Ik heb mezelf een tafeltje gevonden waar ik nog net een oog kan hebben op het grote speelhuis waar Emily zich nu vast heel erg aan het vermaken is. Wie weet vindt ze zelfs nog leeftijdsgenoten waarmee ze kan spelen. 

Het zou goed zijn voor haar om te spelen met de andere kinderen en vrienden te maken.

Ergens ben ik toch blij dat ik ben gekomen naar het feest. Het is niet zo slecht als dat ik had gedacht. Misschien is het toch wel beter om mijn gevoel te volgen.

Na een -naar mijn gevoel- hele lange tijd aan het tafeltje te hebben gezeten, besluit ik om nog eens te gaan kijken naar Emily of dat alles wel goed gaat.

Ik ben nog maar juist bij het enorme speelding als Emily, samen met een ander meisje naar me toe komt. 

Er verschijnt een lach op mijn gezicht bij het zien van de twee meisjes. Zo te zien heeft Emily al een vriendinnetje gemaakt. En daar ben ik blij om.

Ze komen al giechelend naar me toe.

'Dit is mijn grote zus Lilia!' zegt Emily aan haar vriendin terwijl ze trots naar me kijkt.

Het meisje kijkt me met grote, nieuwsgierige ogen aan en ik glimlach van blijdschap.

'Hallo meisjes', zeg ik blij. 'Hebben jullie al goed gespeeld?'

'Ja! Het is echt super leuk!' antwoordt Emily, waarop haar vriendin duidelijk knikt.

Achter hen zie ik een mevrouw naar ons toe lopen. Op het eerste zicht denk ik dat het de moeder zou kunnen zijn van de vriendin van Emily.

'Hallo', zegt de mevrouw tegen mij met een brede lach. 'Ik zie dat mijn dochter al kennis heeft gemaakt met u en uw... zus?'

Dat laatste zei ze twijfelend en ik voelde me lichtelijk beledigd. Ik ben toch overduidelijk de zus? Toch niet de moeder? Hallo, ik ben 16!

'Ja, ik ben Emily's grote zus', zeg ik met een glimlach om de lichte belediging te verbergen.

'Ah', zegt de moeder. 'Aangenaam. Mijn dochter Sofia en uw zusje kunnen het goed met elkaar vinden, zo te zien', zegt ze met weer diezelfde grote glimlach.

'Is jullie moeder hier ergens? Ik zou haar graag iets vragen.'

Pardon? Mijn moeder is hier nergens, ze is dood.

Als ze nog maar iets zal zeggen over mijn moeder, dan word ik écht kwaad.

Emily en ik zijn de enige hier. Mijn moeder is dood en mijn vader ligt in het ziekenhuis.

Ze zijn hier nergens. Het zijn alleen Emily en ik.

'Nee', zeg ik met een geforceerde stem om maar niets van woede te laten doorschijnen. 'Mijn moeder is hier niet.'

'Oh. Dat is jammer.' De vrouw kijkt even naar beneden en het lijkt alsof ze aan iets aan het denken is. Ze kijkt weer op en kijkt mij dan weer aan.

'Ik wou net vragen of Emily met ons mee mocht om te blijven slapen.'

Mijn fronsende wenkbrauwen ontspannen zich weer en ik denk nog eens na over wat ze nu zojuist gezegd had. 

Dus Emily wilt bij haar vriendin –die blijkbaar Sofia heet- blijven slapen. Omdat ze goede vriendinnen zijn. 

Hoe meer ik er ga over na denken, hoe beter het klinkt. Ik maakte me eerder al zorgen over Emily's jeugd en of ze wel genoeg vrienden zou hebben.

Dit is eigenlijk de perfecte kans voor haar. Ze heeft nu een goede vriendin, beter kan niet toch?

'Ja, tuurlijk. Dat zou echt geweldig zijn voor Emily', zeg ik met een glimlach die nu niet geforceerd was.

De vrouw haar ogen glinsteren van blijdschap en ze lacht. 'Oh, dat is geweldig. Bedankt hoor, juffrouw.'

'Zeg maar Lilia hoor', zeg ik dan. Mijn echte naam heb ik liever dan "juffrouw".

'Prima, dan zal ik Emily mee naar ons verblijf nemen. Wij wonen in Area 26. Ik zal haar morgen om 18:00u terug brengen, is dat goed?'

'Ja, prima', antwoord ik. 

En langs de ene kant ben ik wel blij dat Emily nu kan optrekken met een vriendin van ongeveer haar leeftijd. Het zal goed voor haar zijn om eens iets anders te doen.