De zon was al uitgedoofd toen de dochters en zonen bij elkaar op de lange rode sofa lagen. Het dienstmeisje, nog geschrokken van het gebeuren, maakte zwarte thee klaar. Indetussen haalden ze herinneringen op van hun moeder. Julia, zeventien en de ene oudste van de groep, was een grote verhalenverteller. Niet iedereen kon het waarderen, maar Anna vond het juist leuk dat Julia altijd wist wat ze moest vertellen. Julia wriemelde aan haar haar en probeerde de pijnlijke stilte dus te doorbreken.

'Ik weet nog hoe mam ons elke winter meebracht naar Hukorië om de sneeuw op de bergen te kunnen zien. Het was zo mooi, maar ook koud. Ik moest meteen in bad toen we bij mama's kasteel aankwamen.'

'Ja, je was altijd al een koud kleum,' plaagde Peter.

Julia keek met een bitter gezicht hem aan. Ja, ze mocht nooit gestoord worden in haar verhalen. Laat staan in deze.

'Ze was zo mooi,' zei Emma, het jongste dochtertje, in onzichtbare tranen. Ze was zes en zat naast Tommy die een jaartje jonger was dan haar. Emma en Tommy waren speelvrienden en als er geen gasten waren holden ze het paleis rond met tikkertje, verstoppertje en oorlog spelletjes. De kamers met dure spullen waren daarom altijd gesloten.

'Waarom heeft ze het dan gedaan?' Vroeg Peter onbegrijpend in woede. Peter was iemand die alles zou moeten weten. Hij was vijftien en bemoeide zich overal mee, Anna en andere kinderen gebruikte hem daarom ook om meer te weten te komen over hun ouders. Het nadeel was dat hij meer te weten wilde over alles in het paleis. Vroeger vroeg hij gewoon om die informatie, nu was hij een soort spion.

'Ik dacht dat jij dat wel zou weten,' zei Julia venijnig terug. Peter wilde iets terug zeggen, maar het dienstmeisje liep strategisch naar hun toe en het werd stil. Ze schonk de thee in de mokken en legde de kop in het midden van de lage tafel. Ze bleef even stil staan en liep toen voorzichtig weg. Emma was de eerste die sprak.

'Gister had ik het nog zo gezellig met paardrijden.' Emma liet haar thee staan, want ze was altijd bang om haar tong te verbranden. Tommy leunde tegen haar aan en morste bijna op haar jurk, waardoor ze probeerde hem van haar af te krijgen.

'Dat was omdat papa er niet bij was,' zei Anna terug. Ze plantte dit heel voorzichtig. Sinds dat ze vader en moeder had overhoord in de juwelenkamer wist ze niet wat er precies was gebeurd. Haar vader was te lief om haar moeder te vermoorden. Hij was over het algemeen goed voor hun en hun moeder. Maar hun moeder was ook te wilskrachtig om het leven op te geven.

'Wat heeft papa hier mee te maken,' zei Tommy hard en geschrokken. Hij zat rechtop en met ogen wijd open. Anna voelde zich gelijk schuldig dat ze dit deed met de kleine kinderen erbij. Ze had dit beter met alleen Julia en Peter kunnen doen.

'Wat probeer je te zeggen An?'

Anna keek Peter aan en ademde diep in. Van binnen voelde ze iets opkomen. De woorden klonken zo beleefd, maar de toon maakte duidelijk dat Peter niet iets vroeg. Hij was zo woedend, plagerig en onuitstaanbaar nu. Ze moesten elkaar helpen niet elkaar afzeiken. Anna wist niet wat ze moest zeggen en zei dus, zoals altijd, wat ze voelde.

'Ik ben bang,' zei Anna.

Julia legde haar hand op haar schouder en Anna begon te huilen. Het dienstmeisje kwam weer aanlopen om Tommy en Emma naar bed te sturen, maar bleef uit respect vanuit een afstandje staan.

Anna droogde haar tranen op en maakte oogcontact met het dienstmeisje. Anna knikte en legde Julia's hand van haar schouder af.

'Ik weet ook alles ook zo dramatisch te maken,' zei Anna tegen haar zus.