Dit verhaal heb ik geschreven voor een creatieve opdracht voor Nederlands en ik had hier een FREAKING 10 VOOR. Sorry ben er nog steeds super blij mee. Het is echt een mooi en zielig verhaal (vind ik zelf)

Trigger Warning: snijden, zm

Elke keer dat ik naar haar kijk, lijkt ze bleker. Haar vrolijkheid verdwijnt met de dag een beetje meer. Steeds opnieuw zeg ik dat ik van haar houd, maar de glimlach die ze me dan geeft is niet echt meer. Ik weet dat er iets is, maar ze blijft volhouden dat alles goed gaat. Steeds verdrietiger, steeds meer afgezonderd. Ze sluit haar vrienden buiten. Ze sluit mij buiten. Ze leeft alleen. Ik weet dat ze school haat. Ik weet wat ze over haar zeggen. Mensen begrijpen haar niet zegt ze. Ze is niet goed genoeg voor mensen. Steeds opnieuw vertel ik haar dat het een leugen is. Ze is een geweldig persoon. Ze is perfect in mijn ogen. Ik hou van haar. Steeds vertel ik dat. Ik probeer haar te laten zien dat ze alles op de wereld waard is. Ze gelooft me niet. Dat doet ze nooit. Ik weet wat ze zichzelf aandoet, maar ik heb de macht niet om haar te stoppen. Ze laat me hulpeloos voelen. Ik wil alles voor haar doen, maar ik kan het niet. Ik heb haar zo vaak gesmeekt om te stoppen en gevraagd waarom ze het doet. Ze geeft me altijd dezelfde reden. 'Zo heb ik controle over mijn gevoelens.'

Ik wist dit allemaal, maar heb er nooit iets aan gedaan. Waarom niet, zou je zeggen. Omdat dit te snel ging. Ik had niet verwacht dat dit zou gebeuren. Ik had meteen moeten zien dat ze het echt bedoelde. Ik wist dit allemaal! Waarom deed ik niets? Het is allemaal mijn schuld.

Het was op een maandag, zo'n drie weken geleden. Toen ze de school binnen kwam lopen met die lach op haar gezicht. Die was echt, ze was echt vrolijk. Ze liep naar me toe en gaf me een kus op mijn wang. 'Hey,' zei ze vrolijk. 'Hey,' zei ik. Ze vertelde me hoe vrolijk ze die dag was, wat ze allemaal dat weekend had gedaan. Ze praatte enthousiast, wat mij alleen nog maar vrolijker maakte. Ik had haar al een tijdje niet zo gezien. De bel maakte een eind aan ons gesprek en we gingen beide onze eigen weg.

Ik zat nog geen vijf minuten in de les van het derde uur, toen mijn telefoon begon te trillen. Snel pakte ik mijn telefoon en keek. Een berichtje van haar. Ik vroeg me af waarom. Zij had ook gewoon les, dus waarom zou ze me appen? Ik opende het gesprek en keek naar het berichtje. I love you with my body, heart and soul to death. Ik fronste. Raar dat ze dit nu naar me stuurde. Ik typte snel I love you terug en drukte mijn telefoon uit. Dat was de grootste fout van mijn leven.

De kleine pauze was net een paar minuten bezig. Ik keek de aula rond, maar ze was nergens te bekennen. Het is vreemd, ze was altijd eerder dan ik. Ik wist dat er iets niet klopte toen ze er aan het einde van de pauze nog steeds niet was. Zou ze ziek naar huis zijn gegaan? Dan had ze me waarschijnlijk wel iets gestuurd. Toch wist ik dat het niet goed was. Ik meldde me ziek en liep naar de fietsenstalling. Ik fietste zo snel als ik kon naar haar huis. Mijn fiets zette ik tegen de heg aan. De voordeur stond op een kiertje. Verbaasd keek ik ernaar, maar duwde toen de deur verder open en liep naar binnen. Ik hoorde water stromen. Zou ze dan toch thuis zijn? Snel rende ik naar boven. Het onderbuikgevoel werd erger dan eerst. Misschien had ik helemaal fout dat het goed zou komen. Meteen liep ik naar de badkamer. Mijn ogen werden groot. Ze lag in het bad, terwijl het water langzaam rood werd. Ik rende naar haar toe en probeerde haar uit het water te tillen. Geen succes. In paniek riep ik, maar niemand kon me horen. Trillend pakte ik mijn telefoon en belde ik 112. Daarna kon ik alleen nog maar wachten.

Anderhalf uur later kwam de dokter binnen. Ik sprong op, maar het kleine beetje aan hoop dat ik had, verdween toen ik zijn gezicht zag. 'Het spijt me, ze heeft het niet overleefd.' Vlekken dansten voor mijn ogen, tranen stroomden over mijn wangen. Ze was mijn wereld, mijn alles. Ik ben haar kwijt. Het is mijn fout, kon ik alleen maar denken. Langzaam zakte ik op mijn knieën. 'Ik dacht dat je me iets had beloofd, je zou jezelf niets meer aandoen.' Daarna werd het zwart.