Chapter 46: Beautiful

"Wait here! Don't you fucking leave. I locked the door." Sabi ni MK at pumunta siya sa kusina ng dorm niya at dali-daling bumalik na may dalang first aid kit.

Kasalukuyan akong nasa dorm niya at nakaupo ako sa sofa. Gagamutin niya raw ang sugat ko. Bakit niya pa ba ako gagamutin? Kaya ko naman, eh!

"Kaya ko naman itong gamutin! Aalis na ako." Sabi ko sa kanya.

"No. You're already here. Huwag ka nang umangal pa." Masungit nitong sambit. Tsk, nakakainis 'to!

Tinignan ko yung braso kong may pasa. Nagkukulay violet talaga siya. Masakit din siya. Syempre, sinong hinding magkakapasa kung yung pinalo sayo ay isang three-part baton?

I know, hindi talaga para sa akin ang palo na iyon. I just protected the newbie guy. But I don't feel any regrets at all. Hindi ako nagsisising niligtas ko yung lalake. He doesn't deserve to die. Ni-kaunting pagsisisi, hindi ako nakakaramdam.

"Ouch!" Daing ko ng diniin ni MK ang bulak na may gamot sa aking pasa.

"Kasalanan mo yan,"

Aba't-bwesit 'tong lalakeng 'to, ah! Hindi man lang siya nag-sorry! At sasabihin niya pang kasalanan ko!

"Huwag mo ngang idiin!" Naiinis kong sabi.

"Masakit diba? Nagpapaka-bayani ka kasi!"

"What?! Nagpapaka-bayani? No, I didn't! I saved someone by my instinct and I don't regret saving that newbie guy at all!" I exploded. Hindi ko mapapalampas ang sinabi niya. "And I'm not a heartless person to not save someone who's in harm! Nasa bingit na ng kamatayan yung lalakeng 'yon. And he's an innocent person at wala siyang ginawang masama para maranasan ito!"

Ang seryoso at galit niyang mukha ay biglang umaliwalas. Tumigil din siya sa paggamot ng aking pasa at bigla siyang yumuko.

Naguluhan naman ako sa inasta niya at tinignan ko siya mula sa kanyang pagkakayuko at may nakita akong ngiti na sumilay sa kanyang labi.

Nagsalita rin siya ng pabulong at halos hindi ko iyon maintindihan. "That's... y... irl."

Nang makita niyang nakatingin ako sa kanya, agad na nagseryoso ang mukha niya at umayos siya sa pagkakaupo at binalingan na ulit ang pasa ko, bumalik siya sa paggamot dito.

Ano ba ang sumanib sa lalakeng 'to at pabigla-bigla lang ngumingiti at bumubulong tapos biglang seseryoso ulit? Makaasta siya para siyang may monthly period, ha!

"Done," Tipid at cold niyang sabi makalipas ang ilang minuto.

"O-Okay, t-thanks." Sagot ko sa kanya. "Umm sige, alis na ako."

"Not so fast,"

"W-What?" Nauutal kong tanong sa kanya.

"Kumain ka muna,"

Parang may kung ano akong naramdaman sa puso ko. Just... what the heck?

"H-Huwag na, MK. I'm fine, hindi ako nagugutom. At isa pa, diba officer ka? Muntik ko nang makalimutan yun, ah!" I say. "May klase pa ako and I just excused myself from Mrs. Suldivar's class at kapag hindi ako pumunta doon, magtataka siya at pati na yung best friend ko. At diba, kapag hindi ako umattend sa klase ko, paparusahan mo 'ko?"

Why do I feel like I said a lot? Damn, masyado talaga akong madaldal! Oh well, at least I said what I have to say.

"What punishment do you want?" He huskily asked.

Shit, what the fuck, why did his words and his voice sent shivers through me?! Oh gosh, bakit iba ang dating ng mga sinabi niyang iyon?

My thoughts were interrupted when I heard a chuckle from the man I'm with right now and then he said, "I was just kidding. No punishements for you. For now. This one is an exception. Pero kahit na exception ito, dapat ka paring pangaralan!"

Pagkatapos niyang sabihin ang litanya niyang 'I was just kidding', sumeryoso ang mukha niya ng sinabi niya ang mga sunod niyang litanya. Damn, bipolar ba talaga ang lalakeng 'to?! Maybe I should really call him a bipolar man!

I can't help but to roll my eyes at him at alam kong kitang-kita niya iyon.

"Don't you dare roll your eyes at me, lady." He said and there was warning on his voice.

"Oh sya, aalis na ako. I'm sure nag-aalala na ang best friend ko. At baka akala ni Mrs. Suldivar na ginawang excuse ko lang ang sabihing naiihi na ako para makapag-skip ng klase." Sabi ko at tumayo na.

Pero bago ako makaalis, he held my wrist. "Kaya ka lumabas ng classroom niyo ay para umihi?"

"Oo at ng matapos na akong umihi, naglalakad na ako pabalik sa classroom pero nadinig ko si Madame na sumisigaw at galit na galit. So, I went where she is so I could see what's happening." Paliwanag ko sa kanya para maliwanagan siya.

"But then, even you saved someone, maaari ka ding mapahamak."

I rolled my eyes again. "MK, ayan na naman tayo. Please, tama na. Pinapahaba lang natin 'to. Aalis na ako."

Hindi naman siya umimik kaya naglakad na ako patungo sa front door ng dorm niya. Pero bago ko buksan ang pinto, bumaling ako sa kanya at nakita ko siyang titig na titig sa akin. I can't take his stare. It's like a deep hole that will drag me inside of it. His eyes are so... brilliant and amazing.

Pero kahit ganito ang nararamdaman ko, I managed to say the words I want to say. "Thank you... Thank you so much."

Hindi ko na hinintay pa ang magiging sagot niya at tuluyan na akong lumabas mula sa magara niyang dorm.

Nang makarating na ako sa classroom ni Mrs. Suldivar, I guessed it right. Tama nga ako, nag-aalala si Julia. She then bombarded me with worrying questions.

"Babae, saan ka pumunta ha? Bakit ang tagal-tagal mo? Kinabahan ako, alam mo ba 'yon? Naku na lang ha! Anong ginawa mo at bakit ang tagal-tagal mo?"

"Prof, I'm sorry po at natagalan ako. Umm... ni-lock po kasi ni Mrs. Kang yung cr ng classroom niya at nakalimutan niya kung saan niya nailagay yung susi. S-So yun po ang rason kaya ako natagalan." Sabi ko kay Mrs. Suldivar pero kasinungalingan naman.

I'm so sorry, Mrs. Suldivar for lying pero kailangan talaga eh! At panginoon, sorry po talaga. I just... need to do this. Hindi naman ako magsisinungaling kung hindi kailangan. But right now, I really have to hide the truth. Kasi kapag sasabihin ko ang totoong nangyari, lalo na kay Julia, I know she will surely worry again.

"It's okay, Miss Dawnt. You may take your seat." Nakangiting sagot ni Mrs. Suldivar and thank goodness she understood! I felt guilt inside me. Pero kailangan ko 'tong gawin. I just had to.

Nang makaupo na ako sa upuan ko, sa tabi ni Julia, I answered her questions one by one. At hindi pa rin siya mapanatag.

"Sure ka bang nakalimutan ni Mrs. Kang yung susi?" Pang-uusisa niya.

"O-Oo nga sabi,"

*****

It's already four in the afternoon and supposed to be, may klase kami kay Mrs. Magallanes. Pero nang makarating kami sa classroom niya, sinabihan niya kami na hindi muna siya magtuturo dahil may files siyang pinipermahan at hindi daw siya pwedeng maistorbo.

We walked all the way to her classroom na pagkalayo-layo pa naman tapos ito lang ang sasabihin niya sa amin? Sana sinabi niya na lang kahapon na hindi siya makakapagturo para hindi na kami nag-aksaya pa ng panahon upang pumunta rito!

But oh well, at least there's no class.

Pinatawag na naman ni Madame si Julia. And I think tungkol na naman 'yon sa party na gusto niyang mangyari. At hindi ko maiwasang hindi mapairap dahil don.

I guess I should go home first. Mukhang hindi kami magkakasabay ni Julia sa pag-uwi sa dorm namin dahil baka matatagalan siya.

Naglalakad na ako at papunta na ako sa dorm. Ayoko ng pumunta sa grocery store, o sa kahit anong tindahan dito sa DU. I'll go straight at our dorm. Ayoko ng mag-aksaya pa ng oras at gusto ko ng magpahinga. It's a very tiring day today.

Habang naglalakad ako, sobrang crowded sa kung saan dapat ako dederetso. Ang daming mga estudyanteng nag-iinuman at ang iba pa ay nagkakagatan.

Agad-agad kong iniwas ang aking tingin sa kanila at dali-dali akong lumiko sa isa pang daanan na pwede ko pang daanan papunta sa dorm namin ni Julia.

Yung mga lalake kanina, parang mga adik. At mahirap na, it's better to be safe. I don't want to get involved with them. And if I act stubbornly na doon talaga ako dadaan, baka may gawin pa yung mga lalake sa akin kahit na may mga kasama pa silang mga babae. Hindi sa nag-aassume ako pero posible kasing mangyari 'yon.

Advance akong mag-isip.

Habang naglalakad ako, napadaan ako sa Music Room. Hindi naka-lock ang pinto at bahagya lamang itong nakasara. Mukhang wala namang tao sa loob... How about, I'll go inside? Tutal, there's no one inside. Pwede naman sigurong pumasok ang kahit sino? Kasi para naman itong Music Room sa mga estudyante, eh.

I slowly opened the door and I went inside. And the place is so clean! Akala ko, makakakita ako ng maruming Music Room but this room is so neat and clean! Yung tipong parang araw-araw nililinis.

As expected, of course, there are a lot of instruments. I would love to try each one of them!

An instrument caught my attention... The piano... Memories came rushing back at me. Yung time na narinig kong tumugtog si MK gamit yung piano na nandito. Pumupunta pa kaya siya rito? Heck, why do I even care if he does or if he doesn't?! Whatever, I shouldn't think of him right now.

Lumapit ako sa piano. Makaluma ang porma nito pero ang linis-linis na parang alagang-alaga talaga.

I decided to sit down on the seat which the piano comes with. I then tried to press on the piano keys and oh my, it sounds so good! Ang ganda ng piano na 'to! Is this piano really old? Para kasing bago!

Habang nakaupo ako, naisipan kong kumanta. Ed Sheeran's Tenerife Sea is one of my favorite songs.

You look so wonderful in your dress
I love your hair like that
The way it falls on the side of your neck
Down your shoulders and back

We are surrounded by all of these lies
And people who talk to much
You've got that kind of look in your eyes
As if no one knows anything but us

I really love singing this song. Walang kupas. If you love singing a song, or you love singing your favorite song, yung mga salita nung kantang iyon, tagos na tagos talaga sa puso mo.

And should this be the last thing I see?
I want you to know it's enough for me
'Cause all that you are is all that I'll ever need

I'm so in love... So in love... So in love... So in love...

You look so beautiful in this light
Your silhouette over me
The way it brings out the blue in your eyes
Is the Tenerife Sea

And all of the voices surrounding us here
They just fade out when you take a breath
Just say the world and I'll disappear
Into the wilderness

And should this be the last thing I see? I want you to know it's enough for me
'Cause all that you are is all that I'll ever need

I suddenly stopped singing when I heard the door of the Music Room squeak. I immediately turned my head towards the door to see who made the door squeak.

Agad na tumibok ng pagkabilis-bilis ang puso ko ng makita ko kung sino ang nandyan. Did he... D-Did he just... heard everything?

"MK, b-bakit ka nandyan at nakatitig? Ano ba, u-umalis ka nga!" Sabi ko sa lalakeng nakahilig sa pintuan ng Music Room. Batid kong ang paghilig niya sa pintuan ang siyang dahilan bakit tumunog ito kanina.

"I knew it... You're the one who sang backstage." Nakangisi niyang sabi. "You really have a beautiful voice."

I can't manage to say anything at this moment. I am... speechless.

-