Na een tijdje in de zetel te hebben gezeten, met mijn gedachten op niets anders gefocust, krijgen mijn hersenen meer en meer zin om te gaan. 

Het kan toch niet zo'n kwaad? Elke tiener van mijn leeftijd gaat toch wel eens naar feestjes? En daarbij, ik kan even goed gewoon eens gaan kijken en dan weer terug komen.

Mijn lichaam zet zichzelf uit de zetel en ik ga automatisch naar de deur. En ik ben er best blij om eigenlijk.

Ik wil juist naar buiten gaan als ik iets vergeet. 

Emily.

Ik kan haar toch niet alleen laten? Straks raakt ze nog in paniek als ze merkt dat ik weg ben. 

Ik kijk even naar haar bed en zie dat ze al slaapt. Ach, ze zal toch niet merken dat ik weg ben geweest. Voor ze het weet zal ik alweer terug zijn.

Ik doe de deur open en wil juist naar buiten gaan, als ik Emily mijn naam hoor zeggen.

'Lilia? Waar ga je naartoe?' vraagt ze met een klein stemmetje. 

Ik kijk achter me en ben wel verplicht om weer naar binnen te gaan en de deur weer toe te doen. Ik kom naar haar toe. 

'Ik was gewoon... Ik ging eh, gewoon eens, eh, weg.' Ik baal ervan dat ik zo probeer om het te verzwijgen voor Emily. En ik ben er duidelijk niet goed in.

'Wat ging je doen?' vraagt ze. Ik kom dichter bij haar en ga naast haar bed zitten. Ik zucht. Misschien is het beter om haar de waarheid te vertellen.

'Wel, er is vanavond een groot feest. En, ik dacht, dat het leuk zou zijn om eens te gaan kijken.' Ik kijk naar beneden, beschaamd dat ik stiekem, zonder dat Emily het zou weten, weg zou glippen om naar een feest te gaan.

'Ik wil mee', zegt Emily met een klein, maar aandringend stemmetje. In een snelle aanval antwoord ik: 'Nee, dat gaat niet, Emily.' 

Al snel besef ik dat het een te scherpe reactie is, en ik herpak me. 'Ik denk niet dat feestjes iets voor jou is', zeg ik nu op een aardigere manier. En gelukkig klinkt het wel overtuigend.

Bij het zien van Emily's boze en gekwetste gezicht krijg ik al meteen spijt van wat ik zei.

'Ik wil echt mee naar dat feestje', zegt Emily op een lieve, maar met een aandringende blik in haar ogen. 

En ik denk zelf ook aan hoe het voor haar is, nu ze net als mij niet veel te doen heeft en we allebei wel snakken naar iets nieuws. 

Ik kan het niet over mijn hart krijgen om het haar te verbieden en ik weet dat dat nogal gemeen van me zou zijn om zelf wel te gaan.

En dus zeg ik uiteindelijk dat ze toch mee mag gaan, maar ik zeg tegen mezelf dat het alleen is om een keer te gaan kijken.

Emily en ik vertrekken op weg naar het feest en ik volg de bordjes zodat we de juiste weg op gaan. 

Ik krijg het gevoel dat ik hier mijn weg wel al goed begin te kennen en ik voel me trots vanbinnen.

Een aantal symbolen en extra bordjes wijzen me de weg en zeggen dat de ruimte waar het feest zich bevindt, niet ver meer is.

Met Emily naast mij lopend, komen we uiteindelijk bij een grote ruimte. Een héle grote ruimte. 

Tot zover ik kan kijken, is de hele ruimte waar mensen in groepjes staan of aan tafel zitten. Het is een beetje zoals de feesten op aarde, in een grote zaal. 

Ik ben al een keer naar een feest geweest met een paar vrienden. En het ziet er wel ongeveer hetzelfde uit als hier. 

Het enige verschil is dat er hier geen zwetende, dansende tieners zijn die al te veel gedronken hebben. 

En de muziek stond er toen echt véél te luid. Hier valt het nog best mee, mijn oren doen tenminste geen pijn.

Ik kijk om me heen om alles in deze ruimte in me op te nemen en te analyseren. Het is niet zoals ik verwacht had. Het ziet er eigenlijk heel aangenaam uit. 

Er zijn wel veel mensen, dat is waar. Maar ze zijn niet luidruchtig; de meeste staan, of zitten, in groepjes bij elkaar of zitten aan de bar aan de linkerkant van de enorme ruimte. 

Mijn blik glijdt over de ruimte terwijl ik alles in me op neem. 

Emily trekt aan mijn arm en wilt me naar de naar de grote speelruimte begeleiden, die me nu net ook was opgevallen.

Ik laat me meesleuren door Emily en dan komen we bij de best wel grote speelruimte. 

De ruimte zelf ligt wat afgelegen van de hoofdruimte en was daarom in het begin ook niet zo goed te zien. Maar Emily had het natuurlijk wel als eerste gezien. 

Er is een heel groot speelhuis met gangen waar je in kan kruipen en andere leuke dingen waar een klein kind zich heel hard mee kan amuseren. 

Ik zie Emily's ogen al blinken terwijl ze me vol enthousiasme aan kijkt of dat ze mag gaan.

Voor het eerst krijg ik een golf van verantwoordelijkheid over me heen en het geeft me een misselijk gevoel. 

Ik ben Emily's grote zus. Het zou niet aan mij moeten zijn om dingen voor haar te beslissen. 

Ik moet opeens weer denken aan onze moeder, die lang geleden al gestorven was. Oh, ik wou dat ze hier bij mij kon zijn. Het leven hier zou zo veel beter zijn als zij bij ons kon zijn. 

Dan hadden we een moeder die besliste voor ons of we dingen mochten doen en die typische moederlijke dingen zei als we eens bang waren.

Ik krijg een steek van verdriet bij het denken aan mijn moeder. 

Ik voel me nu niet meer als de zus van Emily, maar meer als een ouder, nu ik alle verantwoordelijkheid op mij krijg. 

O, ik hoop dat papa snel uit het ziekenhuis mag komen. Ik denk niet dat ik het nog langer kan volhouden zo.

Om mijn emoties te verbergen, forceer ik een lach en zeg tegen Emily dat ze natuurlijk mag gaan spelen. 

Emily zegt nog snel dankjewel, waarna ze zich vliegensvlug omdraait en naar het speelding rent.

Ik kijk haar nog even na en besluit dan om terug te gaan naar de hoofdruimte van het feest, waar allemaal tafeltjes staan.