Wanhopig probeer ik het vast te pakken, maar het lost op tussen mijn vingers. Hoog in de lucht vormt de witte rook beelden van mijn herinneringen, alsof het me wil pesten. 'Alsjeblieft kom terug,' roep ik, maar het komt niet terug. Het zal nooit meer terug komen. Ik laat mijn handen zakken en kijk naar de rook boven me. Geluidloze tranen glijden over mijn wangen, maar ik wil het zien. Ik moet ze voor de laatste keer zien voor ik ze voor altijd kwijt ga raken. Niet alleen haar, maar ook alle herinneringen samen met haar. Ze zeggen dat het beter voor me is. Ze hebben zoveel tegen me gezegd. Op dat moment had het een goed idee geleken. Dan zou ik van alle pijn af zijn, maar nu heb ik spijt van mijn beslissing. Deze herinneringen waren de enige die me in leven hielden. Zij was mijn leven en ze verliet me. De enige houvast die ik had was alles dat ze me had gegeven. Nu besef ik pas dat ik mezelf vrijwillig laat doden vanbinnen. Ik begin te schreeuwen om hulp, te smeken of dit kan stoppen. Ik wil dit niet. Ik wil niet leven zonder iets van haar. Ik leef liever met herinneringen die me pijn bezorgen dan een leven zonder iets. Maar hoe hard ik ook schreeuw, hoe veel ik ook smeek, niemand hoort me. Ik sta er alleen voor. Weer kijk ik naar de rook boven me. We zaten aan het water. Het was avond en ik had mijn gitaar meegenomen. Samen zongen we terwijl ik gitaar speelde. We lachten ons kapot om onze zangkunsten. Het was een van de mooiste herinneringen die ik had met haar. De rook lost langzaam op en neemt de herinnering mee. 'Nee,' fluister ik zwak en dan zak ik in elkaar.

Badend in het zweet veer ik overeind. Ik lig in bed, mijn bed, ons bed. Was dit allemaal een droom?
'Gaat het wel.' Een vermoeide maar bekende stem hoor ik achter me. Ik kijk om en zie haar naast me overeind komen. Ik schud mijn hoofd. Ze duwt me zachtjes terug. 'Rustig maar, ik ben bij je.' Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Had je weer dezelfde nachtmerrie?' Ik knik langzaam. 'Wil je dat ik wakker blijf als je probeert te gaan slapen?' Vraagt ze. Ik knik weer en sluit dan mijn ogen. Ik voel dat ze haar hoofd op mijn borst legt. 'Ik hou van je,' fluister ik. 'Ik ook van jou,' hoor ik haar zeggen voor ik in slaap val.

Op de een of andere manier krijg ik altijd inspiratie als ik liedjes luister. Ik haal een paar zinnen uit een liedje en schrijf daar een heel verhaal op😅 het verhaal is heel anders dan de betekenis van het lied maar boeie😊 ik vind het een goede short story.

Als je het niet begrijpt: de hoofdpersoon droomt dat zijn geheugen wordt gewist zodat hij geen pijn meer hoeft te lijden door de herinneringen. Maar hij bedenkt dat die herinneringen belangrijker voor hem zijn dan gedacht en probeert het te stoppen.

Gebaseerd op het lied:
Seize the day - Avenged Sevenfold