρο) μέσα του.
Ο καπνός, αχνοφαινοταν μέσα στο σκοτάδι καθώς κατευθύνονταν προς τα πάνω ,σχηματίζοντας διαφορά σχέδια στο πέρασμά του.

Κάθε βράδυ στεκόταν στο ίδιο σημείο.

Ήταν περίεργος.