Dear my love.

Nie wiem czy potrafię jeszcze do Ciebie pisać. Minęło tyle czasu.. Czasu, który był niezwykle dla mnie bolesny. To już 5 lat, a ja nadal nie potrafię się pozbierać i zapomnieć. Zostawiłaś mnie tak z dnia na dzień, niespodziewanie. Kiedy już poprawiało Ci się i miało być dobrze Ty odeszłaś.. Żałuję, że nie miałem czasu się pożegnać. Mimo, że nie jestem już nastolatkiem jak wtedy to wciąż czuję się tak samo ugodzony - jak dawniej.

Dostałem się na studia. Wybrałem prawo, wiesz? Pamiętasz jak zawsze wpierałaś mnie w tym pomyśle? Obiecałaś, że będziemy studiować razem. Mieliśmy siedzieć obok siebie na wykładach, wymieniać się notatkami, pożyczać sobie długopisy. Nie przyszło jednak dotrzymać Ci danego słowa. Nie potrafię pogodzić się z Twoją stratą, to wciąż tak mocno boli, rana nadal krwawi.. Byłaś mi niezwykle bliska. Byłaś moją jedyną nadzieją, moją miłością.

Nie potrafię zrozumieć dlaczego Bóg mi Cię odebrał. Mogę tylko naiwnie się łudzić, że jesteś przy mnie zawsze tak, jak mi obiecywałaś.

W każdej kobiecie spotkanej na ulicy szukam Twoich cech i nie jestem w stanie nic z tym zrobić. Czekam na kogoś kto będzie mógł - nie zastąpić mi Ciebie, ponieważ to się nie stanie nigdy - ale chodź trochę ukoić mój wewnętrzny ból. 

Proszę Cię tylko o jedno, Mayu. 

Bądź ze mną i wpieraj mnie. 

Wciąż kocham i zawsze będę. 

Twój Harry.

Harry odłożył długopis, zgiął kartkę i odłożył ją na już spory stosik jego starych listów w szafce obok łóżka. 

- Kolejna do kolekcji. - Mruknął pod nosem.

Wzdychając przewrócił się na drugi bok i czekał na sen. Sen, który miał być chwilowym ukojeniem i wyzwoleniem od demonów. 

***

dodaję go dziś, ponieważ mam okropny humor, a nic mi go nie poprawia tak mocno, jak dzielenie się z wami moimi pracami! :)

+ z boku piosenka, która mnie zainspirowała do napisania tej książki.