Ik moet de weg steeds blijven onthouden om de juiste richting op te gaan, maar uiteindelijk komen we nog vrij snel bij het winkelcentrum. 

Wat je niet echt een winkelcentrum kan noemen. Het ziet er vrijwel hetzelfde uit als de gangen die ik gewend ben te zien, alleen is deze veel breder en zijn er aan weerszijde van de gang allemaal vrij grote, doorzichtige deuren. 

Ik zou bijna kunnen zeggen dat ik het hier aangenamer vind dan bij de winkelstraten op de planeet Aarde. 

Ik kijk weer naar Emily en zie dat zij het ook leuk vind. Ze kijkt zelfs nieuwsgierig om zich heen. 

'Gaan we... daar?' probeert Emily te zeggen. Ik word er meteen veel vrolijker van om te zien dat ze probeert om te praten. 

Nog even en ze zal over een paar dagen zelfs weer zoals vroeger kunnen praten. 

'Dat is een prima idee', lach ik.

Als ik de glazen deur open duw, komen we in een winkel dat veel groter is dan ik verwacht had. 

Het eerste wat me op valt is dat het er veel moderner is dan de winkels die ik gewend ben. 

Ik kijk heel nieuwsgierig rond en ik merk dat ik eigenlijk meteen alles wil gaan verkennen. Er zijn zo veel plaatsen, met verschillende spullen die er zó leuk uit zien. 

Emily en ik gaan als eerste naar de grote bakken met allemaal knuffels erin en we zijn al meteen weg van de zachtheid en de grootte van de enorme knuffelbeesten. 

Dit zou op planeet Aarde iets zijn om van te kunnen dromen. De grote hoeveelheden leuke spullen die ze hier allemaal hebben, en dan al die grote, zachte, knuffeldieren. 

En ik besef dat ik helemaal vrij ben om te doen wat ik wil. Nu mijn vader in het ziekenhuis ligt en we in een ruimteschip zitten, is het eigenlijk pure vrijheid. En daar geniet ik volop van.

Zelfs na dat we een paar uur hebben rondgelopen, hebben we samen een enorme, grote, roze beer gekocht. Emily was er zo blij mee, dat ze heel hard begon te lachen en dat we samen zelfs bleven lachen en niet konden stoppen. 

We hadden ook ergens een snoepkraampje gevonden en we hebben misschien iets te veel snoep genomen. Maar ach, papa zou daar toch niets van te weten komen.

Met onze mond vol snoep lopen we terug naar ons compartiment, waar we toch spijt van hebben dat we terug moesten. 

We zouden het liefste van al voor eeuwig hier blijven. Zo leuk was het. En ik had een zalig gevoel. 

Samen met je zusje knuffels kopen en zo veel je maar wilt snoep eten zonder dat iemand klaagt dat je te veel hebt genomen, dat is toch iets wat iedereen wilt?

En we hoefden er niet eens voor te betalen. Ze zeiden dat we mochten hebben wat wilden, omdat al het geld toch op Aarde is gebleven en niemand toch nog wat heeft.

Nog steeds kauwend op de heerlijke snoepjes loop ik samen met Emily terug naar ons compartiment, die ik verrassend genoeg vrij snel gevonden heb.

Als we naar binnen gaan, leg ik de zak snoep op de keukentafel en de grote, roze beer leg ik in de zetel. 

De knuffelbeer is zo groot dat het zelfs bijna de hele zetel in beslag neemt. 

'Hij is groot he?' vraag ik glunderend aan Emily. 

'Ja!', antwoordt Emily enthousiast. 'En...roze!' 

Ik knik. Ik ben zo blij om Emily weer zo vrolijk te zien. Het doet me echt plezier.

Een paar uur daarna hebben we al gegeten en zitten we (Emily, ik, en de beer) samen in de zetel gezellig opgepropt bij elkaar. 

We zitten wat naar tv te kijken, als plots het scherm op zwart springt en ik verbaasd naar Emily kijk. 

Ik kijk terug naar het scherm en het springt weer op het beeld, alleen niet op wat we aan het kijken waren. 

Op het beeld staan verschillende mensen, maar er staat één man in het midden van het beeld. De man is wat gezetter en heeft een vrij ronde kop. 

Van het weinige haar dat over is op zijn hoofd, kan ik zien dat het al grijs is geworden. 

Nieuwsgierig kijk in naar het scherm om te kunnen begrijpen wat er aan de hand is. Een oproep of zo? En komt het van dit ruimteschip? En wie zijn die mensen?

'Welkom, lieve passagiers van dit ruimteschip. Het moest vast een verandering geweest zijn om hier aan boord te komen. Wij hopen, namens heel ons team-' en nu vallen me de mensen op de achtergrond op, die nu trots staan te kijken- 'dat jullie het hier naar jullie zin zullen krijgen. Er zijn van alle activiteiten te doen, zoals...' 

De woorden van de man vallen weg als ik naar de mensen op de achtergrond kijk. Mannen, vrouwen, jong, oud. Ze zijn allemaal zo verschillend, maar staan er wel allemaal op dezelfde manier. 

En op hun kleding staat allemaal hetzelfde logo. Wat voor beroep zouden ze hebben? Mijn blik glijd over hun gezichten en ik merk dat er één redelijk jong uitziende jongen tussen staat. 20 jaar? Misschien 18? 

Als hij daar, in het beeld staat, dan moet hij wel een belangrijk beroep hebben. 

'...en het avondmaal om 18:00. We wensen jullie allemaal nog een fijne tijd op dit ruimteschip en we hopen van harte dat jullie het naar jullie zin gaan krijgen. Overmorgen avond is er een groot feest voor het vieren van het bestaan van het leven in de ruimte.' 

De man gaf iets wat leek op een knipoog en lachte.