We lopen opnieuw door allerlei gangen en opnieuw verschiet ik ervan hoe groot het is. 

Er lopen niet veel mensen door de gangen, alleen soms iemand die naar de andere kant gaat. Ik vraag me af hoeveel mensen hier zouden geraakt zijn. 

En hoe?

Alle deuren zijn identiek. Ze zijn wit, of soms grijs. Het hangt af van in welke deel van het ruimteschip je bent. 

Er zijn in totaal 55 delen. Elk del wordt een area genoemd. Iedereen heeft ook een eigen compartiment. Je compartiment kan je herkennen aan het nummer op de deur. 

De man geeft me ondertussen informatie over de kamers en hun nummers. Zo vertelt hij dat de kamers van de 'normale' mensen vanaf nummer 200 beginnen, tot aan 7.500. 

De belangrijkste mensen (zoals bijvoorbeeld de personen die mee helpen in het besturen van het ruimteschip en hooggeleerden die de route verkennen) verblijven in de kamers vanaf 0 tot 200, het dichtste bij de voorkant van het schip. 

Dan zijn er de koks, de dierenverzorgers en de arbeidswerkers die in kamers zitten van 7.500 tot 9.000. 

'Uw verblijf is kamer 3.920. We zijn er bijna.' Ik tel de kamers en zie dat we bijna bij de kamer zijn. 

Ik ben best nieuwsgierig naar hoe het er zal uit zien. Als we bij het compartiment aangekomen zijn, staan we even stil. 

'Ik geef je de sleutel van de kamer. Zo kan je wanneer je maar wilt naar binnen en buiten gaan.'

Hij rinkelt even met de sleutels en steekt ze in het sleutelgat. Met een draai aan de sleutel gaat de deur open. 

Ik zet een stap naar voren en gluur nieuwsgierig de kamer binnen. Het eerste wat ik zie zijn de witte muren. Allemaal wit, mooi egaal. 

Ik kijk achter me naar de man, die met opgetrokken wenkbrauwen naar me kijkt. 'Ik ga maar weer eens, juffrouw. U zult uzelf wel kunnen redden, veronderstel ik', zegt hij vriendelijk. 

'Ja, bedankt', zeg ik beleefd. Ik geef hem een glimlach als bedankje, waarna de man weer verder gaat. 

Ik kijk weer naar voren en voorzichtig zet ik een paar stappen. Rechts van me zie ik een stapelbed. 

Mijn ogen gaan wijd open als ik Emily zie. Ik vlieg op haar af en geef haar meteen een knuffel. Voor het eerst ben ik zó blij om Emily weer terug te zien. 

Als ik los laat, zie ik een vrouw naast haar op bed zitten. Ze heeft een blauwe broek aan die goed om haar dunne benen heen sluit en een grijze blouse. 

Haar gezicht is mooi en ze kijkt me met een neerkijkende blik aan. 

'Jij moet vast Emily's zus zijn', zegt ze met een ietwat geforceerde glimlach. 'Emily was nogal in shock en ze had meteen een psycholoog nodig om haar te helpen.' 

Ze staat recht. 'Aangenaam', zegt ze vlak beleefd. Ze steekt haar hand uit en twijfelend geef ik haar een hand. 

'Ik ga de komende dagen dagelijks met haar komen praten om haar van haar trauma af te helpen. Ze heeft de hulp echt nodig.' De vrouw staart me aan en wacht op een antwoord. 

'Eh... Ja, dat is... prima', antwoord ik. 'Als Emily het nodig heeft dan is dat prima', verbeter ik mezelf. 

'Voor nu, is alles in orde met haar. Ze was nogal in shock en heeft nu vooral rust nodig. Blijf in jullie kamer en zorg ervoor dat ze in bed blijft liggen.' 

Ze richt een blik op Emily die roerloos terug op het bed is gaan zitten en kijkt dan terug. 

'Ik kom morgen terug om te kijken of alles oké is.' Ze kijkt om zich heen en pakt haar jas die ze op het bed had laten liggen. 

'Ik ga. Tot morgen.' Ze geeft me een beleefd knikje en gaat dan tikkend met haar hakken op de vloer, weg. 

Ik kan weer rustig ademhalen. Wat was me dat voor een vrouw. 

Ik richt me tot Emily en zie dat ze glimlacht. 'Ik ben blij dat ik je weer zie, Emily. Ik maakte me echt zorgen om je', zeg ik met een glimlach en ik ga naast haar op bed zitten. 

'Het is nogal een avontuur, hè?' Ik kijk haar aan en wrijf over haar rug. 'Maar het belangrijkste is dat we nu veilig zijn', zeg ik om haar gerust te stellen. 

'Je bent in veilige handen. Ze gaan ons hier goed helpen. En we hebben hier eten genoeg. En we mogen doen wat we willen. En oh, weet je al dat we in de ruimte zijn? Dat is cool, toch?' 

Ik kijk haar aan, in de hoop een enthousiaste reactie te krijgen, maar in plaats daarvan zit ze voor zich te staren, zonder enige uitdrukking op haar gezicht. 

Ik maak me opeens heel erge zorgen. 

'Hee, Emily. Ik weet iets dat je leuk zal vinden.' Ik sta voorzichtig op en doe mijn rugzak van mijn rug en haal Stacy er uit. 

Ze begint al meteen te miauwen en haakt angstig haar klauwtjes in mijn trui.

'Kom hier', zeg ik tegen de kat en ik begin haar te aaien. Ze miauwt nog steeds, maar dat negeer ik. 

Ik aai haar nog een beetje over haar kopje en sta dan stil voor Emily. 

'Kijk, Emily. Ik heb Stacy. Ze is hier ook. Ze is hier bij ons.' Emily kijkt nu met grote oogjes naar de kat. 

Ik herken de blik die ze nu heeft. Dat is de blik als ze iets heel graag wil. Maar waarom zegt ze niets? 

'Emily? Ik ga haar op je schoot zetten, is dat oké?' 

Mijn poging om haar te laten spreken werkt niet. 

Ik frons. Waarom zegt ze nou niets? 

Ik laat mijn armen langzaam zakken en zet de kat op de schoot van Emily. 

Ze doet voor een paar seconden niets, maar daarna heft ze haar arm op en begint ze haar te aaien. 

Ik glimlach. 

'Ik wist wel dat je het leuk zou vinden.'