LUNA P.O.V

Naglalakad si luna pauwi sa bahay nila. Iniwan na niya ang mga tauhan sa shop dahil hindi maganda ang pakiramdam niya. Wala siyang sakit pero lately ay parating gusto niyang kahit hindi siya pagod. Basta gusto lamang niyang mapag-isa.

Mahigit dalawang linggo na siyang tumigil sa paghabol kay Grei. Ipinagpatuloy na lang niya ang buhay kagaya nang dati. In the first place, she never liked running after a man. 

Things just changed because of his necklace. But with her necklace now gone, sa tingin niya ay tama lamang na inihinto niya na kabaliwang iyon. 

"luna, can we talk?" Umagapay sa kanyang paglalakad si Grei na bigla na lanag sumulpot mula kung saan.

Napahinto siya at napakamot ng kilay. Hindi niya gusto ang nangyayari ngayon. "No,"she said firmly.

"luna--"

"Could you please stop showing yourself to me already? I'm trying to move on here!" she hissed.

 Grei had been acting like a stalker lately. Kahit saan siya magpunta ay nakikita niya ito. Malimit itong tumambay sa coffee shop na katapat ng shop niya.Kahit sa bahay niya ay pumupunta ito at kasama pa si MIra para may excuse ito. Hindi siya natutuwa.

"Does that mean you're still in love with me?" may halong panunukso at galak na tinig nito.

"Eh ano naman ngayon kung ganoon nga?" mataray na balik niya. "Huwag kang mag-alala, kinakalimutan na kita."

"Do you really want to forget me?" 

"Natural! Ano naman akala mo sakin? Magpapakamartir sa pag-ibig sayo?"

Seryosong tinitigan siya nito. "Please don't forget me, luna," he said with soft eyes. Kinunutan niya ito ng noo."Because I can't forget. I don't want to forget you. I'm in love with you, too."

"I'm sorry if I realized it too late. That was so stupid of me. That night I was scared of losing you. When i saw you soaking wet, shaking and injured..." Napahinga ito na tila nahihirapan. "I could've killed myseld for almost hitting you."

Nag-reast ang kanyang puso sa sinabi nito. But she wouldn't let it happen again."Nah! Ano ang gusto mo? Ang paniwalaan ko ang mga sinasabi mo?"

"It's the truth."

"Whatever." Nagsimula na siyang muling humakbang ng harangin siya nito. Tuwing lalampasan niya ito ay pinipigilan siya nito. Para tuloy siyang nagpatintero.

Naiinis na tingnan niya ito.

"luna."

She crossed her arms and waited for his next words. 

Parang hirap na hirap itong ilabas ang sasabihin. "I-it's hard to admit.. but I believe you now. Maybe we're meant for each other. Maybe you're really destined for me. Just as I am for you."

Saglit na natigilan siya, pagkatapos ay pagak na natawa. Kung noon niya sinabi iyon, baka ngayon ay nagtatalon na siya sa galak. But thing were different now. 

"So, ngayon naniniwala ka na? Samantalang noon halos kilanutan ka kapag narinig mo ang salitang destiny." hindi ito nakasagot. Marahil ay aminado ito sa sinabi niya. She sighed. "Hindi ko alam kong bakit biglang nagbago ang isip mo. Kung bakit sinasabi mo kung bakit mahal mo ako."

"Because that's how I feel," pagdiriin nito.

Umiling siya. "Hindi na ako naniniwala sa destiny O sa alamat," aniya. Natigilan ito sa narinig. Nagpatuloy siya. "Tama ka, hindi na ako bata para maniwala na posbleng mangyari sa totoong buhay ang fairy tales."

"I should thank you for making me realize I've been living in a make believe world. And for letting me know I should start choosing what I really want instead of letting destiny choose me. Hindi ko dapat na hinahayaan ang alamat na diktahan ako  sa ano ang dapat kong nararadaman.  kaylangan kung mabuhat sa realidad at hindi sa pantasyang hindi ko naman mahahawakan kahit anong pilit ko, my fantasy would just stay there. Happy... but still make believe."

"I can make it real for you, luna. I will make it real for you."

"No, you can't. Sinabi ko na, hindi ba? Imposible ang mundong iyon." He held her by the shoulder. "We still have proof of the legend. Our necklace." He reached for the necklace. "Our destiny necklace--"

"It's gone."

"What?" tila gulong-gulong tinitigan siya nito. Nang hindi nito matagpuan ang kuwintas sa leeg niya ay tila nag-aakusang tinanong siya nito. "Nasaan--"

"Gone."

"Kailan?Saan?" para itong pinagsakloban ng langit at lupa.

Gusto niyang manghinayang na ngayon ito umakto ng ganoon. Siguro, Kung dati pa ito naniwala sa kanya, baka masaya na silang magkasama. Pero kung ganoon nga ang nangyari, wala rin sigurong patutunguhan iyon dahil an g kanilang pundasyon ay isang hindi kapani-paniwalang alamat.

"No'ng huli tayong magkita," sagot niya "Sinubukan kong hanapin, pero naisip kong para saan pa? Kahit naman makita ko iyon, wala rin namang magbabago. It's just an old necklace anyway."

"It's just not a necklace,"mariing sabi nito.

"You don't have to fret about it. You still have yours."

"It's our destiny."

"Yeah?" tanong niya din."Well, maybe I'm destined to lose it.So we could all move on." tama lamang ang mga nangyayari para makakawala na siya sa isang alamat na pinagkulungan niya sa sarili. Ngayon ay masasabi niya na malaya na siya. "It's was a great journey. But now... It's time to wake up."

"You said you feel like something was missing when you weren't wearing you necklace" hindi sumusukong wika nito.

Ibinaling niya sa iba ang tingin. "It just take getting used to." Nang ibalik niya ang tingin dito ay pinilit niyang ngumiti. "I'm sorry for causing you so much trouble, Grei. It won;'t happen again."

Pagkatapos tanguan niya ito ay iniwan na niya ito. Nalulungkot parin siya sa pagkawala ng kuwintas niya. Pero siguro, iyon talaga ang nakatadhana.