Nagising si Nigel sa yakap ng init ng paligid. Pagdilat ng mga mata niya ay natagpuan niya ang sarili na nakahiga sa maalikabok na sahig at binubulag ng kadiliman. Nanunuyo ang kaniyang lalamunan at ang buong katawan niya ay ulo niya ay sumasakit. Sa pagbaha ng kaniyang mga alaala ay bumangon kaagad siya at napaupo. Napansin naman niya na iba na ang suot niyang damit; isang manipis na sando at isang jagger na pantalon. At wala na siyang suot pa na sapatos. Natuon kaagad ang pansin niya sa isang sulok kung saan may kaunting nakasinding kandila na nagbibigay ng kaunting kahel na liwanag.

At sa kabilang sulok, iilang metro lang mula sa kandila ay naaninagan niya ang presensya ng isang estranghero— isang binata na nakahiga sa sahig. Tinitigan niya ito nang maigi, sinusubukang kilalanin ito. Pero bigla itong nagising. Sa gulat niya ay napaatras siya at napasandal sa sementadong dingding.

"Hey...Don't worry, we're safe here," saad ng estrangherong may magaspang o namamaos na boses.

Natahimik siya nang ilang segundo. "What happened? How did I get here?"

"I found you unconscious on the side of the river this morning. I dragged you all the way back here." Tumindig ang lalaki, tinungo ang isang dako kung saan ito kumuha ng isang bote ng tubig at dinala sa kaniya.

"Thank you." Tinanggap ni Nigel ang bote at binuksan ito. "How long was I out?" tanong niya at saka uminom ng tubig.

"Probably twelve hours? I don't know. I lost track of time."

Napatitig siya sa mukha nito at napansin niyang may maamo itong mukha. Makapal ang kilay nito ay bumabagay sa mata nito at hulma ng mukha. At kapansin-pansin din ang mga maliliit na peklat sa kaliwang bahagi ng mukha nito.

"I'm Nigel, by the way. Thank you for saving me."

"I'm Joseph." Umupo ito sa harapan niya. "What's your story?"

Napatikhim siya nang maramdaman ang kung anong bagay na bumibikig sa kaniyang lalamunan, at sumisikip din ang kaniyang dibdib. "I...I lost my mother." Napabuntong-hininga siya upang pagaanin ang kaniyang loob. "Then I was attacked. It's either I let myself die right there or I'll take my odds on the river."

"You're lucky I found you." Ngumiti ito.

"Yeah...I guess so." Napasinghap siya ng hangin at tumango-tango at nginitian din ito. "How about you? What's your story."

"I woke up and realized my world was ending. I lost everyone I love. And now I'm here, looking for a safe place away from all of these monsters."

"Do you think there's still a safe place where no zombies can reach us?"

"Maybe there's still a sanctuary...perhaps, there are cities out there who managed to keep their area safe and free from zombies."

"What if there's not?"

"What if there is?"

Hinangaan niya ang pagiging positibo nito. Sa kabila ng mga masasamang nangyari, nagawa pa rin ni Joseph na makita ang pag-asa. Gaya niya, kahit nawala na sa kanila ang lahat, may kagustuhan pa rin silang mabuhay. Kung kaya't nananalangin din si Nigel na sana ay ganito rin siya at punong-puno ng pag-asa.

"Would you mind if I tag along with you?" tanong niya.

"Yeah, sure. Why not? I would love to have company."

"So what's your plan?"

"We will travel every day, preferably, on foot, to make sure we would never catch any attention."

"Isn't it dangerous to travel when we don't even know where to go? We don't have any idea if this safe place even exists. What if we stay here and wait for rescue?"

"What do you have in your mind, Nigel?"

"Let's stay here. Gather supplies and find a radio. We can have a better chance at surviving if we can contact other survivors or rescuers."

Napatango-tango siya.. "You got a point. Alright..we're doing that."

"You sure?"

"Yeah."

"What about your plan?"

"Your plan is much better. I like it. Well, the truth is...I was eager to go because I was alone and I was looking for survivors. Now that I have a companion, I think sticking for a while here will not hurt us."

Buong magdamag sila nag-usap, kinukuwento ang buhay nila. Kahit na ngayon lang sila nagtagpo at nagkakilala, ramdam ni Nigel na magaan ang loob niya sa lalaki. Mistulang kilala na nila ang isa't isa nang ilang taon. May kung anong meron kay Joseph na naging kumportable siya rito. Marahil ay sa dahil sa boses nito at sa kung paano ito magsalita. O baka ay dahil sa ngiti at tawa nitong nakakahawa. Hindi na nila nasundan pa ang takbo ng oras nang kilalanin ang isa't isa. Hanggang sa napagpasyahan na rin nilang matulog.

ISANG MAHINANG TAPIK sa kaniyang pisngi at nagising kaagad si Nigel. Ang unang bumungad sa kaniyang paningin ay ang ngiti ni Joseph. Dahan-dahan siyang bumangon mula sa nilatag niyang karton at pinahid at minasahe ang paligid ng mga mata niya upang alisin ang dumi rito. Humikab siya at pinasadahan ng tingin ang paligid ng silid na kinalalagyan nila. Do'n niya napagtanto na nasa storage room pala sila. May mga bakal na estante sa kaliwang bahagi niya kung saan nakalagay ang mga de latang pagkain, tubig, damit, at iba pang suplay.

"We're in a grocery store. I secured this room just yesterday and filled it with supplies for my supposed trip."

"We could last for days with this food and water."

"Yeah...I guess so. We don't know how long we will stay here, so we better ration it."

"I agree."

Niligpit nila ang mga kartong ginawa nilang higaan at itinabi ito. Nag-alok naman si Joseph na siya ang magluluto ng itlog, habang si Nigel naman ay mas piniling tignan ang mapa sa phone ni Joseph. Naging abala siya sa pagguhit ng mapa sa isang piraso ng papel, minamarkahan ang mga grocery store, mall, pang-gobyernong mga gusali, at mga establisyimentong batid niyang mapagkukuhanan ng radyo. Makalipas ang isang oras, nang saktong natapos siya sa pagguhit, inaya rin siya ni Joseph para mag-agahan. Nagsalo-salo sila sa nilutong pagkain nito, at saka sinimulan na ang kanilang trabaho.

"We should begin here," saad ni Joseph nang ilapat niya ang daliri sa pinakamalapit na mall na nasa bandang hilagang-silangan mula sa kanilang lokasyon.

"What about this department store? I think it's much closer." Binilugan ni Nigel ang tindahan gamit ang lapis.

"Yes, but the probability of finding a radio is much higher in the mall. It's bigger. We could find other supplies there."

"Yeah." Napatango-tango siya. "You're right."

"Mall it is."

"When do we leave?"

"Right now."

"What? I don't think I am ready for this." Ang totoo ay lubos siyang nag-aalala.

Marahil ay parang ang simple lang ng lahat: ang lumabas at maghanap ng radyo. Pero para sa kaniya ay hindi. Alam niya kung anong nag-aabang sa kanila sa labas. Inatake na siya nito. Ito nga yung ideya niya pero naisip niyang mas maigi na rin ito kaysa sa plano ni Joseph.

"It's okay if you don't want to go. I can manage. You should stay here and rest. You had a rough day. You deserve to rest."

Kung wala namang gagawin ay mas malala. Napakahirap kung wala lang siyang gagawin tapos si Joseph ay lalabas at ipapahamak ang sarili dahil sa plano niya. Kakainin siya ng konsensya niya kung may mangyayaring masama sa kaniya.

"No...I'll go," aniya. "I'm sorry. This is my plan. I should be on it too."

"You sure?"

"Yeah." Tumango siya at nagtagpo ang mga mata nila. "I'm good."

"Okay. We need to bring supplies. We need to be ready in case we can't get back before sunset, then we'll find temporary shelter."