Elke dag sta ik op met haar naam in mijn hoofd. Jana. Ze is het leukste meisje uit mijn jaarlaag. Ze is stoer, knap, leuk. En ze heeft een vriendje. Oftewel, ik zal haar nooit krijgen. Ze ziet me niet eens staan. Ik ben Daniël maar. Gewoon Daniël. Niets vergeleken met Jaxon. De populaire, knappe, voetbalspelende jongen die aanbeden wordt door bijna alle meiden van de school. Ik zou willen dat Jana mij een keer zag staan en niet alleen maar oog had voor die oh zo perfecte Jaxon.

Weer een nieuwe dag. Weer een dag hopen dat Jana me eindelijk ziet staan. Na twee jaar had ik het eigenlijk allang moeten opgeven, maar ik kan het gewoon niet. Ik zie haar aan de andere kant van het schoolplein zitten, omringd door haar vriendinnen. Jaxon is nergens te bekennen. Ik sta op en loop naar binnen. Ik heb nog tien minuten, maar ik kan daar gewoon niet blijven. Langzaam loop ik de trap op naar mijn kluisje. Ik ben niet alleen zo te zien. Tegen de muur naast de kluisjes staat een tas. Het zal wel. Ik haal mijn schouders op en loop naar het wiskundelokaal. De deur is nog op slot. Ik zucht en draai me om. Ik kijk recht naar twee kussende mensen. Verbijsterd laat ik mijn tas vallen. Het stel kijkt op. Ik kan het niet geloven. Vuile bedrieger! Boos komt de jongen op me aflopen en pakt mijn kraag vast. Ik begin te piepen door de weinige lucht. 'Eén woord,' sist hij. Hij laat me vallen hij loopt weg, met het meisje achter zich aan. Als versteend blijf ik op de grond zitten. Jaxon gaat vreemd. Als Jana hier achter komt... Ik zie het beeld van Jaxon en dat meisje weer voor me. Als Jana er door mij achterkomt ben ik er geweest. 'Oké Daniël, rustig.' Die zin moet ik een paar keer voor mezelf herhalen. Jana moet het weten, maar als ze erachter komt heb ik een heel groot probleem. Niemand kan Jaxon ongestraft iets aandoen, ik al helemaal niet. Toch moet... Maar ik... Twijfelend zit ik daar. Langzaam sta ik op en wrijf over mijn keel. 'Daniël, denk nou eens niet aan jezelf,' mompel ik. En net voordat de bel gaat, besluit ik wat ik ga doen.

De bel laat het begin van het derde lesuur horen. Ik zit te draaien op mijn stoel. Waar blijft ze nou? Misschien is ze gewoon ziek naar huis of misschien ies er iets heel ergs gebeurd. Mijn gedachten zorgen meteen voor de meest vreselijke scenario's. Jana die bloedend in een gang ligt en een jongen met een pistool ernaast. Dat soort dingen hoor je toch wel eens? Dat mensen opeens een pistool pakken en om zich heen beginnen te schieten? Ik schud mijn hoofd. Ik had het haar meteen de eerste dag moeten vertellen. Het is nu drie dagen geleden en ik durf nog steeds niks te zeggen. Haar vriendinnen zitten achter me te smoezen. 'Ze zit er nog steeds te huilen,' zegt Lara. Wie zit te huilen? Zou het Jana zijn? Maar waarom dan? Weer schiet er van alles door me heen. Ik moet haar gaan zoeken! Ik steek mijn hand op. 'Mevrouw, mag ik naar de wc?' Mevrouw Driessen knikt en ik sta op.

En nu? Ik sta op de gang en ik heb geen idee waar ik naartoe moet. Er zijn maar weinig plekken waar ze kan zijn. Misschien... Ik begin al te rennen. Als ik aan het einde van de gang ben, zie ik de deur van de meisjes wc al opengaan. Jana komt met roodbehuilde ogen naar buiten. 'Jana? Gaat het wel?' Ze kijkt me aan. 'Het is uit,' fluistert ze. 'Hij had ook iets met ene Roxy.' Ze begint te huilen. Ik trek haar in een knuffel. 'Jana, Jaxon was het niet waard,' zeg ik zachtjes. Langzaam laat ze me los. 'S-sorry d-dat je me z-zo moet zien,' snottert ze. 'Hé, het geeft niet,' stel ik haar gerust. 'Dankje Daniël,' glimlacht ze dankbaar. Mijn hart maakt een sprong van geluk. Ze kent mijn naam! Ze ziet me eindelijk staan! Ik probeer mijn vreugde te verbergen. Het is niet een heel goed moment om blij door de gang te gaan rennen. 'Als er iets is, kan je altijd naar mij komen,' zeg ik met een glimlach en ik draai me om. Ik voel een hand om mijn pols sluiten. 'Wacht.' Ik draai me om. 'Ik denk dat ik nog even hier blijf, maar zie ik je in de pauze?' Ik glimlach en knik. Denkend aan Jana loop ik naar het lokaal en loop vol tegen de deur aan. Ik hoor haar nog achter me lachen. Ik wrijf over mijn hoofd, werp een beschaamde lach over mijn schouder en loop snel door. Goed bezig Daniël. Goed bezig.

Ik heb blijkbaar overal op mijn computer nog verhalen staan. Deze vond ik random in een word bestand van een jaar geleden of zoiets xD
Nu ga ik ook op speurtocht naar meer verhalen die ergens verstopt staan op mn computer :D