11 August, 2010

Dear Marcel,

Vandaag ging niet zo lekker. Ik heb er niemand over verteld, want nou ja, niemand hóéft het te weten. Alleen ik, en jij want ik moet het toch aan 'iemand' kwijt..

Op school, de eerste les. 'Hey Kate, ik hoorde dat je ik een dagboek schrijft? Hoe oud ben je nou?' '17, en hou je kop David.' David, de jongen die je liever niet tegen wou komen. Nergens niet. En hij uitgerekend moest weten dat ik in een dagboek schrijf. 'Nounou niet zo grote mond hoor Kat!' 'NOEM ME GEEN KAT!' Barste ik uit. Serieus, noem me nooit kat. Mijn vrienden plagen me er wel eens mee, of dat deden ze. Ze weten nu wat er gebeurd als je me Kat noemt, dus ze doen het nooit meer. Handig als je vrienden bang voor je zijn :p! Maar goed, hij weet dat ik in jou schrijf -wow dat klinkt raar :p-, en hij weet blijkbaar ook dat je Marcel heet. Hoe hij het weet weet ik echt niet, niemand weet het. Zelfs mijn vrienden niet! En dat is erg bijzonder want ik deel alles met ze. Of, bijna alles dus. Maar goed, dat hij het weet is fout, heel erg fout. Als hij het weet, weet binnen 5 minuten de hele school het. 'HEY JONGENS, KATIE HIER SCHRIJFT IN EEN DAGBOEKJE DAT ZE VAN HAAR MAMMIE HEEFT GEKREGEN!' 'DAVID, SHUT UP!' Heel de school keek me aan, en dan niet met zo'n leuke blik. Toen dacht ik aan Liset. Zij, ik weet zeker dat zij hier iets mee te maken heeft. Ik heb haar nooit gemogen, en zij mij ook niet. Geen idee waarom, maar sinds de brugklas zit die barbie me al dwars. En dan heeft ze ook nog eens met Ayde, geen idee wat hij in haar ziet maarja. Hij is altijd al populairder geweest. En toch snap ik het niet, hoe kan Liset nou weer weten dat ik in een dagboek schrijf? Ik haat haar. Nee, haat is een te groot woord. Ik haat niemand. Ach, Liset haat ik wel. Ik geef mezelf nu het recht om Liset 'haat' te noemen. Ik zal haar morgen tijdens de pauze wel eens uithoren, want ze zit meestal bij ons door Ayde, yeeh *kuch*. Maar goed. doordat iedereen nu weet dat ik in 'jou' schrijf, is het gepest alleen maar erger geworden. Ja je hoort het goed, ik werd al gepest maar ik trok me er nooit iets van aan, totdat ze dit zeiden: 'Heey bitch, weeg jij jezelf wel eens? Nee? Ik weet waarom. De weegschaal kon het niet aan he? Varken.' Ja, dat is natuurlijk nooit leuk om te horen maar voor mij zeker niet, want ik heb 6 jaar geleden anorextia gehad. Alles was weer goed, totdat Liset bij me in de klas kwam. Toen heb ik het een jaar later weer gehad, en er gelukkig weer bovenop gekomen. Mijn ouders moeten nu erg goed op mijn eetpatroon letten want volgens de dokter het ik 'aanleg voor anorextia' krijgen. Nou lekker dan. Maar goed, ik dwaal af. Ik denk dat ik even voor een tijdje ga stoppen, eerst moet ik alles op school weer eventjes onder controle krijgen. Je weet wel, reputatie hooghouden. Oke daar ben ik vast snel mee klaar want die heb ik niet. Lekker handig! Maar ik stop wel even, want mijn cijfers gaan er erg onder lijden en tja, ik heb over een paar weken exames, en ik wil wel graag slagen. Mama zei altijd: 'Meid, als je afgestudeerd bent mag je kiezen wat je wilt, je bent dan al volwassen, dus je mag op jezelf gaan wonen dan.' En daar ben ik wel aan toe, want ik wil graag in Londen gaan wonen. Dat is altijd al mijn droom geweest, en die hoop ik te gaan waarmaken over een paar weken :) 

X Kate

Zuchtend kijk ik naar het boekje, het mooie pastelblauwe boekje waar nu al veel over mij instaat, meer als mensen ooit van mij hebben geweten. Ookal schrijf ik nog maar 2 dagen. Maak ik wel de juiste keuze door te stoppen? Als dit de juiste keuze is, waarom voel ik mij dan zo leeg? Ik kijk wel, als ik tijd heb schrijf ik misschien nog heel eventjes.

--------------

Hoofdstuk 2! Ik weet dat ik jullie nogal lang heb laten wachten, maar hier is ie eindelijk! Haha! Ik stop trouwens niet echt, alleen ik maak gewoon een tijdsprong omdat ik denk dat het anders heel saai wordt.. Maarja haha! Volgende hoofdstuk komt na 4 votes, moet lukken toch?

@CuteLikeNialler , daar ben je weer haha