Η Heather περπατούσε με βιαστικά, γοργά βήματα στον σκοτεινό, -πρόχειρα στρωμένο με τσιμέντο- εγκαταλειμμένο δρόμο κατευθυνόμενη προς το σπίτι της.

Ήταν αργά το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα και εκείνη επέστρεφε επιτέλους σπίτι της από μια κουραστική μέρα στο Πανεπιστήμιο.

Το μάθημά της είχε τελειώσει στις οχτώ όμως (πάρα την κούραση που ένιωθε) δεν μπορούσε να αρνηθεί στην πρόταση των φιλενάδων της για ένα γρήγορο ποτό σε ένα από τα καλύτερο μπαρ-εστιατόρια όλης της Αμερικής.

Στην Heather δεν άρεσαν οι επισημότητες. Προτιμούσε να πιει ένα τενεκεδένιο κουτάκι (μιας άγνωστης μάρκας) μπύρα στην ταράτσα της πολυκατοικίας της.

Ο δαιμονισμένος αέρας φύσηξε δυνατά σηκώνοντας τα μαλλιά της, αφήνοντας τα να κυματίζουν ελεύθερα στο έλεος του ανέμου.

Ένα κύμα κρύου ήρθε σε επαφή με το σώμα της και το χέρι της μετακινήθηκε ασυναίσθητα στα δύο τελευταία ανοιχτά κουμπιά του σκουροχρωμου παλτού της κλείνοντάς τα.

Μπορεί να ήταν μόλις Νοέμβριος όμως ο καιρός ήταν παγωμένος στη Μινεσότα.
Μα πιο πολύ, της άρεζε η βροχή.
Της άρεζε να βγαίνει έξω στο μπαλκόνι ,παρατηρώντας τον συννεφιασμένο ουρανό και τα αυλάκια γεμάτα με νερό που δημιουργούσε η βροχή.

Μεγάλωσε τα βήματά της προσπαθώντας να φτάσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο σπίτι της.
Γύρω της υπήρχαν ελάχιστα φώτα και μερικά από αυτά, ήταν έτοιμα να αφήσουν την τελευταία τους πνοή καθώς τρεμόπαιζαν μέρες τώρα.

Είχε φτάσει επιτέλους στην ευθεία του διαμερίσματος της. Μπορούσε να αντικρίσει από εκει που βρίσκοταν ,την γνώριμη, γκρίζα, παλαιών προδιαγραφών πολυκατοικία στην οποία έμενε.

Άρχισε να τρέχει για να φτάσει πιο γρήγορα . Στην είσοδο της πολυκατοικίας, ξαφνικά, διέκρινε μια σκοτεινή φιγούρα να στέκεται ακριβώς απέναντι της.

Δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα και ένα ρύγχος τύλιξε ασφυκτικά όλο το κορμί της όταν συνειδητοποίησε πως η πολυκατοικία, λόγω της παλαιότητας της ,δεν διέθετε καθόλου φώτα στην είσοδο.

"Παρακαλώ;"ρώτησε πλησιάζοντας περισσότερο την σκιά που -ευτυχώς- για εκείνη ανήκε σε άνθρωπο.

Ετσι και αλλιώς ,σε τι αλλο θα μπορούσε να ανήκει;

"Άργησες να γυρίσεις."ακούστηκε μια βραχνή φωνή (με ακραία προφορά) και έντονη χρειά.

Η φιγούρα μπροστά της κουνήθηκε και το σώμα του βρέθηκε με αργές κινήσεις κάτι βήματα μακρυά της.

Εκείνος μετακινήθηκε και κοίταξε το κορίτσι που στεκόταν μπροστά του ,σε μια άκρως άβολη θέση με τα χέρια της, να φαίνονται σαν να κρέμονται από το λεπτό και αδύνατο σώμα της.

Δεν είχε καταλάβει ποιος είναι.
Μπορούσε να νιώσει τον τρόμο στην στάση του σώματός της ,στο τρομοκρατημένο βλέμμα της.

Μπορούσε να μυρίζει τον φόβο.

Του άρεζε να τρομάζει και να τρομοκρατεί κόσμο. Εξάλλου, αυτή ήταν και η "δουλειά" του στο κάτω κάτω. Τρομακτικά μπλεγμένος εγκληματίας του υποκόσμου, αρκετά ψηλά στην λίστα των καταζητούμενων την Αστυνομίας εδώ και χρόνια.

Ειχε ότι ζητούσε.

Έβλεπε αυτό το κορίτσι, καιρό τώρα από το μπαλκόνι της μονοκατοικίας του. Του φαινόταν μικροκαμωμένη, μαλθακη και πολύ οργανωτική.

Ήταν τα δύο άκρα.

Η Heather έπιασε το κινητό της μέσα στην τσέπη του παλτου της και αφού το έβγαλε, ενεργοποίησε τον φακό.

Το πρόσωπο του εμφανίστηκε μπροστά της και ένα βάρος έφυγε από το σώμα της.
Ήξερε ότι ήταν επικίνδυνος και πως μπορούσε να της κάνει κακό, όμως για κάποιο λόγο εκείνη την στιγμή το μονο που ένιωσε ήταν ανακούφιση.

"Γεια σου."ειπε ευγενικά χαρίζοντας ένα κουρασμένο αλλά ταυτόχρονα καλοσυνάτο χαμόγελο στον ξένο απέναντι της, όπως ακριβώς της είχε μάθει από μικρή η μαμά της.

"Να είσαι ευγενική με όλους τους ανθρώπους ιδιαίτερα οταν δεν τους γνωριζεις" της ειχε πει η μητέρα της όταν παρακολούθησαν ένα περιστατικό που συνέβει ανάμεσα σε δύο άντρες, σε γνωστό δρόμο καθώς είχαν βγει για τα ψώνια της εβδομάδας.

Ένα συνοφρυωμα εμφανίστηκε ανάμεσα στα φρύδια του και κοίταξε καλύτερα την κοπέλα απέναντι του.

"Δεν με φοβάται;" ήταν το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκε βαθιά μέσα στο μυαλό του.
Του άρεζε να τον φοβούνται, πράγμα το οποίο η μικρή απέναντι του δεν έκανε.

"Το όνομα σου."είπε αυταρχικά και απότομα έχοντας χάσει πλέον την (ελάχιστη) υπομονή που διέθετε.

Η Heather πετάχτηκε απότομα πάνω από το αυταρχικό άκουσμα της φωνής του, ορκιζόμενη πως ένιωσε τις τρίχες των χεριών της να ανασηκώνονται.

"H-Heather."απάντησε βλέποντας το πρόσωπο του να σκοτεινιάζει, σαν ένα πελώριο, μαύρο σύννεφο να στέκεται ακριβώς πάνω από το κεφάλι του.

Το πρόσωπο του έκανε μία γκριμάτσα την οποία η Heather δεν κατάλαβε.
Προχώρησε μακρυά της και εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει. Έριξε ένα ειρωνικό γελακι και της ψιθύρισε τα παρακάτω λόγια, λίγο πριν χαθεί σαν φάντασμα μέσα στο πυκνό σκοτάδι της νύχτας.

"Τα λέμε σύντομα. Heather.."