"Dat ziet er interessant uit.

Je weet dat de jurk ook bij iedere beweging verder omhoog kruipt?"

We zien vanaf de andere kant van de kelder hoe Nora probeert om los te komen, en na deze zin lijkt te bevriezen in haar bewegingen.
Een rilling loopt overduidelijk door haar lichaam en dan buigt hij voorover om haar blote arm aan te raken.
Geluidloos sluipen we dichterbij en als we er bijna zijn, begint ze te giechelen.
Op dat moment weet ik niet of we ons zorgen moeten maken om haar, of om hem.
En zelf lijkt hij zich dat ook te realiseren.

Geschrokken doet hij een stap achteruit, waardoor hij buiten haar bereik is.
Voordat hij het door heeft, grijpen we Nathan en ik hem bij een arm vast. We overmeesteren hem zonder moeite, het voelt haast onbevredigend aan.
"We zijn er, zusje," zegt Chris, terwijl hij de blinddoek van Nora's hoofd af trekt. Knipperend probeert ze haar blik scherp te stellen op Chris' gezicht, terwijl pa de touwen om haar polsen lossnijdt.

Nathan gaat ondertussen schuin voor haar ontvoerder staan om te zien of we de missende informatie uit hem kunnen krijgen. Er zitten immers nog teveel gaten in het dossier over hem.
Zo stoer is hij ineens niet meer als er een volwassen man tegenover hem staat in plaats van een jonge meid.
Zodra hij echter van zijn verbazing is bijgekomen en ziet wie er allemaal om hem heen staat, begint hij ineens tegen te werken. Hij probeert Nathan, ondanks dat hij een stuk groter dan hem is, een kopstoot te geven. Gelukkig raakt hij alleen zijn schouder, maar dit zal Nathan morgenvroeg nog wel voelen. Als reactie schop ik hem in zijn knieholte, waardoor hij op zijn knieën tussen ons in valt.
Voordat hij weer iets kan proberen, pakt Nathan zijn rechterarm bij de pols vast en verdraait hem achter zijn rug, hierdoor wordt de smeerlap gedwongen om in een voorovergebogen houding weer half overeind te komen. Als Nathan ondertussen met zijn vrije hand zijn schouder vastgrijpt kan hij nergens meer heen. Ik laat nu zijn linkerarm los, in de wetenschap dat Nathan met gemak zijn arm breekt of de schouder uit zijn kom trekt, mocht hij weer tegenspartelen. En we weten allemaal dat onze broer hierop hoopt.

Als ik naar Nora toeloop, blijf ik bij het voeteind staan.
"Nu weet ik dat er vanavond een feest is, liefje, maar met deze kleding mag je het huis niet uit hoor," zeg ik droog, naar de strakke gele jurk kijkend. Waarschijnlijk hoort hij tot haar knieën te komen, maar hij is nu tot bovenaan haar dijbenen opgekropen.
Ik trek de zoom van de jurk wat verder omlaag, om haar benen zoveel mogelijk te bedekken.
"Het feest is in ons huis, idioot," antwoordt ze met een hese stem. Haar paarse oogkleur verandert weer terug naar het donkerblauwe, waarna ze me een glimlach schenkt, geduldig wachtend tot pa alle touwen door heeft gesneden. Zo te zien zitten ze behoorlijk strak vastgeknoopt.

Alastair heeft ondertussen de rest gebeld, en aan het doffe geluid van de voetstappen boven ons hoofd te horen, doorzoeken ze nu de hele woning.
Zodra Nora overeind komt en wat wankelend gaat staan, slaat Chris een arm om haar heen.
"Wat moet uw vriendin teleurgesteld zijn dat het weekendje weg niet doorgaat, meneer Fox," zegt Nora, haar scheikundeleraar aankijkend.
Met precies dezelfde blik kijkt Chris hem aan. Bij beide blijft hun oogkleur verschieten. Van donkerblauw naar paars, wat meer de speling van het licht lijkt, tot je beseft dat er niks verandert aan hun omgeving. En allemaal kijken we geïnteresseerd toe hoelang het duurt voordat hij het doorkrijgt.

"Zijn jullie familie van elkaar?" vraagt hij, nog bleker wegtrekkend nu hij onze overeenkomsten ziet.
"Het is een tweeling, had u dat nog niet gezien?" vraagt Al.
"Nee, ze woont heel ergens anders. Ze heeft een andere achternaam. Niemand die haar zal missen, net zoals niemand hen ooit heeft gemist!" roept hij uit.
Hen.

Op dat moment komt Ben de kelder in gelopen met Tim achter zich aan. "Op zolder lagen deze vijf schooltassen naast die van Nora, haar kleren zitten erin. De kleren in de andere tassen komen overeen met de omschrijvingen van de vermiste meisjes."
"Waar zijn ze, Fox?" vraagt pa, met grote stappen op hem aflopend. Bij iedere stap die hij dichterbij komt, lijkt de leerkracht kleiner te worden.
Schichtig schiet zijn blik naar de vloer aan de linkerkant van de kelder.
De rechterkant heeft een betonnen vloer, maar de linkerkant bestaat uit aangestampte aarde.
Met tegen de muur op een meter afstand van elkaar vijf foto's van bloemen geplakt.
En meer ruimte ernaast voor nog meer foto's.
Of om nog meer lichamen te begraven.

Pa draait zich naar ons om.
"De leerlingen van school komen straks bij ons thuis?" vraagt hij aan Chris.
"Ja, alle klassen zijn uitgenodigd en iedereen was enthousiast,"
Dan kijkt hij Tim aan. "Heb jij iets gehoord van een illegaal feest op het industrieterrein vanavond?"
"Nee, in de vakantie hebben ze het volgende feest pas, degene die niet naar ons huis komen, gaan ook niet naar een ander feest."
"Mooi. De politie kan hier morgenvroeg na een anonieme tip de bewijslast verzamelen. Tot dat moment hebben wij de vrije hand met hem," zijn donkerblauwe ogen flitsen ook naar de paarse kleur terwijl hij nadenkt en met een gemene grijns bedenkt wat hij allemaal kan doen nu we hem hebben.
"Wat is er aan de hand met jullie ogen?" vraagt het hoopje ellende in Nathans grip. Onzeker kijkt hij naar pap.
Dat heeft lang genoeg geduurd.
Het is verbazingwekkend hoe blind sommige mensen zijn als ze iets zien wat ze niet verwachten. De hersenen hebben de neiging om dat dan te negeren.

Pa kijkt hem breed grijnzend aan.
"Sommige zeggen dat we bezeten zijn. Andere noemen ons gezegend. Helaas hebben alleen mijn oudste zoon en de jongste twee kinderen het ook gekregen. Laat ik het er maar op houden dat de stemmen extra creatief zijn. En ze zijn angstaanjagender en sadistischer dan jij je voor kunt stellen. Of je ons nu ziet als demonen of wraakengelen, je ziel is nu van ons."
Meneer Fox ziet er niet al te best meer uit. Als hij zojuist al bleek was weggetrokken, dan ziet hij er nu haast groenig uit.
Dan draait pap zich naar ons toe.

"Nathan en de tweeling gaan met mij mee. De rest van jullie bereidt het huis voor op het feest. We kunnen nu onze normale rollen op ons nemen. Alastair, als jij het bed even afhaalt en het touw opruimt, dan zijn de sporen van Nora ook weg. Mocht er toch nog iets achterblijven, dan regelt onze contactpersoon bij de politie dat. En als je erna bij de oom op ons wilt wachten met de reserve kleding, dan kleden we ons daar om voordat jullie je opkomst bij het feest maken."

Terwijl het geschreeuw en gesmeek van de scheikundeleraar naklinkt, slepen pa en Nathan hem naar de overkant van het industrieterrein, de tweeling volgt al snel.
Gelukkig dat hij zelf zo'n uitgestorven uithoek heeft uitgekozen. De hoge donkere gebouwen geven de buurt een onheilspellende uitstraling. Het is zorgt er juist voor dat de scholieren hier alleen in groepjes naartoe durven te komen, wat nu in ons voordeel werkt.
Want er is niemand die hem kan horen en wil redden. Het moet toch vreselijk tegenvallen als je eigen goed doordachte plannen tegen je worden gebruikt.

De politie zal morgen alleen maar een verminkt lichaam vinden, dat tentoongesteld staat midden in een bedrijfshal. De redenen ervoor zullen duidelijk zijn door de tekenen die op zijn lichaam worden aangebracht.
En door de anonieme tip die ze krijgen.
Waarschijnlijk is er in zijn eigen huis wel meer bewijsmateriaal te vinden.
Eindelijk hebben we hem gevonden. Hij was de politie de afgelopen jaren al een paar keer eerder ontglipt. Steeds weer verhuisde hij en veranderde niet alleen zijn naam, maar ook zijn uiterlijk. Een andere haarkleur, contactlenzen en zelfs een andere kledingstijl. Men wist dat hij op een middelbare school werkte, maar door de grote tekorten en de veelvuldige wisselingen van leerkrachten, waarbij men de referenties niet eens meer nakeek, was niet uit te vinden wie er op de scholen met missende meisjes had gewerkt.

Een jaar geleden had men bij zijn laatste woning, de lichamen in een hutkoffer op zolder gevonden, bij de woning daarvoor had hij ze begraven in zijn tuin.
Hij bleek steeds beter na te denken over de manier waarop de meisjes opgeruimd werden, alleen werd hij ook steeds ongeduldiger. Nu verdween er iedere maand een meisje. En hij wist ze goed uit te zoeken, de meisjes die nooit opvielen, geen directe familie hadden en waarbij het een tijd duurde voordat iemand erachter kwam dat ze verdwenen waren.

Onze opdracht was om de lichamen van de meisjes te vinden.
En als we honderd procent zeker zijn dat hij de dader is, ervoor te zorgen dat hij nooit meer iemand kwaad kan doen.
Nora heeft haar rol de afgelopen twee maanden goed gespeelt, het duurde lang voordat hij haar benaderde, maar zelfs toen konden we nog niks bewijzen. Er zijn opvallend veel leerkrachten die jonge meisjes lastig vallen, al gaan de meeste niet zover dat ze in een seriemoordenaar veranderen. We hadden dit adres nodig, zodat de meisjes een waardige begrafenis kunnen krijgen.

---------------------------------------------------------------------------------------

Thuis aangekomen raap ik de klaarliggende kleding van pa, Nathan en de tweeling bij elkaar. Alles ligt nu klaar in de auto, samen met schone handdoeken en schoenen.
Nu hoeven we alleen een feest voor te bereiden en te wachten.
Zij zullen pas naar huis komen als het feest in volle gang is en over een uur verwachten we pas de eerste feestgangers.

Met de rest zorg ik dat zowel het huis als de omgeving klaar zijn voor alle leerlingen. En vooral dat de slaapkamers en kantoren afgesloten zijn. Het laatste wat we willen zijn vrijende stelletjes in ons bed.
Vanaf negen uur druppelen de jongeren langzaam het huis in. Nick en Tim zijn opvallend in het zwart gekleed. Met een leren jack en hun haren perfect in model, trekken ze met hun uitbundige aanwezigheid alle aandacht. En dat is precies de bedoeling.
De paar jongeren die regelmatig bij ons thuis op bezoek geweest, valt het niet eens op dat ze Chris niet meteen zien. Ze zijn veel te druk met hun pogingen om indruk te maken op mijn aanwezige broers.