Sinds we hier aankwamen, lag de fluit al op zijn nachtkastje. Altijd wanneer hij het ding in zijn handen had, blies hij hetzelfde deuntje. Het klonk vrolijk. Het deed me denken aan de keren dat we naar het pretpark gingen. Hoe we het al jaren gezellig hadden als groep.

Ook dit zou een geweldige tijd worden. Eindelijk vakantie! Zonder ouders een hele week weg! We waren al maanden hyped. Binnen de kortste keren waren de kamer indelingen al gemaakt en iedereen keek uit naar het moment dat we bij het huisje zouden komen.

Ik had gehoopt dat het zou zijn als onze pretpark avonturen of de pauzes die we altijd hadden. Ik had tenminste gehoopt dat ik nog een beetje tijd had om met hem door te brengen.

Altijd was hij belangrijk voor me geweest. Altijd was ik belangrijk voor hem. Daar zijn we beste vrienden voor. Op het moment dat we konden kiezen, riepen we al dat we samen op een kamer wilden slapen. Nooit gedacht dat ik vol aan de kant zou worden geschoven.

"Alles is geregeld." Alleen al aan die stem kon ik me ergeren. Ik hoefde niet op te kijken om te weten wie het was. Voor mijn gevoel was zij de schuldige. Ik wist al wat er zou gebeuren. Ik hoorde hem opstaan van zijn bed. Toen ik opkeek was hij onze kamer al uitgelopen. Ik kan het nu beter mijn kamer noemen.

Nooit had ik verwacht dat ik vervangen zou worden door iemand anders. Al helemaal niet door iemand waarvan hij zo vaak had gezegd wat hij van haar vond. Hoe irritant ze deed. En toch werden ze steeds closer.

De fluit speelt hetzelfde deuntje. Ik blijf luisteren. Het wordt zachter met elke meter. Dan klapt een deur dicht. Het is stil.