Deliliğin tanımının "aynı şeyi tekrar tekrar yapıp farklı sonuçlar beklemek" olduğu söylenmiştir. Bu sözün arkasındaki duyguyu anlıyorum ama bu yanlış. 

Bu binaya arkadaşım ile aramızdaki bir bahis üzerine girdim. Bunu yapmam iyiydi. Hem onun henüz ilkokuldayken izlediğimiz korku filmi yüzünden ağlamama karşın "Hey Ryujin, cidden ne korkaksın," gibi alay cümlelerine maruz kalmayacaktım hem de nakit paraya sıkışmıştım. 

Başlangıçta otelin eski efsanelerine inanmadım, bu yüzden iki yüz won bana bunu yaptırmak için fazlasıyla yeterliydi. Basitti. Sadece en üst kata, 45. kata ulaşmalı, bir pencereden fenerimi açıp boş araziye ışık tutmalıydım. 

Otel eski ve bozuktu, asansör de dahil, bu da merdivenlerden yukarı çıkmam gerektiği anlamına geliyordu. Bu yüzden merdivenlerden yukarı çıktım. Her bir platforma ulaştığımda, kat numaralarını gösteren eski  levhaları not ettim. 

15, 16, 17, 18. Daha yükseğe tırmanırken biraz yorgun hissettim, ama şimdiye kadar ne hayaletler, ne yamyamlar, ne de iblisler görmüştüm. Devamı çocuk oyuncağıydı. 

Son sayı dizisini görürken ne kadar mutlu olduğumu anlatamam. Onları her platformda sevinçle yüksek sesle saydım. 40, 41, 42, 43, 44, 44. 

Durdum ve merdivenlerden aşağı baktım. Yanlış saymış olmalıyım, o yüzden devam ettim. 

44. 

Bir kat daha. 44. 

Ve sonra on kat aşağı. 44. 

On beş kat yukarı. 44. 

Ve hatırlayabildiğim kadarıyla böyle devam etti. 

Yani gerçekten delilik, bir şeyi tekrar tekrar yapıp farklı sonuçlar beklemek değildir. Sonuçların asla değişmeyeceğini bilmektir; her kapının aynı merdivene, aynı numaraya çıktığını.

Artık uykuya dalmadığınızı fark ediyorsunuzdur. Günlerce mi, haftalarca mı, yoksa yıllarca mı koştuğunuzu bilmiyorsunuzdur. Hıçkırıkların yavaş yavaş kahkahaya dönüştüğü andır.

Delilik, tam olarak budur.