قایق موتوری بزرگ به سرعت به طرف صخره هایی که جزیره در میان آنها واقع شده بود پیش میرفت .

باد جنوب غربی در بادبان ها می وزید و موتورِ کهنه می غرید .

کاپیتان و ملوانان بر روی عرشه ایستاده بودند و موانع را نگاه میکردند.

- چیزی می بینی؟
کاپیتانِ کِشتی لیام جیمز پین ، مردی بلند قد با اندام ورزیده ، با جدیتی که همیشه بر صورتش حک بود پرسید .

پانزده سال بود همراه پدرش و پس از او در این آب ها کشتی رانی میکرد و تمام صخره ها و گوشه کناره هایی را که حتی در نقشه هم نیامده بود به خوبی میشناخت .

اگر او اینطور چشم بر هم میزد نشانه این بود که قایقش را برای این کار مطمئن نمی دانست .

مجموعه کالا هایی که در حال حمل بود بسیار گرانبها و قیمتی بودند .

یک قسمتش از " اوگدونویل " پایگاه صحرایی که سفینه ها در آنها فرود می آمدند حمل شده بود .

مرد جوانی که در پهلوی او ایستاده بود جواب داد :
+ نه ، چیزی دیده نمیشه .

او با دقت سد طبیعی و سفید و عظیم را تماشا می کرد و به دنبال نقطه ی عبوری برای کشتی بود .
قبلا تعمیرکار تلویزیون در "سیدنی" بود ولی حالا دیگر ماجرا او را به دنبال خود کشیده بود .

با خود فکر میکرد که آیا کاپیتان دیوانه شده و میخواهد خود و کشتی اش را در این آبها با خودکشی باشکوهی غرق کند؟!!

+ هنوز چیزی نیست ، عمق آب زیاده .

کاپیتان به پشت سکان رفت و به ملوانی که کشتی را هدایت میکرد گفت :
- من سکان رو میگیرم .

+ فرمانده ، شاید بهتره باشه که دور بزنیم ؟

- اگه می خوایم از این صخره ها بگذریم نباید اینکارو بکنیم .

لیام کم کم ازینکه این کار را قبول کرده بود پشیمان میشد ...

ولی او قول داده بود که محموله ها را به شکارچیان گنج تحویل دهد و قول او یک دنیا ارزش داشت .

او کالا ها را از " رابول " خریده بود و مانند همیشه در " نیو جئورجی مالائتا " توقف کوتاهی کرده بود . وقتی این ها را تحویل میداد میتوانست به سمت " کالدونی جدید " بازگردد .

- ایناهاش!
یک خط نازک آبی رنگ در بین صخره ها ظاهر شده بود . سد سفید حالا دیگر در سی متری قرار داشت و کشتیِ کهنه با سرعت 18 گره دریایی به آن نزدیک میشد ...

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

درست موقعی که کشتی داخل معبر میشد کاپیتان با یک حرکت سریع سکان را به چپ برگردانید . کشتی چرخی خورد و لرزید .

در اطراف بدنه کشتی لبه های تیز صخره ها از آب بیرون آمده بودند .

کشتی در حالی که به وسیله یک جریان دریایی با سرعت شش گره دریایی به طرف جلو کشیده میشد از معبر داخل دهانه شد .

جوان موتور را تا آخر روشن کرد و به طرف کاپیتان که با سکان مشغول بود دوید . کاپیتان با یک دستمال بزرگ آبی عرق پیشانی اش را پاک کرد و گفت : عجب غلطی کردم این کارو قبول کردم !

قایق موتوری سینه امواج را می شکافت و پیش میرفت . ملوانان بومی با سرعت مشغول جمع کردن بادبان ها بودند . کشتی بعد از مدتی در کرانه ساحل قرار گرفت .

یک مرد سفید با قدم های تند از جنگل بیرون آمد و به طرف قایق روان شد .

مردی با قد متوسط و لاغر بود که چشمان آبی اش از دور خودنمایی میکرد و آفتاب مالزی پوستش را تیره کرده بود . از دماغ و پیشانی اش عرق میریخت و موهای قهوه ای اش بهم ریخته و نامرتب پخش شده بود . بنظر مرد خوشحال و بی اندازه خوش قلبی می آمد .

لیام با خود فکر کرد : باز هم یکی از شکارچیانِ گنج .

مرد فریاد زد : از دیدن شما خوشحالم . ما فکر میکردیم در صخره ها گیر کنید !

کاپیتان پاسخ داد :
- هی ! درسته جوونم ولی بی تجربه نیستم .

آنگاه لبخندی زد و ادامه داد :
- آقای تاملینسون همکارمو به شما معرفی می کنم ‌.
ملوان گفت : از آشنایی با شما خوشحالم ، پروفسور .

لویی خندید :
+ من پروفسور نیستم ... در هر حال از شما ممنونم ‌.

کاپیتان پرسید : پس بقیه کجان ؟!

+ همه توی جنگلن بجز زین که الان میرسه . امیدوارم که مدتی پیش ما بمونین .

- متاسفانه فقط تا موقع تخلیه وقت داریم . باید از مَد دریا استفاده کنیم وگرنه خیلی دیر میشه .

سپس با خنده گفت :
- راستی کارِ شِکارچیانِ گنج چطور پیش میره ؟

+ ما که خیلی کَندیم ... و هنوز اُمیدواریم .

- امیدوارین ولی هنوز رنگ یه دوبلون* هم ندیدین .

+ روزنامه هارو آوردین ؟

- اوهوم . توی کابین کِشتی ان . میدونین یه سفینه ی دیگه به مریخ فرستادن ؟

+ ما جریانشو از رادیو شنیدیم . چیز مهمی نیاورده ، نه ؟

- نه چیزی نیاورده . ولی وقتی که آدم فکر میکنه ... سه تا سفینه به مریخ ... حالام دارن خودشونو آماده میکنن که یکی هم به زُهره بفرستن .

لیام تند تند گفت و سه مرد نگاهی با یکدیگر رد و بدل کرده و خندیدند .

+ البته زمان اکتشافات فضایی هنوز به این گوشه ء پرتِ اُقیانوس آرام نرسیده .

- در هر صورت این جزیره از آن خبری نداره ... بِجُنبین بیاین این جعبه ها رو خالی کنیم .

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•

این جزیره که در جنوبی ترین عرض جغرافیای گروه جزایر ووآنوا قرار دارد "سالومون*" نامیده میشود .

این یک جزیره آتش فشانی است که سی کیلومتر طول و چند کیلومتر عرض دارد . قبلا در آن نیم دو جین دهکده بومی وجود داشت ولی از وقتی که بَرده فروشان به آن راه یافتند جمعیتش رو به نقصان گذاشته بود .

یک اپیدمی سرخک بقیه را تار و مار کرده بود و هر کسی که جانِ سالم به در برده بود به "نیوجئورجیا" نقلِ مکان کرده بود .

در جنگِ جهانیِ دوم یک برج مراقبت در آن کار گذاشته شده بود ولی هیچ کشتی ای هیچوقت در اطراف جزیره دیده نشد .

آنگاه ژاپنی ها " گینه نو " و شبه جزیره سالومون تا میکرونزس را اشغال کرده بودند .

در پایان جنگ ووآنوا هنوز خالی از سکنه بود .
نه پایگاه نظامی ای درآنجا باقی مانده بود و نه کابل های زیر دریائی ، مثل جزایر " کریس "، و نه یک پایگاه آذوقه مثل جزایر " کوکوکیلینک " ، در آنجا حتی بمب های آزمایشی هم منفجر نکرده بودند .

ووآنوا یک نقطه دور افتاده از تمدن بود . بدون هیچ ارزشی . مرطوب ، متعفن و پوشیده از جنگل .

لویی ویلیام تاملینسون مدیرِ کُلِ بانکِ یک سری فروشگاه در کالیفرنیا پنجه بر روی این جزیره انداخته بود .
او یک سرگرمی داشت : پیدا کردنِ گنج .

او گنجِ لافیت در لوئیزیانا و تگزاس و گنج هلندی گمشده را در آریزونا جست و جو کرده و موفق به یافتن هیچ یک از آن دو نشده بود .

لاشه کشتی های غرق شده در اطراف سواحلی که گلف استریم از آنها میگذشت برای او شانس بیشتری به همراه داشت .

در گراکی در دریای کارائیب توانسته بود دو مشت سکه اسپانیایی در یک کوزه شکسته در اعماق دریا به دست آورد .

تقریبا سه هزار دلار از آنها گیر آورده بود که خیلی کمتر از مخارجی میشد که برای اینکار متحمل شده بود ولی لویی راضی بود و خود را موفق میدانست .

سال ها بود که به گنج " سانتاترزا " فکر میکرد . تعریف میکردند که ناو جنگی اسپانیایی در سال 1689 از مانیل حرکت کرده بود مملو از طلا و جواهرات بود .

طوفان مسیرش را تغییر داده و بالاخره در جنوب در روی صخره های دریایی شکسته و غرق شده بود .

بعضی از سرنشینان کشتی که توانسته بودند جان سالم به در ببرند با گنجینه به زمین رسیده و گنج را در آنجا مخفی کرده بودند و سپس با یک کشتی فلیپینی به مانیل بازگشته بودند .

با این حال فقط دو نفر از آنها زنده به مانیل رسیده بود .

جزیره گنج را جزایر سالومون تشخیص داده بودند .
ولی گنج در کدام یک از آنها بود؟ هیچکس نمی دانست .

شکارچیان گنج جزیره " بوکتویل" و "بوگا " را گشته بودند .

شایعه شده بود که گنج در ماتالاست و حتی یک هیئت اکتشافی به جزیره لانتوگ جاوه رفته بود ولی هیچ چیز پیدا نکرده بودند .

لویی بعد از اینکه این قضیه را به خوبی مطالعه کرده بود به این نتیجه رسیده بود که کشتی سانتاترزا از جزیره سالومون گذشته و تقریبا سالم باقی می ماند ... اگه به صخره های ووآنوا نمیخورد .

آنگاه لویی ، زین را ملاقات کرد . زین هم یک شکارچی گنج آماتور بود . ولی از همه مهم تر این بود که زین یک کشتی 36 متری داشت .

دو مرد چندین نفر را استخدام کردند . کشتی هم آماده مسافرت بود . تمام وسایل و لوازم را آماده کرده بودند و هر کدام بعد از تلاش بسیار مرخصی گرفتند و به همراه سایرین حرکت کردند .

سه ماه بود که شکارچیان گنج در جزیره کار میکردند .

با اینکه آب و هوا بسیار گرم و طاقت فرسا و کار سخت و شدید بود باز مردان روحیه خود را نباخته بودند .

کشتی کاپیتان که غذا و آذوقه برای سیدنی و رابون میبرد تنها رابطه و تماس آنها با دنیای خارج بود ...

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
دوبلون : واحد پول اسپانیایی قدیم .

جزیره سولومون : بهش سلیمان ئم میگن ، بخاطر گنجی که توش پیدا شده بوده و کاشفش فکر میکرده گنج حضرت سلیمانه .

پدرم دراومد این پارتو آپ کنممم
ی بار در عرض ی روز آپ میکنم ی بار ۴ روز طول میکشه 😐😂

نظرتون؟ سوالی هست ؟ 👀

نقش پسرا چطوره ؟ 😂

این پارت دِیموس حضور نداشت :"|
ولی از پارت بعدی پشم ریزون حضور داره 😂😂
پارت بعدی وارد قسمتای جالب میشیم :)

قضیه چیه ووت هاتون پارت قبل فقط ۸ تائه ؟ :|
اونم وقتی ۷۰ نفر سین کردنننن ؟
اگه میخونین ووت بدین خب 😑

لاو یو آل 😏💙