Podobnie jak w przypadku "Rapsodii", niniejszy utwór powstał dla kolejnej koleżanki z tego samego czatu fantasy. Dla Niej oraz dla Jej postaci tam odgrywanej.

Tam, gdzie Brunatne Ugory niezamieszkałe, gdzie bezkresne jest pustkowie, tam Zamek stoi, co się Ponurym zowie. W jednej jego sali, zdobionej przepysznie, oczy Jej piękne w ciemności lśnią srebrzyście....

Uroda owej Pani, która Zamkiem włada, zniewala. Bledną przy Niej najurodziwsze Elfki i ludzkie kobiety. Zaś Jej intelekt, doświadczeniem życiowym bogaty, najmądrzejszych tego Świata na kolana powala....

I wszystkie zazdrośnice szepczą po kryjomu: „Musimy przyznać, że Ona jest z nas wszystkich najpiękniejsza, niestety...".

Włosy ma brązowe niczym kora młodych drzew, innym zaś razem zda się, iż ma na głowie koronę z czystego złota zrobioną....

Ciało owa piękność posiada gładkie jak aksamit, zgrabne i wysportowane.

A do tego lśniące i przeróżnymi wonnościami pachnące, jakby ciągle balsamem jakimś nacierane....

Chociaż Pani ta Królową jest Zamczyska i głos ma władczy, poprosić jeno o pomoc Ją starczy – nie odmówi nikomu. Rady i schronienia każdemu udzieli w potrzebie....

I Wszyscy, którzy u tej Pani byli, po latach z zachwytem mówili:

„U Niej było mi jak w Niebie....".

Druidzi tak o Królowej swego czasu mówili: „Spojrzałem ci ja głęboko w Jej duszę.

To wrażliwa jest kobieta, przyznać Wam muszę...".

Tak to oni Jej dobroć, ciepło i wrażliwość na każdym kroku chwalili....

Pytacie: „Kimże jest Ta, o której mówisz? Ta Córa Słońca i Księżyca, co urodą swą nieziemską nawet blask swoich Rodziców przyćmiewa? Jak się Ona zwie?"...

Odpowiadam: „Moi Drodzy, Ona Lady Lauranthalasa nazywa się. Każdy mężczyzna Ją wtedy za żonę pojąć chciał, lecz ani jeden, aby o to Ją poprosić – odwagi wystarczającej nie miał...".

Lady Lauranthalasa.... Po elfiemu – za dawnych, szlachetnych czasów – Panią była Różanych Lasów....