Wiersz napisany dla Moich Rodziców jakieś 20 lat temu...

Gdy jesteście razem to – co się dzieje? Wszystko wokół szczęściem promienieje.

Gdy razem się śmiejecie – cały świat z Wami w głos się śmieje.

Tam gdzie jesteście ułuda prawdą zostaje, zaś to, co dotychczas rzeczywiste było – nagle fantazją się staje. Macie w sobie ciepło, od którego lodowiec najzimniejszy topnieje. Macie siłę – gdy jesteście razem, wszystko jest młode. Nic nie przemija.

Przy Was najgroźniejszy zwierz w kłębek potulny się zwija.

Z Wami szara rzeczywistość w okamgnieniu staje się różowa. Nad Wami ciągle unosi się przecudna tęcza kolorowa. Gdy jesteście razem – Światłem w Mroku się stajecie. Nadzieję zrozpaczonym i chorym dajecie. Chodzicie razem trzymając się za ręce po łące w zimie – gdzie stopy postawicie, tam kwitną wiosenne kwiaty. W zyski zamieniają się wszelkie straty. 

Pod Waszym dotykiem goją się natychmiast wszystkie rany – nawet cios śmiertelny konającemu zadany. W życie tych, których odwiedzacie, bezgraniczną radość wprowadzacie. Wasze głosy donośne razem połączone – największy sztorm od razu uspokajają, najwyższe góry w mig powalają. Humorem potraficie ponuraka największego rozweselić. Pyszałka mądrością możecie onieśmielić.

Miłością Waszych Wielkich Serc wszystkich niekochanych jesteście w stanie obdzielić. To, co zdało się niepodzielne – na ćwiartki możecie podzielić.

Bronią Waszą nie Miecz i nie Bomba, lecz Słowo i Spokój.

Gdybyście mogli – na świecie całym zaprowadzilibyście Pokój.

Z Wami Niemożliwe staje się Możliwe. Gdy jesteście razem – cuda stają się powszechne. Niechaj się więc cieszą ci, co Was przy sobie mają.

Oni bowiem prawdziwymi szczęściarzami zostają. Ja także wielce się cieszę.

Wszystko, co w wierszu tym o Was napisałem – pisałem szczerze.