GREI P.O.V

Grei's windshield was glowing foggy from the heavy rain. Kanina ay maganda ang sikat ng araw kaya nakapagtatakang ngayon ay bumuhos ang malakas na ulan. Wala siyang nabalitaang babagyo nang arw na iyon.

Galing siya sa isang birthday ng isang kaklase. He was a little drunk but knew he could still drive. Kaunting brandy lamang ang nainom niya.

Tumunog ang cellphone niya; may mensahe siya.

He groaned. Malamang na si luna na naman iyon. Isang linggo na itong hindi nag ppakita sa kanya pero wala namang palya kung magpadala ito ng mensahe at kung anu-anong quotes na kalimitan ay tungkol sa kapalarang ng pag-ibig. Malapit na siyang mabaliw sa babaeng iyon.

Okay naman si luna. Mabait at maalalahanin ito. Medyo makulit din ito at hindi papayag na matalo sa isang argumento. If he admitted to himself, he actually enjoyed their silly banters and childlike arguments. Masarap din itong kausap dahil marami rin itong kwentong alam. Matalino ito at may sense kausap.

Iyon lang, gagawa at gagawa ito ng paraan para masingit ang tungkol sa kwintas nila at ang kwentong kaakibat niyon. Iyon ang kinaiinis niya. She was smart but when it came to that ridiculous necklace, nawawala ang pagiging matalino nito. He couldn't help but counter her ideas about it. Dahil hindi rin ito papayag na matalo, palagi tuloy silang nag-aaway.

He reached for his phone beside him and sawe it was Carmina who texted. Itinatanong nito kung uuwi na ba siya sa mansiyon.

Medyo nadismaya siya nang malamang hindi si luna an g nagtext sa kanya. 

Pinalis niya ang naisip ay sinubukang magreply sa kapatid. Wala siyang masyadong nakakasalubong na sasakyan sa subdivision dahil siguro sa maulan.

Pasalit-salit ang tingin niya sa cellphone at sa kalsada habang nagco-compose ng mensahe. He was about to send the message when he saw a woman in the middle of the road. Nanlaki ang kanyang mga mata at agad na tinapakan ang preno.

He heard the tires screech to a halt. Hinihingal na napatunganga siya ng ilang segundo dahil sa labis na sindak.

His windshield was still foggy but the woman was still standing in front of his car. Thank God, she saw safe. Saka lamang siya nakaramdam ng labis na pag-aalala.

He immediately got out of his car to look at the woman he almopst ran over. Then he recognized her. "Luna?"

Basang-basa ito at kitang-kita niya ang panginginig ng katawan habang nakapikit at nakabaling sa kaliwa  ang mukha. She must have been scared about what could have happened if he didn't stop the car in time. Halos nakadikit na ito sa bumper ng kanyang sasakyan.

Biglang humulas ang kanyang nainom dahil sa nangyari.

"What do you think are you're doing?!" kastigo niya rito habang nilalapitan ito. Wala siyang pakialam kahit mabasa na rin siya ng ulan.

Natitilihang tiningnan siya nito. She wiped her eyes with her hand to see him clearly. "G-grei?"

"Nagpapakamat ka ba?" galit pa ring tanong niya.

Pakiramdam niya nanginginig ang kalamnan niya sa posibleng mangyari rito.

"H-hindi---"

"Then what are you doing in the middle of the street spreading your arms like that?"

"H-hihingi ng t-tulong" 

Nakahinga siya nang maluwag nang marinig niya na nanginginig ang bopses nito. She was soaked and chilly. Hinubad niya ang kanyang jacket at ibinalabal sa mga balikat nito.

"S-salamat."

Napansin niyang hirap itong maglakad ng igiya niya ito sa kotse. Bumuntong-hininga siya at walang babalang binuhat niya ito katulad noong mahulog ito sa hagdan.

"T-teka! Ib-baba mo ako---"

"Shut up." 

Nang makasakay narin siya ay hindi muna niya pinaandar ang sasakyan. Iniabot niya rito ang spare shirt na palagi niyang dala. 

"Magpalit ka ng damit. Hindi mabuti na matuyo ang damit sa katawan mo." 

Tahimik na kinuha nito iyon at nahihiyang nagpalit ng damit. Ibinaling biya sa iba ang tingin.

"I'II bring you to a hospital," he said when she was finished changing clothes.

"W-wag na---"

"No," putol niya sa pagpoprotesta nito. "I'II take you there and then I'II bring you home. Huwag ka nang kumontra."

Naramdaman marahil nito na hindi siya papipigil kaya nanahimik na l;amang ito.

Napahigpit ang hawak niya sa manibela. Nagtagpis ang kanyang mga bagang. He couldn't believe he almost hit luna. He was so careless to use his cell phone whil driving . He was also half-drunk, for crying out loud! He didn't know what he would do if he lost her.

Hindi niya alam kung saan nanggaling ang ganoong pakiramdam, but the thought of losing her was so unbearable and dreadful.

Labis na kaba ang naramdaman niya nang akala niya ay masasagasaan niya ito kanina. Pero lalong binaha ng kaba ang kanyang puso ng makilala niya ito. She was just a breath away from his car.

Kung hindi niya ito nakita kaagad at hindi niya natapakan ang preno, baka napahamak na ito nang dahil sa kapabayaan niya. At hindi niya mapapatawag ang sarili kung mapahamak ito.

"What happened to you?" he asked when he finally calmed down.

"W-wala kasing d-dumaraang sasak---"

"I was talking about your feet," he cut in.

"N-nadapa ako kanina sa p-pagtakbo. N-nasira ang sandals ko," sagot nito sa nanginginig paring boses.

Napansin nga niy ang nangyari sa takong ng sandals nito. Pati ang mga palad nito ay may sugat din.

He gritted his teeth. He promised himself that would ever happen again.