Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Chapter 17: Bye

Celestine's P.O.V

I was overthinking. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ako.

Ang daming problema, plus, his mom. What if slowly by slowly mamawala nalang siya sa tabi ko?

"Sa 318 warehouse daw, Must be a bodega. nandoon yata si Nicholas." sabi ni Kurt.

"C'mon, Let's go." I said with getting off to the bed.

"Woah, woah, Cel, Di pa dismissal, We can't just ditch!" sabi ni Emma.

"I have my perfect attendance, at hindi pwede, Ayokong makakuha ng detention." sabing pagmamakaawa ni Emma.

"Positive thinking Celestine, Magiging okay ang lahat."

Emma tried to comfort me, But I just can't get off to my mind that I needed to step my foot in that warehouse and get him.

I cried my heart out.

I'm so fragile, walang magagawa ang pag-iiyak.

Pero walang makakapigil sa akin, After dismissal, Nauna kaming pumunta sa gate.

"Saan ba kasi yung warehouse na yun?" pagtatanong ni Emma.

"Ang alam ko lagi kong nadadaanan yun eh.." sabi ni Kurt at tumingin sa bintana.

"Ayun! di ba yun! 318 warehouse?! Am I right?" sabi ko.

Nagmadali kaming lumabas sa jeep and I run as fast as I can.

No. Not Nick please. Why does he have to get involved in this?

Sa akin dapat mangyari ito eh.

"You psycho twisted-monster, Harold." I muttered.

At nung binuksan ko ang pinto, Halatadong matagal ng abandonadong ang lugar.

Punong-puno ng alikabok, at mga kahon na nakalat.

Rinig-rinig ang pagbahing ni Emma dahil sa alikabok.

As I continue to walk, I hear Kurt say, "Nandito siya!"

I turned my back, and I saw him.

Walang malay na nakahalatay ang katawan niya.

I've searched if there was a bullet or stab, But there wasn't.

Anong nangyari sa kanya?

I cried again. But this time, sobra na ang paghagulgol ko.

I can see Kurt bowing his head down, and Emma patting me in my shoulders.

This is all my fault.

Friday has passed, and I will visit him at the hospital.

Naalala ko pa ang mukha ng kanyang ina, sa kanyang mga malulungkot na mata ay nagtatanong sa akin, "Anong nangyari?"

At si Kate na hindi mapigilan ang kanyang pag-iyak.

Nung tumapak ako sa room niya, I couldn't go in.

Ang kaya ko lang gawin ay tumingin sa bintana to assure if he's okay.

I can only see his mom and Kate were sleeping, And there he is, breathing so shallow.

Everyone's sleeping, sleeping because of despair.

And despair wouldn't wake, It will keep on sleeping, Until it reaches death.

"I'm sorry...." nauutal kong sabi.

×××

Hello! sorry for the long wait update again! Nagbreak kasi ako because I have to things to do.

And thank you to the people who keep on supporting this story, You guys are the best.

Did you like the new cover? What about the update? Tell your thoughts in the comments below.

-BadBaneCat(Ache)

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro