'Ik hoorde dat hier paardendieven waren,' zei ze, 'heb je ze onder controle?'

'Ik heb ze met succes af geschrokken, waren een paar jongeren van het dorp denk ik,' zei hij zo nonchalant mogelijk.

'Dat is mooi,' zei ze terug. Anna kon de twijfel in haar stem horen.

Iemand heeft dit verklikt. Iemand heeft het gehoord.

Ze gluurde door het kiertje naar buiten en zag het dienstmeisje het paleis uitlopen.

'Ze heeft het gedaan,' siste ze.

En ze kwam verdacht steeds dichterbij tot ze voor het kiertje verscheen en elkaar oog in oog aankeken.

'Heb je ons verklikt,' fluisterde ze hard.

Het meisje staarde in haar ogen. 

'Waarom zou ik dat doen?'

'Omdat je me bespioneerd,' zei Anna.

'Waarom zou ik dat in godsnaam doen?'

Ze klonk geschokt en haar ogen begonnen nattig te worden. Boris opende het kiertje en ze voelde een zware knuffel. Anna probeerde de knuffel van zich af te houden, maar liet het uiteindelijk gaan.

'Het spijt me zo,' zei ze, 'het spijt me zo dat ik er niet eerder kon zijn. Anders leefde ze nog.'

Tranen stroomden in hun wangen. Boris probeerde hun stil te houden, maar het was moeilijk om de emotie onder controle houden.

Peter kwam ook het paleis uit en vroeg iets aan de soldaat. Het tolde in haar hoofd en ze vroeg zich af waarom ze de hele tijd nauwelijks nadacht over wat ze deed en wat ze zei. Peter was de spion in het paleis. Wat is hij alles had gehoord, of wat te nonchalant was geweest? Maar het zou haar nog meer pijn doen als hij het had gedaan.

'Wat is je naam,' vroeg Anna aan het dienstmeisje.

'Elise,'

'Sorry Elise, sorry,' snikte Anna.

Peter kwam maar dichterbij en dichterbij, maar hij leek er een beetje verdwaald in zijn eigen huis. Het was duidelijk dat hij een stom grapje uithaalde. Dat was Peter, zo was hij nou eenmaal. Het viel haar op dat hij geen tas bij zich had.

Uiteindelijk kwam hij toch terecht bij de stallen, waarin hij bijna achteloos de deur opende en verassend snel de deur weer dichtsloeg.

'Het paleis is vol met soldaten,' fluisterde hij zacht.

'Heb jij daar iets mee te maken?' zei Anna wantrouwend, bijna als een slecht detective boek.

'Het heeft met jouw plannetje te maken,' zei Peter terug met dezelfde toon.

Peter keek vanuit het kiertje rond in de stallen tot Anna fluisterde:

'Wil jij niet weg dan?'

'Natuurlijk wil ik hier uit,' zei hij gefrustreerd.

Peter probeerde om zijn woede in te houden, maar fluisterde zo hard dat als er iemand die toevallig naast de stallen stond het kon horen.

'Iemand heeft het verklikt,' mompelde ze, 'iemand heeft het gedaan.'

'Ik ben wel de laatste die iets verklikt,' zei Peter.

'Jij staat anders wel bovenaan mijn verdachten lijstje,' zei ze.

Peter glimlachte zenuwachtig. Boris probeerde bij de staldeur te komen, maar Anna hield hem tegen.

'Dus ben ik de zondebok,' mompelde hij.

'Ik heb geen zondebok nodig,' zei ze.

'Wat sta je hier anders te doen? Hier blijven om het raadsel van de verrader op te lossen?'

Ze zei niets. Het lukt Boris om bij hun te komen en hij opende de staldeur en liet Peter naar binnen.

'Ik wil Emma en Tommy niet beïnvloed laten worden door een moordenaar,' zei Anna snikkend.

'Ze moeten hier ook niet zijn,' zei Peter, 'maar ze kunnen niet weg. Er is zware bewaking in het paleis aangesteld. Ik moest hun tassen verstoppen,' zei hij.

'Waar zijn ze?'

'Ze zitten opgesloten in de toneelruimte,' zei hij, 'dat was de enige ruimte waar geen soldaten waren.'

Anna hield zich in om niet te roepen dat ze hier moesten zijn, dat ze in gevaar waren dat ze met Peter weg moesten.

'En Julia?'

Peter schrok verbaasd, alsof hij niet aan haar gedacht had: 'Ik heb geen idee waar ze is.'

Anna bestudeerde zijn gezichtsuitdrukking en zag een bezorgdheid in hem die ze vroeger niet had gezien. Voor de tweede keer die ochtend voelde ze een steek in haar buik. Ze had de drang om weg te lopen, weg te gaan en te schreeuwen van verdriet.

Maar ze wilden hen niet achterlaten.

Maar ze wilden ook niet leven in de angst en in de controle van haar vader.

'Ik wil dat je ze beschermd,' zei Anna en ze legde haar hand op zijn schouder.

'Ik zal mijn best doen,' zei Peter.

Anna draaide zich om naar Elise.

'Ik wil dat je er voor hen bent,' zei Anna.

Elise knikte.

En op die woorden maakte ze een hekje los en besteeg ze de bruine merrie. Boris en de adviseur begreep wat ze bedoelde en bestegen ook hun paarden. De wachters waren zoals gepland voor de ochtend, waardoor ze veilig waren. Elise en Peter namen een stapje terug en zwaaide voor dat ze de stal hadden verlaten.