Het was een prachtige dag toen ik voor het eerst de kleine woning uitstapte. De zon scheen fel en de lucht was strak blauw.
Het huisje van Rita lag een beetje afgezonderd van het dorp. Het houten hutje was gebouwd aan een bosrand. Een stoffige pad slingerde richting een, niet al te kleine dorp.
Ik kon vanaf hier al minstens dertig daken tellen.
Het dorp was op grasachtige heuvellandschap gebouwd en heel erg in de verte, staken grote bergen in de lucht.
Kelvo en Kulvo die mij naar buiten leidden wezen naar het dorp.
"Dit is Astol," vertelde Kelvo terwijl ze het stoffige pad volgde. "Ze hoort bij de stad Yorto, wat een paar kilometer verderop ligt.
"Het is het meest westelijke dorp dat je kunt vinden in het land," vulde Kulvo hem aan. "De zee, waar jij was aangespoeld, althans dat vermoeden we..." Kelvo porde met zijn elleboog in de zei van Kulvo, om hem te laten weten dat dat er niet toe deed. Kulvo schraapte zijn keel. "Hoe dan ook, de zee is hier niet ver vandaan. Direct achter dit bos eigenlijk." Hij wees naar het dichte bos achter het huisje van de broeders.
"Pardon, maar in welk land zitten we eigenlijk?" vroeg ik.
"Ohja sorry," sprak Kelvo. "We wonen in het land Wrultar. Het land wordt geregeerd door koning Odot. Kulvo en ik hebben hem nog nooit gezien maar moeder wel. Ze woonde vroeger in de hoofdstad waar zijn paleis staat. Hij was toen nog een jongen. Nu wordt er beweerd dat hij enorm groot is. En bere-sterk. Sommige beweren zelfs dat hij reusachtig groot is."
"Er is in dit dorp één iemand die voor hem gevochten heeft," vulde Kulvo zijn broer aan. "Hij beheerd de plaatselijke herberg nu. We kunnen straks wel even langs wippen."
Het stoffige pad maakte nu plaats voor een stenen pad dat nu het dorp in liep.
Een soldaat, die tegen een huis aan leunde, knikte begroetend naar ons drieëen. Hij droeg leren bepantsering met daaroverheen een paarse vest. Op zijn borst was een embleem van twee kruisende zwaarden op een blauw schild geboruurd. Zijn schild, dat ook tegen de muur aan leunde, was ook paars geschilderd met het zelfde embleem erop.
"Vanwaar eigenlijk de kruisende zwaarden?" vroeg ik aan de broers. Ik knikte naar de soldaat
"Dat is omdat Yorto, wat een grote stad is, één van de meeste soldaten voor het koninklijke leger traint," zei Kulvo.
"Je zult deze soldaten wel meer tegenkomen," zei Kelvo. "Het is de taak aan de steden om ook de kleinere dorpen in de buurt, in de gaten te houden."
We staken een plein over. Het was een ruime plein midden in het dorp met een waterput in het midden. Kleine kinderen renden schreeuwend achter elkaar aan. Handelslieden trokken hun handkarren door de straten.
Hoe meer ik van het dorp zag, hoe gezelliger ik het vond worden.
De houthakkers begeleidde me naar een ruime herberg. Het gebouw had als één van de weinige gebouwen een tweede verdieping en bevatte glazen ramen. De deinende ros, gaf een uitgangsbordje aan. Er was ook een schip op ruige zee op het ijzeren bordje gegraveerd.
Met een krakend geluid opende Kulvo de deur en liet ons naar binnen. Het was rustig binnen, wat logisch was overdag. Behalve de waard die een tafel aan het schoonvegen was, zaten er twee kerels op barkrukken voor de toonbank wat te drinken.
"Goeiemorgen," zei de waard vrolijk die opkeek van zijn werk. "Ah! De houthakkers!" riep hij opgetogen. Hij keek mij nu onderzoekend aan. "En wie hebben jullie meegenomen?" vroeg hij aan de broers. "Deze heb ik nog nooit gezien hier in het dorp."
Ik knikte vriendelijk naar de man. De man was op gemiddelde leeftijd. Hij zag er sterk uit en zijn gezicht was gladgeschoren.
"Goeiemorgen Tholy. We hebben deze man gewond aangetroffen op het strand. Hij is zijn geheugen verloren door vergif," antwoordde Kelvo.
Tholy's gezicht vertrok. "Ah wat ellendig," deelde hij zijn mededelen mee. "Dat moet vast rot voor je zijn," zei hij.
"Ach ik weet natuurlijk niet beter," zei ik met een glimlach.
"Ja dat is natuurlijk wel zo," zei Tholy. Hij gebaarde naar de net schoon geveegde tafel. "Ga zitten jongens. Wat te drinken?"
Ja doe ons drie maar wat gerstenat," antwoordde Kelvo zijn vraag.
Met een tevreden kreun ging ik zitten en de broers deden hetzelfde. Fluitend liep Tholy naar achteren. Na wat gerommel kwam hij terug met twee kroezen in elke hand. Hij knalde de bekers op de tafel neer en schoof en een stoel bij.
"Ja dat is zeer ellendig," kwam de waard terug op het oude onderwerp. "Dat spul moet wel uit Haleoterra komen," zei hij. "Jullie hadden hem op het strand aangetroffen?"
Kulvo knikte. "Ja dat het uit Haleoterra kwam dacht Rita ook al," zei hij.
"Die zongebruinde zeeratten doen de hele dag niks anders dan varen en vergif maken," bracht Tholy uit.
"Sorry, maar kunt u mij meer vertellen over Haleoterra," vroeg ik. Ik had geen idee wat dat voor land was. En als zij verantwoordelijk waren voor mijn geheugenverlies wilde ik er wel wat meer over weten.