Ze was net op tijd voor de lunch terug. Het hert werd naar de kok gebracht en hij verzekerde ons op een speciale maaltijd later in de avond. Emma en Tommy waren net klaar met les en rende in de kasteeltuinen achterelkaar aan uit irritatie van Julia, die een boek aan het lezen was. Peter was zoals wel vaker niet te vinden.

Omdat de zon zo mooi scheen, aten ze die dag buiten. Ze ruilde haar rijkleding voor een dunnen linnen jurk en stopte de ketting onder haar korset. Haar vader kwam net als vanochtend naast haar zitten.

'Wie is die soldaat die met je mee reed?'

Ze fronste haar wenkbrauwen en keek naar Emma en Tommy die stiekem met eten aan het spelen waren. Ze wilde eigenlijk niet over dit soort zaken spreken met hun erbij.

'Hij is een soldaat van mama,' zei ze licht geïrriteerd.

'Ik vertrouw hem niet.'

'Hij was erg beleeft. Waarom wantrouw je hem?'

Ze merkte dat ze ging zweten en bleef zo stijf mogelijk zitten. Ze legde haar hand op haar borst en voelde de steen zitten. Een kalmte stroomde over haar heen. Een  vertrouwd en tegelijk ongemakkelijk gevoel bleef zitten.

'Hij kijkt niet goed uit zijn ogen,' antwoordde hij bozig.

'Oke,' zei ze koeltjes.

Haar vader bekeek haar twijfelend aan, alsof hij iets anders had verwacht of zou moeten zeggen.

'Kunnen we de bespreking van drie uur na het eten doen?'

Ze knikte ja.

De tafel werd afgeruimd en vader en dochter liepen naar de werkkamer.

De kamer was een van de kleinste in het paleis en goed afgesloten door twee sloten. Aan het einde van de kamer lag een bureautje met een stapel contracten en een pot inkt met een pen ernaast. Aan de zijkanten lagen kasten met papieren en boeken en aan het midden was een rechthoekige tafel met een aantal stoelen.

Twee van die stoelen waren waar al bezet. De rechter was bezet door de adviseur van haar vader, de linker door iemand die ze nog kende. Haar moeders adviseur zou nog aan moeten komen en ze ging alvast aan een uiteinde van de tafel zitten.

Anna voelde ongemakkelijk hoe de vreemde haar aanstaarde terwijl de man zijn ogen nog dicht had. Ze keek naar de vrouwelijke adviseur van papa, die de vreemde in de gaten hield. Daarna keek ze naar haar vader die zelf beiden goed bekeek. Ze wilde zeggen dat ze de twee mensen eigenlijk weg wilde hebben, maar ze durfde hem niet tegen te spreken. Ze waren hier vast voor een reden.

'Voordat we de dingen gaan bespreken, wil ik een traditie uitvoeren,' zei hij.

Anna hield zichzelf tegen om haar hand op de ketting te leggen en hield haar armen stijf tegen haar aan.

'Het is jaren oud, maar strikt geheim.' De koning gaf een strenge blik aan de man en liet hem naar haar toekomen. 

Anna hoorde zichzelf sneller in en uit ademen. Om haarzelf gerust te stellen zei ze tegen zichzelf dat het niets belangrijks was.

'Dit is een ziener,' zei hij, 'voordat je op de troon stapt willen wij weten wat de toekomst voor je inhoud als koningin.'

'Hoeveel van de toekomst zal er van mij te zien zijn?' Zei ze met een hoog stemmetje.

'Momenten, fracties, emoties, uitkomsten,' mompelde de man met zijn ogen dicht.

De ziener opende zijn ogen. Hij had felle, zilveren irissen die dwars door haar ogen, haar hersenen en de rest van Anna's lichaam heen keken.

De ogen bewogen schichtig heen en weer, alsof hij iets aan het zoeken was.

'Ze is op slot,' zei hij, 'net als Maria.'

'Zo moeder, zo dochter,' mompelde haar vader.

'Ik wil dat jullie weg gaan,' zei Anna zacht.

'Het heeft toch geen zin, vertrek,' zei hij tegen de ziener.

De ziener opende deur naar de gang en botste bijna tegen de adviseur van haar moeder. De adviseur nam een stap achteruit en stapte de kamer in.

'Meneer de koning, wie is die man?'

'Een oude bekende,' antwoordde hij.

Het was alsof er een druk afnam nadat de ziener uit haar zichtbeeld was verdwenen. Anna liet haar armen ontspannen en tikte met haar vingers zachtjes aan haar linnen jurk. Het werd even stil tot haar adviseur het voortouw nam.

'Nou, zullen we aan de slag gaan?'

Een wat korter hoofdstuk dit keer; 

Ik ben helaas niet gekwalificeerd voor ONC := (  , maar ik ga wel de deadlines halen! De 8000 heb ik al gehaald, nu nog de de 20.000! Tot die deadline staat er nog veel te gebeuren! (verhaalwijs en schrijfwijs)