Peter liep naar Anna toe, toen ze de werkkamer verliet. Hij lachte nog van de acteerlessen die hij net gehad, maar die lach verdween toen hij Anna's gezicht zag en weer achter hem keek. Hij gaf een hand op haar schouder.

'Wie was die man?' Vroeg hij twijfelend, met een diepe boosheid.

'Welke?'

'Die als eerste wegging.'

Ze kreeg dat akelige gevoel van toen weer terug en deed haar hand op hart zonder het terug te kunnen trekken.

'Geen idee.. Ik wil het liever niet weten..'

'Ik zie hem sinds eergister hier, en sinds eergister is er niet iets goeds gebeurd..' Zei hij gefrustreerd en met een duidelijke frons die ze van zichzelf ook herkende.

Op dat moment kwam het dienstmeisje ook aanlopen. Ze had hetzelfde dienstmeisje gezien gister en bij de stallen en voelde zich gevolgd door haar. Misschien was dat normaal sinds de troon op ging volgen, maar er bekroop ook een gedachte dat ze misschien iet van haar wou.

Dan dacht ze aan hoe ze de soldaat aan haar had aangegeven en hoe die niet aanstond bij haar vader. Boris had haar deze ketting gegeven en daar kon iets achter zitten. Ze had een harnas om, maar ze kon het niet meer uit doen om verdenking op te wekken.

'Nee, dat kan je wel zeggen,' zei ze, 'ken jij de soldaten van mama?'

'Sommigen,' antwoordde hij.

'Vanochtend reed een soldaat met de naam Boris met mee bij het jagen, zegt die naam jouw iets?'

Peter snoof eventjes en merkte dan iets op bij haar nek. Anna stopte haarzelf om de ketting niet bij haar nek vast te grijpen zoals ze geneigd was.

'Er zijn wel meer soldaten die Boris heten,' zei hij nuchter.

Ze keek een beetje angstig naar de grond en leidde haarzelf af door omhoog te kijken naar de met goud versierde plafond.

'Maar als je die ene bedoelt..'

'Welke?' Zei ze geschokt.

'Die ene met rode ogen en scherpe tanden,' zei hij plagend.

'Nee, even serieus. Dit is niet leuk,' zei Anna.

Ze zag aan haarzelf dat ze zo graag die ketting van de nek af wilde scheuren. In zo'n kleine tijd van een misschien hoogstens twee uur had het de emoties opzij gezet, tenzij de angst hoog opliep. Ze twijfelde eraan of de ketting wel echt iets was voor de veiligheid of dat het iets was om haar dwars te zitten.

Maar zo dacht ze wel over meerdere mensen.

'Nou er is wel een ene Boris die altijd meehielp met jagen bij mama..'

'Die is het,' zei ze gissend.

'Ik weet niet zoveel over hem. Behalve dat hij zo trouw is dat je hem echt alles kan laten doen,' zei Peter met een lichte afgrijzing.

Op dat moment kwam Julia die twee lange vlechten in had van buiten de hal binnenlopen met een boek in haar handen. Ze had vanaf voor de lunch tot aan de werkkamer het boek gelezen en ze was nu zichtbaar verder. Julia had een voorliefde voor horror en donkere fantasy, wat ze best apart vond omdat zij in het echte leven alles zo overzichtelijk en veilig mogelijk wilde houden. Aan de andere kant; misschien was horror wel een goede uitlaatklep.

'Hé, hoe was het?' Zei Julia vrolijk met haar gedachte nog in de boeken.

'Het was iets...' Zei ze. Anna wriemelde met haar vingers aan haar jurk.

'Wat is er gebeurd?' Julia zette een bezorgde stem op en knielde licht. Het deed haar een beetje denken alsof ze nog een kleutertje was, maar Julia deed dat altijd onopzettelijk.

'Er was zo'n enge man,' zei Peter kijkend naar Anna's hals.

Als hij maar niet wist wat het was, dacht ze. Geheimen zijn gevaarlijk. Ze wilde hen niet kwijt.

Ze keek naar het dienstmeisje die bijna onzichtbaar was geworden bij het gesprek tussen Julia, Anna en Peter. Haar gedachten begonnen te vervagen. Ze wilde weg.. Nu.

'Ik moet gaan,' zei ze.

Anna rende de trap op en naar haar kamer toe. Vol angst en verborgen verdriet had ze niet door dat het dienstmeisje achter haar aanzat, waardoor ze de deur vol in haar sloeg toen ze het dicht smeet.

Ze voelde het leren draadje van de ketting. Zodra het steentje niet meer te voelen was op haar huid verschenen er tranen op haar wangen. De druppels maakten een stuk van haar dekens nat en achter de deur hoorde ze iemand kloppen. Anna gaf geen antwoord. Julia klopte aan de deur.

'Ga weg!' Schreeuwde ze, maar ze stortte in elkaar en kon het gesnik niet inhouden. Anna hoorde deur achter haar opengaan en met schrik duwde ze de ketting onder de dekens. Julia pakte haar schouder vast.

'Het is ook zo veel,' zei ze, 'kom hier.'

Anna omhelsde haar stevig met al haar kracht en de herinnering van mama kwamen terug als een grote golf. Ze was zo klein in mama's armen toen haar moeder beloofde dat ze er altijd voor haar zou zijn, hoe moeilijk het ook werd. Ze keek naar Julia's grijze ogen en voelde haar moeders aanwezigheid.

'Het spijt me zo,' zei Anna, 'ik ben mezelf gewoon niet.'

Julia gaf nog een diepere omhelzing en klopte op haar rug.

'Het verbaasd me nog hoe Anna jij bent.' 

Nog vier hoofdstukken te gaan! Deze post ik Donderdag tot Zondag. (En zondag belooft een heus paashoofdstuk te worden ;)  ) Tot donderdag!