HINUBAD ni Pørnø ang punit-punit na damit hanggang sa lumitaw ang hubo't hubad niyang katawan. Pumatong siya sa bangkay ng isang babae at hinaplos ang buhok nitong nalalagas na sa ulo.

Kinuha niya ang nakasinding kandila sa tabi at ipinatak sa dalawang dibdib ng babae. Dinilaan niya ito saka dahan-dahang ipinasok ang pagkalalaki sa puwerta ng bangkay.

Nagliyab sa matinding pagnanasa ang buong pagkatao ni Pørnø habang maririnig ang mga ungol niya sa bahaging iyon ng kuweba.

"I made myself sick just to poison you, Patricia," bulong niya sa bangkay sabay halik sa noo nito. "If I can't have you, then no one will." Sabay lingon niya sa isang kalansay na nakabigti sa taas.

Pagkatapos niyang pagparausan ang babae ay humarap siya sa mabatong dingding ng kuweba at sinulat dito ang pangalang Patricia gamit ang alpabetong Baybayin.

Kung gaano katagal namumugad si Pørnø sa kuwebang iyon na malayo sa kabihasnan ay hindi na niya alam. Ang nasa isip lang niya ay kung gaano niya kamahal ang babae na kahit paagnas na ang bangkay ay ayaw pa ring pakawalan.

Nasa decomposition stage na ang katawan ng babaeng tinatawag niyang Patricia. Unti-unti na ring nalalagas ang mga buhok nito sa ulo. Lumuluwa na ang mga mata at malapit nang sumayad sa lupa. Nangingitim na rin ang balat at pinagpipistahan ng mga uod ang ilang bahagi ng katawan.

Tadtad ito ng sugat sa ilalim ng dalawang suso at may malaking hiwa rin sa gitnang bahagi ng puwerta nito. Halatang nilunod sa matinding karahasan ang babae bago ito tuluyang namatay. Kahit sa kamatayan ay nagdudusa pa rin ang katawang lupa nito sa mga kamay ni Porno.

Nawala na ang alindog at kagandahang taglay ng babae ngunit hindi pa rin naglalaho ang pagnanasa rito ni Pørnø.

Araw-araw ay pinagsasamantalahan pa rin niya ang katawan nito. Hinahalikan. Kinakausap. Ginagawang parausan.

Lagi rin siyang nagsisindi ng kandila at ipinapatak sa maseselang bahagi ng katawan nito para iparamdam sa babae kung gaano kainit ang pagmamahal niya rito.

Isang umaga, sinubukang lumabas ni Pørnø sa kuweba para maghanap ng pagkain. Sawang-sawa na siya sa mga paniki na laging nakikita sa loob. Gusto niyang makatikim naman ng ibang karne ng hayop. Kahit na anong hayop basta nasa labas ng kuweba.

Sa di kalayuan, bumungad sa kanya ang mga anino na lumulutang sa lupa. Mistulang mga usok na hugis tao ang katawan. Papalapit ang mga ito sa kinaroroonan niya.

Gulat na gulat si Pørnø. Dali-dali siyang pumasok at nagtago sa madidilim na bahagi ng kuweba. Nagpakita na naman ang mga aninong nais siyang kunin at ilayo sa kanyang tahanan.

Kapag nadakip siya ng mga anino na ito ay katapusan na ng buhay niya. Mawawalay na siya kay Patricia. Bangkay na lang ng babae ang nagpapaligaya sa kanya.

Magpapadakip lang siya sa mga nilalang na ito kapag ganap nang agnas at tunaw ang katawan ng babae. Ngunit hangga't buo pa ang katawan nito, hinding-hindi niya ito bibitawan.

Gutom na gutom na siya ngunit puro paniki lang ang nakikita niya sa paligid. Kahit sawang-sawa na rito ay pinilit na lang niyang manghuli at kumain muli ng paniki upang mabawasan ang gutom.

Pagkaraan ng ilang oras ay muli siyang sumilip sa labas. Wala na ang mga anino roon. Pero ang nakita naman niya ay ang dalawang rebulto sa tabi ng isang puno na katapat ng kuweba.

Hindi niya alam kung saan nagmula ang mga rebultong ito. Ang isa ay may hawak na baston. Ang isa naman ay maraming suot na kuwintas. Bigla na lang din silang nagpakita sa kanya nitong mga nagdaang linggo.

At sa tuwing mapapalapit siya sa mga ito ay nakakaramdam siya ng panghihina. Kaya sa tuwing makikita niya ang dalawang rebulto ay lumalayo agad siya.

Maraming peligro ang umaaligid sa labas. Hindi pa ito ang tamang oras para siya'y maglibot. Muli siyang nagkulong sa loob ng kuweba at niyakap ang bangkay ng babae. Inihiga pa niya ito sa balikat niya habang hinahaplos ang mga hita at bewang.

Nang maramdaman ni Pørnø ang pagtigas ng kanyang pagkalalaki ay muli siyang pumatong sa babae at ipinasok ang sandata sa puwerta nito.

Nang maramdaman ang nagbabadyang pagputok ng katas ay hinugot niya ito palabas saka itinapat sa nakaawang na bibig ng babae. Pumatong siya sa bandang dibdib nito at lalo pang nagliyab ang kaluluwa niya sa pagdikit ng mga suso nito sa puwit niya.

Binilisan niya ang paglaro sa kanyang alaga hanggang sa magbuga ito ng puting likido na dulot ng labis na pagnanasa. Ipinutok niya ito sa bibig ng babae at tumalsik pa ang iba sa mukha.

Nang maglaho ang nagbabagang pakiramdam ay tinabihan niya sa malamig na lupa ang babae at mahigpit na niyakap. Doon ay nakaramdam siya ng antok hanggang sa makatulog.

Nagising siya nang biglang mahulog ang kalansay na nakasabit sa taas. Padabog na tumayo si Pørnø at gumawa ng paraan para muli itong maisabit sa kinalalagyan.

Nang maikabit niyang muli sa taas ang kalansay ay nanghuli naman siya ng mga paniki sa paligid para kainin. Isang paniki ang nahawakan niya. Agad niya itong sinubo kahit nagwawala pa sa bibig ang katawan.

Nadurog ang paniki sa loob habang ngumunguya siya. Nagtalsikan pa ang sariwang dugo sa kanyang mga labi.

Kinabukasan, muli siyang lumabas ng kuweba at nagmasid sa paligid. Tahimik ang gubat nang mga sandaling iyon at mukhang may pagkakataon siya para manghuli ng mga hayop.

Hindi pa man siya nakakapagsimula ay biglang umihip ang malakas na hangin. Nakaramdam siya ng kakaibang lamig sa kanyang likuran. Pagharap niya rito, bumulaga muli sa kanya ang rebulto ng lalaking may baston at ng babaeng may mga kuwintas.

Kumaripas siya nang takbo pabalik sa loob ng kuweba. Kasabay niyon ang paglitaw ng mga anino sa paligid at nagtangkang sumunod sa loob.

Nagtungo siya sa maliliit na sulok ng kuweba at doon nagkulong. Dinig niya ang pagyanig ng paligid. Nangangahulugan iyon na nakapasok muli ang mga anino para hanapin siya.

Kung gaano katagal nakasiksik sa sulok si Pørnø ay hindi na niya namalayan. Nang maramdamang ligtas na ang paligid ay doon lang siya lumabas at nagbalik sa kinalalagyan ng bangkay ni Patricia.

Mabuti na lang at naitago niya ito bago siya lumabas kanina kaya hindi nakuha ng mga anino ang babae. Palagi niya itong itinatago sa tuwing lalabas siya ng kuweba upang walang nilalang ang makakuha rito.

Nagutom muli si Pørnø nang gabing iyon pero natakot na siyang lumabas ng kuweba. Madilim na ang paligid sa labas kaya tiyak na hindi agad niya makikita ang mga anino kung sakaling sugurin siya.

Nanghuli siyang muli ng mga paniki sa loob at ito ang pinagtiyagaan niyang kainin. Sukang-suka na siya sa lasa ng mga ito pero pinipilit na lang niya para lang hindi mamatay sa gutom.

Kailangan pa niyang mabuhay upang maalagaan si Patricia.

Inilipat niya sa ibang bahagi ng kuweba ang babae. Sa parteng iyon ay higit ang dilim at medyo masikip din ang lugar kaya hindi agad siya makikita.

Nang mapalingon sa taas ay nakita niyang nakabigti roon ang isang kalansay. Bahagya siyang nagtaka kung paano ito napunta roon. Kahit saang sulok siya lumipat ay lagi itong nasa taas niya. Minsan nga ay kusa pang nahuhulog sa lupa.

Muling inihiga ni Pørnø ang bangkay sa kanyang balikat at kinantahan na parang buhay na tao. Sa kalagitnaan ng pag-awit ay muling yumanig ang paligid.

Nataranta siya.

Lalo pang nagulat si Pørnø nang biglang mawasak ang isang malaking bato sa tapat niya at bumulaga roon ang mga anino.

Humigpit ang pagkakayakap niya sa bangkay ng babae saka idinikit ang sarili sa mabatong dingding. "Huwag! Huwag kayong lalapit sa amin! Tigilan n'yo na ako!"

Hindi niya napigilan ang paglapit ng isang anino. Dumikit ang kamay nito sa ulo niya. Naramdaman niya ang tila kakaibang init na dumaloy sa kanyang ulo. Nagsara ang dalawang mata niya at nagpakawala ng malakas na sigaw.

Bigla siyang nakarinig ng mga boses.

"Huminahon ka. Wala kaming masamang gagawin sa 'yo."

Napadilat si Pørnø. Larawan siya ng pagkabigla. Iba na ang nakikita niya sa paligid. Ang kuweba na kinalalagyan niya ay isa nang kuwarto na walang ilaw at napalilibutan ng mga sirang gamit.

Ang mga anino sa harap niya ay isa nang grupo ng mga pulis.

Nakita rin niya sa tabi ang sariling mga magulang. Ang ama niya na may hawak na baston at ang inang may suot na mga alahas. Parehong lumuluha ang dalawa habang nakatingin sa kanya. Nakaramdam siya ng panghihina nang masilayan ang mga ito.

"Anak, huwag ka sanang magtatampo sa amin ng tatay mo. Para din naman ito sa ikabubuti mo, Pørnøciø. Ayoko na tuluyang mapariwara ang buhay mo dahil sa droga at pagkabigo sa babae. Alam naming mali ang ginawang pangangaliwa ni Patricia sa ibang lalaki pero hindi rin tama ang ginawa mong paghihiganti sa kanila. Pasensiya ka na kung kinakailangan naming gawin ito sa 'yo," tumatangis na saad ng ina niya.

Naguluhan si Pørnø sa mga nangyayari. Luminga-linga pa siya sa buong paligid. Hanggang sa bumungad sa kanya ang mga patay na hayop sa sahig.

Mga pusa, aso at ibon na wakwak ang katawan at halos wala nang laman. Napansin din niya sa sarili ang tila bakas ng dugo sa kanyang bibig pati na ang naiwang lasa ng mga hayop na kinain niya.

Ang mga pusa, aso at ibon na iyon ay alaga nila sa bahay. Mahilig mag-alaga ng hayop ang kanyang ama kaya ganoon kadami ang mga ito sa mansyon nila.

Nakita rin niya ang wasak na pinto sa tapat niya. Ang pinto na puwersahang sinira ng mga pulis upang mapasok ang kanyang silid.

Nahagip pa niya sa kanyang tabi ang naaagnas na bangkay ni Patricia na matagal na niyang itinatago. Pati na rin ang bangkay ng lalaking karelasyon nito ay nakita niyang nakabitin nang patiwarik sa taas at paagnas na rin ang katawan.

Sa isang iglap lang ay biglang nanumbalik sa normal ang paningin at utak ni Pørnø. Wala na siya sa kuwebang nilikha ng isip niya dulot ng pagkalulong sa droga. Wala na rin ang mga anino at rebulto.

Gulong-gulo ang utak niya at hindi na makapagsalita gawa ng labis na pagtataka. Dahil doon, naging madali na lang sa mga awtoridad ang paghuli sa kanya upang mailagay sa dapat niyang kalagyan.

Humahagulgol nang iyak ang mga magulang ni Pørnø habang inilalabas siya ng mansyon. Siya naman ay diretso lang ang mga matang nakatitig sa kawalan habang isinasakay sa police car.

Wakas.