Ik herken die jongen. 

En het liefste van al zou ik nu willen wegrennen en me opsluiten in mijn verblijfkamer, maar uit beleefdheid forceer ik mezelf om mooi te blijven staan en te doen alsof er niets aan de hand is.

Want het is gewoon een jongen die ik een paar dagen geleden ben tegengekomen toen ik nogal dramatisch naar mijn kat aan het zoeken was. 

Dat is alles.

'Hallo', begroet hij me met een glimlach die ik nog niet eerder had gezien. 'Ik wist niet dat ik jou hier zou tegenkomen.'

In mijn binnenste ben ik aan het panikeren, maar aan de buitenkant probeer ik me zo kalm mogelijk te houden.

Waarom moet ik hem nu per se nóg eens tegenkomen?

En waarom per se hém en waarom moet hij me nu hier tegen komen?

'Eh, hallo', antwoord ik met een iets te stille stem. 

Ik schaam me al meteen dat ik zo klink en dat ik zo verlegen over kom.

Ik slik en kijk een beetje naar beneden om mijn blik te verbergen.

'Hoe is het met je kat?'

Ik kijk verrast weer naar boven. 

Mijn kat? herhaal ik ongelovig. Wat is dat nou weer voor vraag? Is het om me te pesten? Omdat ik een paar dagen geleden mijn kat kwijt was geraakt?

Ik kijk hem boos en niet-begrijpend aan. 'Mijn kat?' herhaal ik verbaasd.

'Ja, dat is wat ik vroeg.' De barman geeft hem zijn drankje en hij kijkt even weg om bedankt te zeggen en richt zich dan weer tot mij.

En dan pas besef ik dat ik ook nog moet antwoorden.

Ik zoek naar antwoorden, maar het dringt nog steeds niet tot me door wat hij juist had gevraagd.

'Ehm... Alles gaat prima met mijn kat', antwoord ik nogal twijfelend en met een boze ondertoon. 

Maar wat was dat ook voor vraag? Het was puur om me te pesten, ik weet het zeker.

Ik was juist weer van plan om weg te gaan -wat ik ook het liefste wou doen- maar het gesprek is nog niet gedaan. 

Volgens de jongen dan toch.

'Het was maar om je te plagen hoor', zegt hij met een glimlach van plezier. 

Ik ben meteen weer boos. 

Om me te plagen? Wat bezielt die jongen toch? 

Ik voel me al meteen beledigd, en dat ik het nog geloofde ook, dat hij echt geïnteresseerd was in mijn kat!

'Ik kwam alleen even een drankje halen. Maar nu ik hier toch ben, hoe gaat het met jou?'

Ik ben helemaal kwaad en wil het liefste van al gewoon weg lopen, maar ik verplicht mezelf om kalm te blijven. 

Het was gewoon een grapje, toch? Waarom maak ik er dan zo'n drama van?

Ik haal zo onopvallend mogelijk nog eens diep adem vooraleer ik ga antwoorden.

Wacht, wat was de vraag nu weer?

'Goed', antwoord ik. En ik merk dat het nogal kortaf was. Maar dat boeit me niet.

Hij kijkt me even aan en trekt zijn wenkbrauwen op als reactie.

'Ik ben Jonathan. Aangenaam', zegt hij met een speelse knipoog en hij steekt zijn hand naar me uit als een beweging die je vaak gebruikt bij nieuwe ontmoetingen.

Ik kijk er alleen maar vies naar. 

Wat denkt die jongen nu wel? Dat ik hier ineens vrolijk ga zitten doen? 

Dacht het niet.

Hij trekt zijn hand weer terug. 

'Wat is jouw naam?' vraagt hij nu op een emotieloze toon alsof hij nu zelf gekwetst is doordat ik zijn hand negeerde.

Ik haal diep adem. Misschien moet ik eens stoppen met zo terughoudend te zijn. Misschien ben ik wel wat te onbeleefd door nu zo te doen. Hij bedoelde het immers alleen maar goed.

'Lilia', zeg ik op een manier die iets minder onaardig is.

Hij trekt zijn wenkbrauwen weer op. 'Mooie naam.'

Ik kijk hem boos aan. Dat was flirten.

Hij neemt zijn glas en drinkt er even van en ik volg nauwlettend zijn bewegingen.

Een logo op zijn shirt valt me op. Het logo... Ik ken het van ergens... Maar van waar? Ik weet zeker dat ik het al eens eerder gezien heb. 

Ik speur mijn herinneringen af naar wanneer ik het tekentje voor het eerst gezien had.

Het was niet lang geleden. Misschien had ik het een paar weken geleden al eens gezien.

'Is mijn shirt zo interessant?' Ik zie een hand voor mijn ogen zwaaien. 

Oh shit. Dit is zo gênant. 

Ik heb naar zijn shirt zitten staren. Zo onbeleefd van me! 

Ik voel me al meteen super beschaamd en ik moet mezelf forceren om maar niet te gaan blozen.

Verdorie. Dit is niet goed.

Ik probeer zo snel mogelijk aan een goed excuus te denken. 

Maar gewoon de waarheid dan zeker? De vorige keer heeft die leugen ook niet geholpen.

'Ehm, het is gewoon... Dat logo. Ik ken het van ergens.'

Hij kijkt me verbaasd aan en kijkt dan zelf naar zijn shirt. 

'Oh, dat. Dat logo is van onze ruimtevaartmaatschappij. Ik ben er lid van', zegt hij met een trots lachje.

Oh shit. Dat zijn de belangrijke mensen. De personen die dit hele ding hebben waargemaakt. En ik ben er nu mee aan het praten! 

En daarom was hij zo bazig tegenover mij en de verloren kat Stacy. 

Ik voel me opeens nog beschaamder. Ik dacht nog dat hij een gewone jongen was, maar hij heeft dus wel een hoge functie!

Ik haal even diep adem om te bekomen van de ontdekking.

'Sorry. Ik dacht al dat ik het ergens van kende', beken ik.

'Ach, maakt niet uit. De volgende keer wel niet zo lang naar mijn shirt staren want ik begon het nogal eng te vinden', lacht hij, en ik moet me al meteen inhouden om niet te gaan blozen. 

Wat ik waarschijnlijk wel al aan het doen ben, want ik voel mijn wangen gloeien en beschaamd kijk ik een beetje naar beneden.