Hij was verdwaald. Het duurde dagen voor hij zich wist te oriënteren en zijn exacte locatie op de kaart van de Outer Rim had gevonden. Hij was in onbekende wateren terecht gekomen en het koste hem nog eens even zoveel dagen om zijn weg naar Yavin IV terug te vinden.

Hij strompelde het schip uit, de weelderige graslanden in die de tempel omringden. De hemel sloeg paars uit in de zonsondergang.

Luke stond alleen op hem te wachten in het gras dat altijd groen was. Hij opende zijn armen en Din liet zich uitgeteld tegen hem aan vallen. Alle energie die hij nog wanhopig had vastgehouden om zijn weg terug naar huis te vinden, sijpelde binnen seconden weg uit zijn lichaam. Hij leunde zo zwaar tegen Luke aan dat ze samen in het gras tuimelden.

'Din?' vroeg Luke bezorgd.

Hij gebruikte het laatste beetje kracht dat hij in zich had om de helm van zijn hoofd te schuiven. Het rolde van Lukes borst af en plofte zachtjes neer in het groen dat hen omringde.

'Luke,' fluisterde Din. Hij had nooit geweten dat een jetti naar thuis rook.

'Din?'

Hij knikte afwezig, zijn aandacht bij de sensatie van zijn eigen vermoeide lichaam. De frustratie leek te zijn verdwenen uit zijn ledematen. Niet langer krulden zijn tenen zich en balden zijn handen zich tot trillende vuisten. De woede leek samen met de Mandalorian te zijn verdronken in de kolkende rivier.

Wellicht was het gesmolten met de Darksaber.

Hij stak zijn hand in zijn zak en haalde het kristal tevoorschijn. Hij hield het omhoog zodat hij en Luke er samen naar konden kijken. Het lichtte zwak blauw op. Het vale schijnsel verlichtte Lukes bezorgde gezicht.

'Dit is wat er over is van de Darksaber,' deelde hij mee, trots. 'Niemand heeft het aangedurfd.'

Luke pakte het kristal voorzichtig van hem over. 'Is dit een goed iets?' vroeg hij. Hij woog het kristal in zijn hand.

Din knikte langzaam. 'Ik wil dat Grogu het krijgt. Hij kan dat – Hij kan dat hebben. Dat weet ik gewoon.'

Luke knikte. 'Zijn de – zijn de stemmen verdwenen?' vroeg hij voorzichtig.

'Ja. Ze zijn er niet meer. Het is erg,' hij dacht even na, 'stil.'

Luke lachte opgelucht.

'Luke?' vroeg Din. Hij voelde zich slaperig worden. Er had zich een moeheid in zijn lichaam genesteld waar hij amper weerstand tegen wist te bieden.

'Ja?'

Din glimlachte traag. Hij sloot zijn ogen. 'Ik weet het,' mompelde hij, 'Ik weet wie ik ben.'