Ήταν αρχές Δεκεμβρίου και ο καιρός έχει πλέον χειμωνιάσει για τα καλά.

Στη Μινεσότα, αρκετές άσπρες νιφάδες χιονιού είχαν κιόλας εμφανιστεί στην ατμόσφαιρα, προκαλώντας το ενδιαφέρον όλων εκείνων των μικρών παιδιών που περιμένουν με αγωνία να κλείσουν τα σχολεία για τα Χριστούγεννα.

Στο Πανεπιστήμιο, τα μαθήματα είχαν αυξηθεί, ενώ η ύλη που είχε να καλύψει η Heather γινόταν όλο και μεγαλύτερη.

Παρόλα αυτά, δεν έπαυε να είναι η καλύτερη φοιτήτρια του πρώτου έτους.

Ποιος άλλος ήταν ικανός να αποστηθίσει ολόκληρο βιβλίο μόνο και μόνο με μια απλή ανάγνωση, ένα απλό ξεφύλλισμα;

Κανένας.

Και φυσικά η Heather, δεν θα άφηνε κανέναν να μάθει το "μυστικό" της. Μπορεί να ακούγεται συναρπαστικό να μπορείς να θυμάσαι κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου, μα δεν είναι.

Κατάρα.
Έτσι συνήθιζε να αποκαλεί η Heather την αρρώστια της.

Ήταν Σάββατο και οι συμφοιτητές της είχαν οργανώσει μια μονοήμερη επίσκεψη στο βουνό για σκι.

Η Heather στην αρχή, θεωρούσε αυτή την ιδέα εντελώς ανόητη. Σε λίγο καιρό (όχι ακριβώς) θα άρχιζε η εξεταστική, ποιος είχε καιρό για διασκέδαση;

Λοιπόν... δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως αυτές οι σκέψεις θα περνούσαν ξανά από το μυαλό της καθώς θα κατέβαινε με ιλιγγιώδη  ταχύτητα την πλαγιά ενός βουνού, φορώντας στα πόδια της εκείνα τα μεγάλα πέδιλα του σκι.

Ήταν η πρώτη φορά που έκανε σκι ,(και η τελευταία) και ο λαιμός της είχε γίνει κατακόκκινος από τις κραυγές τρόμου που έβγαζε κάθε φορά που περνούσε ξυστά από κάποιο δέντρο.

Ήταν αργά το απόγευμα όταν πέρασε το κατώφλι του σπιτιού της.

Ήταν βρεγμένη μέχρι το κόκαλο, η στολή του σκι την έσφιγγε φοβερά, ο λαιμός της είχε πρηστεί, ήταν σίγουρη πως το επόμενο πρωί θα την έβρισκε ξαπλωμένη στο κρεβάτι.

Άρχισε να κατευθύνεται με γρήγορα βήματα προς το δωμάτιο της θέλοντας να βγάλει εκείνη την απαίσια στολή από πάνω της, όταν το κουδούνι της εξώπορτας χτύπησε.

Αναγκάστηκε να σταματήσει απότομα και αφού έκανε μια σύντομη χειρονομία αγανάκτησης, άνοιξε με γρήγορες κινήσεις την πόρτα.

Ένας μικροκαμωμένος άνδρας στεκόταν έξω από την πόρτα της κρατώντας μία τεράστια ανθοδέσμη με άσπρα και κόκκινα τριαντάφυλλα .

Τον κοίταξε απορημένη.
"Είστε η δεσποινίς Heather?" την ρώτησε με την χοντρή φωνή του (πράγμα περίεργο για τις διαστάσεις του) και το μόνο που έκανε ήταν να κουνήσει άφωνη το κεφάλι της καταφατικά.

"Υπογράψτε εδώ"

Έβαλε γρήγορα την υπογραφή της και κράτησε στα χέρια της την ανθοδέσμη με πραγματικά μεγάλη περιέργεια.

"Από ποιον είναι;" ρώτησε χωρίς να προλάβει να συγκρατήσει τον εαυτό της και ο άντρας απέναντι της γέλασε.

"Έχει αφιέρωση. Να έχεις μια καλή μέρα."της είπε και μέσα σε δευτερόλεπτα χάθηκε, αφήνοντας πίσω μονάχα την αύρα του να περιπλανιέται στον χώρο για λίγο ακόμη.

Μπήκε μέσα στο διαμέρισμα της και μόνο τότε συνειδητοποίησε πως αυτός ο άντρας την είχε δει με τα ρούχα του σκι, είχε γίνει για πολλοστή φορά ρεζίλι.

Σταθεροποιήσε την τεράστια ανθοδέσμη στην αγκαλιά της και έπειτα από λίγο ψάξιμο, κατάφερε να εντοπίσει ένα μικρό, άσπρο χαρτάκι κρυμμένο ανάμεσα στα πολύχρωμα πέταλα.

"You stole my heart,
But I'll let you keep it.."
-Matthew Nillson.

Το πρόσωπο της σοβάρεψε απότομα οταν διάβασε το όνομα του αποστολέα. Τον έχει πιάσει χιλιάδες φορές να την καρφώνει με το βλέμμα του, το είχε συζητήσει μάλιστα και με την Jasmine, ποτέ όμως δεν θα φανταζόταν πως θα το προχωρούσε τόσο.

Ήταν έτοιμη να τοποθετήσει τα τριαντάφυλλα σε ένα άδειο βάζο που υπήρχε στο τραπεζάκι του σαλονιού, όταν θόρυβος ακούστηκε από το χολ.

"Είναι κάνεις εκεί;" φώναξε δυνατά σαν όλες εκείνες τις χαζές πρωταγωνίστριες των ταινιών τρόμου.

Άφησε τα λουλούδια στο τραπεζάκι και μετακινήθηκε αργά μέχρι την άκρη του δωματίου, έχοντας τα αυτιά της τεντωμένα.

Η απάντηση δεν ήρθε ποτέ, όμως βαριά βήματα ακούστηκαν από το βάθος του διαδρόμου.

Άρχισε να πανικοβάλλεται, ήταν πλέον σίγουρο πως κάποιος βρισκόταν μέσα στο σπίτι της.

Άκουγε τα βαριά βήματα να την πλησιάζουν όλο και περισσότερο και κοίταξε τριγύρω στην προσπάθειά της να βρει ένα μέρος να κρυφτεί.

Μα δεν πρόλαβε..