XIV

BAGSAK ang balikat ni Bridgette na pumasok sa ospital. Maghapon siyang lumabas upang maghanap ng magiging donor ng anak niya, pero umuwi siyang bigo. Wala siyang mahanap na ka-match ng blood type ng anak niya.

Naupo siya sa isang bench sa unang palapag ng ospital. Napatingin siya sa kanyang harapan, isa iyong salamin na pinto, isang one-side mirror. Ni hindi niya makilala ang sarili niyang repleksiyon, walang buhay ang mga mata, nangingitim ang ilalim ng kanyang mga mata dahil ni halos wala pa siyang tulog, ni hindi siya nakapagpahid ng lipstick at polbo, she even looked very pale.

Napabuntung-hininga na lamang siya.

She heard her phone rang. It was Trisha.

Nagdadalawang-isip siyang sagutin iyon. Dahil hanggang ngayon ay masama pa rin ang loob niya rito. She cannot deny the pain being betrayed.

She ended up answering the call. The anxious voice of her sister filled her ear.

"Ate si Zion-" narinig niyang humikbi ito, tila ito nahihirapang magsalita. Tila nagpipigil itong humagulgol. "Ate..." Her voice is vulnerable.

Agad siyang napatayo at nakaramdam ng matinding kaba. Ano ang nangyari kay Zion?

Halos takbuhin niya kung nasaan ang elevator. Ni hindi na niya napansin na hindi pa pala namamatay ang tawag at patuloy pa rin sa pagsasalita si Trisha.

"Ate are you still there?"

"Ate..."

"Ate where are you?"

And then the phone shut down, it was because it was drained.

Nakipagsiksikan siya sa mga taong papasok sa elevator.

A tear escape from her eyes.

Oh please! She whispered as she wipe out her eyes.

Please save my child...

Ramdam niyang pinagtitinginan na siya ng mga taong nasa loob ng elevator kasama niya, but she doesn't care.

Umandar naman iyon agad at ilang saglit pa ay bumukas na ito. Lumabas siya agad mula rito at tinakbo kung nasaan ang kwarto ng anak niya.

Pagbukas niya ng pinto, naabutan niyang kasalukuyang tsinetsek ng doktor ang anak niya.

Napadako ang tingin niya sa anak niya. His  rashes became more worsen, mas naging dark na ang mga ito. Ang labi nito ay nawalan na ng kulay.

Please, Please... Help my child...

She whispered, napatakip siya sa kaniyang bibig upang pigilan ang hikbi.

Is this her karma?

Bakit parang sobra naman yata?

Bakit ang anak ko pa? Why not me, instead of him?

A loud sob came out. Hindi niya mapigilan ang mapa-iyak.

Napakasakit sa parte niya na makita ang anak niya sa kama, sa kama kung saan nakikipaglaban siya sa isang hindi ordinaryong sakit.

Wala siyang magawa kundi ang umiyak habang nakatitig sa anak. May nakakabit na ritong oxygen.

He's only 4 years old for Pete's sake. Tapos nag-sa-suffer na siya sa ganitong sakit?

The doctor turned to her after scanning her child.

The doctor blew a deep sigh before he opened his mouth. "He needs to undergo on a chemotherapy. His bone marrow is damage. He badly needs to be cured." the doctor said in a serious way.

What?! A chemotherapy?

Mas lalo siyang napa-iyak. Nagsunod-sunod ang pagtulo ng kaniyang mga luha, nahihilam na siya but she managed to ask the  doctor.

"He cant..." nahihirapang bulong niya. "He was too young to undergo for that treatment-" napahikbi na naman siya.

Napakabata pa ng anak niya para dumaan sa chemotherapy. Paano kung hindi kayanin ng katawan nito?

He'll gonna die.

Parang pinipiga ang puso niya sa sobrang sakit. Her child, her only reason why she is living. The light of her life and her hapiness.

"What if his body cannot take it?" napakagat siya ng labi habang naghihintay ng sagot mula rito.

Humakbang siya palapit sa anak. She caress his pale cheeks. A tear fell again from her eyes.

No!

"If you don't want him to undergo on a chemotherapy..." he paused, hindi ako lumingon. Nakatingin lang ako sa anak ko. "He may die."

Tears is streaming from her eyes. Bakit ba ganito? Why all praople bakit ang anak niya pa?

Ganito ba talaga kalaki ang kasalanan niya para parusahan siya ng sobra-sobra?

Umiling siya. Tumitig siya sa mahimbing na natutulog niyang anak, he looked peaceful. But heck, no!

"He will not die..." Napakagat na naman siya sa ibabang labi niya.

Hindi niya makakayang mawala ang anak niya. Mababaliw siya. Mawala na ang lahat, huwag lang ang anak niya.

Humarap siya sa doktor.

"Is there another choice to cure him?"

The doctors face lit up, and then nodded his head. "The patient may undergo to a bone marrow transplant."

Bigla akong nagkaroon ng pag-asa. I will not let my child die, kahit maubos pa lahat ng ipon ko, kahit maibenta ko pa ang mga nabili kong properties dito basta mabuhay lang ang anak ko.

"How? Can I be the donor?" She wipe out her tears. Kailangan niyang magpakatatag para sa anak niya.

Isang iling ang sagot nito. "It should be the patients blood match."

Pero naghanap na siya at wala siyang nahanap. Saan siya ngayon hahanap ng ka-match ng anak niya?

"He badly needs that, he is getting weaker everyday."

Tama ang doktor, mas lalong humihina ang anak niya. Halos kahapon pa lang siya naitakbo rito pero may life equipment ng nakakabit sa anak niya, ang mga spots nito ay halos mangitim na.

"But, I cannot found one. I tried but I failed," she answered. Tumingin siya rito sa mga mata. "Do you know someone with the same blood type with my child?"

Napa-isip ito bigla.

Sana meron. Please, sana.

Isang iling ang naging tugon nito. Bumagsak ang balikat niya.

"I'm sorry," paumanhin nito at tumalikod na. Nakahawak na ito sa seradura ng pinto at lalabas na sana ng lumingon ulit ito sa kanya.

Her brows lit up. Asking why.

"Maybe his father will be a match." makahulugan nitong sambit bago tuluyang lumabas ng silid.

Naiwan siya roong nakatayo habang nakatitig sa pinto na nilabasan ng doktor.

Will it be possible?

Na ang ama ng anak niya ang maging ka-match ng anak niya?

Lumingon siya sa anak niya. He kissed his forehead.

"I love you son, please wait for me..." she whispered.

Lumabas siya ng pinto.

I just need to take a risk.

AN: sorry po ngayon lang nakapag-update^_^