Harry mimo swojej przemiany w krwiożerczą bestie, nadal potrzebował snu, co prawda o wiele mniej niż wcześniej, ale musiał po ogromnym wysiłku nabrać nowej energii. Królowi nigdy to nie przeszkadzało, kochał patrzeć na uroczego drobnego loczka, który był taki bezbronny podczas snu, a w jego ramionach taki bezpieczny.

— Kocham cie gawizdeczko — wyszeptał w jego włosy i uśmiechnął się pod nosem, by pocałować go w skroń.

Lokowany nawet nie drgnął, był pogrążony w swoim śnie, mogło się nawet palić, a on by się nie podniósł, zwłaszcza że jego wewnętrzny wilk jak i wampir czuli się bardzo bezpiecznie, właśnie ze względu na Louisa.

Pogłaskał go po jego włosach i zaczął nimi się bawić przez co słyszał pomruk oraz poczuł mocniejszy uścisk jeżeli chodzi o Harry'ego. Uwielbiał z nim leżeć i wylegiwać się. Loczek delikatnie uchylił swoje powieki, czuł się tak dobrze, tak bezpiecznie, chciał by to się nie zmieniło, Louis był jego jedynym.

— Cześć — szepnął, podnosząc głowe i patrząc się na niego.

— Jak się spało, kochanie? — spytał, po tym jak skinął mu głową na przywitanie.

— Przyjemnie — zamruczał, uśmiechając się szeroko.

— To dobrze, bo dzisiaj mam kilka atrakcji dla ciebie — uśmiechnął się tajemniczo.

— Ah tak? — odparł, siadając na szatynie i cmokajac go w usta.

— Tak — mruknął między gorącymi pocałunkami.

— Kocham Cie mój mężu — zachichotał cicho, podnosząc się powoli.

— Ja kocham cię bardziej — roześmiał się, dziobiąc go w bok i wstając razem z nim z łóżka.

— Muszę się umyć, jestem cały brudny — westchnął cicho.

— Nie musisz — zamruczał Loueh. — Dla mnie nawet jak śmierdzi to jesteś piękny — zachichotał.

— Muszę, kleje się cały — mruknął, idąc do łazienki kulejąc się.

— Ojoj — zrobił smutne oczka Louis. — Mojego wampirka boli, daj pomasuje.

— Tak już ci daje – parsknął.

— Mówię na serio — oburzył się. — Ale jak tak to sam sobie radź, idę po śniadanie dla nas — westchnął cicho.

— Tylko nic z krwią — burknął, zamykając drzwi za sobą i wzdychając cicho.

— Kochanie — pokręcił głową, wpadł już na pomysł jak zakręcić chłopaka, wiedział, że musi go to tego przyzwyczaić. Miał w planach dać do jego dania trochę swojej krwi by mu bardziej smakowało i zmiksować, znaczy poprosić o to kucharki, by nei widział, co dokładnie jadłby.

Po upływie godziny loczek siedział na łóżku wycierając swoje włosy. Był ubrany w bokserki oraz koszule swojego męża, by nie chodzić po komnacie w samych majtkach.

Louis też mniej więcej w tym czasie wpadł z dwiema szklankami, jedna z nich miała kolor krwisto czerwony, a druga miała kolor zielony, przez barwnik.

— To dla ciebie, kochanie — dał mu szklankę z zielonym płynem, cmokając go w nos. Sam zaczynajac pić swój posiłek. — W tym jest troszkę mojej krwi, byś nie musiał rano ze mnie pić, bo nie chcemy byś znów się lepił — zachichotał, siadając na ogromnym i miękkim fotelu.

— Lou nie chciałem krwi — westchnął, kręcąc głową i patrząc na niego z rozczarowaniem, ale wziął szklankę pijąc łyka. Poczuł awokado za którym nie przepadał, jednak smak krwi Louisa mu trochę pomogło w jedzeniu tego.

Bardzo szybko zjadł swoją porcje, a nawet podpił trochę porcji Louisa, które było lepsze od jego, bo miało smak malin i krwi, nie spodziewał się, że aż tak bardzo przypadnie mu to do gustu, liczył, że takie koktajle będzie dostawał częściej.

— Najadłem się — jęknął, kładąc się na plecach i patrząc w sufit.

— Smakowało? — spytał cicho, liczył, że tak, bo w końcu by miał jakiś możliwy sposób na chłopaka i jego jedzenie, dzięki czemu i w Hiszpanii sobie poradzą. Harry zmarszczył nosek dziwnie.

— Nie było najlepsze jak zwykle jedzenie. Ale omega z wampirków się najadła — wzruszyła ramionami.

— Mi smakowało — powiedział z uśmiechem. — Więc teraz będziesz dostawał takie częściej — zaśmiał się.

— Dobrze — pokiwał głową, kładąc rękę na brzuchu i zaczął jeździć nią po nim.

— Aż cię rozbolał z przejedzenia? — roześmiał się Louis, podchodząc do Harry'ego i zaczynajac masować jego brzuch, co jakiś czas dając mu pocałunki. — Lepiej troszkę? — spytał cicho.

— Możesz kontynuować — Mruknął zadowolony, przymykając oczy.

Louis delikatnie pociągnął siebie i swojego małżonka w stronę łóżka, cały czas masował jego brzuszek, który mocno bolał, Harry głośno oddychał, gdyby nie ból, było by mu bardzo przyjemnie.

— Nigdy więcej tyle nie zjem — westchnął, opierając się o ścianę.

— Czyli taka forma posiłków ci odpowiada? — spytał ciekawsko Louis, który chciał jak najbardziej dogodzić swojemu współmałżonkowi.

— Tak, ale nie tak dużo, i mniej krwi i avocado — odparł, patrząc na męża.

— To jest moja krew, którą pijesz z mojej szyi czy nadgarstka — zmarszczył brwi, dziwnie mu się kłamało.

— Nie chce jej poć Lou.... — wymamrotał cicho pod nosem.

— Dzięki niej kochanie źyjesz — jego wzrok zelżał, nie sądził, że Harry ma aż taką w sobie blokadę przed tym. — Ona jest taka sama jak we mnie, tylko że zimna.

— Wiem, ale to i tak dziwne — westchnął cicho.

— Przyzwyczaisz się — mruknął, przytulając go.

— Mam nadzieje — odparł, obejmując swojego męża z uśmiechem na twarzy.

— A kto jak nie ty? — zaśmiał się szatyn.

—  Ty? — zachichotał, uśmiechając się co niego.

—  Musiałeś koniecznie? — roześmiał się.

— Tak — cmoknął go w usta i podszedł do drzwi, patrząc na swojego męża. — Przejdziemy się?

Louis kiwnął głową. Szatyn uwielbiał chodzić po ogrodach zamkowych, które o każdej porze roku były bardzo piękne.