Op mijn gemak loop ik naar mijn eigen locker toe. Tegen de tijd dat ik daar aankom, zijn de meeste leerlingen al verdwenen. Mijn huiswerk is gemaakt, dus kan ik mijn boeken voor het weekend achterlaten.
We kunnen ze altijd ritueel verbranden.
Nee, ik heb ze volgende week weer nodig.

Een kleine vijf minuten later loop ik via de hoofdingang naar de auto. Tim en Nick zitten al te wachten.
Halverwege de route naar huis zien we een grijze auto met pech langs de weg. De alarmlichten staan aan en twee zwartharige mannen bevinden zich ernaast.
We keren de auto en parkeren achter hen. Uitstappend kijk ik op mijn telefoon.
Voor een buitenstaander lijkt het alsof we een gestrande medeweggebruiker willen helpen.

Alsof we dat ooit zouden doen.
Misschien als de auto in brand staat.
Voor of nadat wij hebben geholpen?
Ow, ik dacht dat we dan naar het vuur gingen kijken. Je wou serieus iemand met pech helpen?
Ik wou helpen met het vuur aansteken...

Ingespannen kijk ik naar de stilstaande rode stip op mijn scherm. Deze bevindt zich nu nog in de school.
"Kom op, kom op," mompelt Nick, die over mijn schouders meekijkt.
Maar pas na vijf minuten wachten is er ineens beweging op mijn scherm te zien. Ingezoomd kunnen we zien dat de stip via de voordeur de school uitloopt en zich dan eromheen naar de achterkant verplaatst. Na nog tien minuten lopen in het bos, staat hij ineens stil. Een goede twee minuten lang gebeurt er helemaal niets. Het enige wat hoorbaar is, is onze ademhaling.
Dan beweegt hij ineens weer, maar in een andere richting dan eerst.

We moeten gaan. NU.

"Chris, concentreer je! Ik zie je oogkleur verspringen. Hou je aan het plan," zegt Nathan, met zijn hand mijn kin vastgrijpend zodat ik in zijn ogen moet kijken - ook zijn eigen oogkleur is nu paars - tot ik kalmeer.
Het komt goed, wacht nou maar.
"Sorry," zeg ik, waarna hij mijn kin los laat.
Samen kijken we weer naar de stip. Het tempo is sneller dan eerst, van een slenter tempo waarmee de stip begon, naar een joggend tempo nu. Tot er een weg overgestoken moet worden. Even staat de stip stil, waarna het zich veel sneller verplaatst dan lopend mogelijk zou zijn.
"Shit, hij heeft dus een auto," vloekt Tim, waarna we in onze auto's springen.

Met zijn vingers op het stuur trommelend stuurt Tim ons achter de grijze auto aan die door Nathan wordt bestuurd met Ben naast hem.
Nick draait zich vanuit de bijrijdersstoel naar me om. "Ze kent het plan. En van ons allemaal zijn jullie twee het meest gestoord. Hij weet niet wat hem te wachten staat."
Dat is waar, wacht maar tot we hem te pakken hebben.

We hebben echter geen idee waar hij in deze stad naartoe gaat, daarom was het zo belangrijk om de hele tijd klaar te staan.
Nu komen we uit bij één van de bedrijventerreinen aan de rand van de stad. Hier liggen een aantal lege panden, waar ook regelmatig illegale feesten worden gegeven.
De grote panden zal hij niet gebruiken, vooral niet op een vrijdag met het risico op een feest, maar er staat ook een huis dichtbij. Een groot leegstaand huis, waarschijnlijk van de voormalige eigenaar van het bedrijventerrein.
En wat is er nou handiger dan vanuit dat huis, de feestende tieners in de gaten te houden en een eventueel volgend slachtoffer uit te zoeken?

De stip blijkt al de hele tijd bij dit huis stil te staan. Op het moment dat we aankomen, is ze al bijna een half uur alleen met hem in het huis. Het begint al te schemeren.
Als we te laat zijn, vliegt niet alleen hij in brand.
We zullen niet te laat zijn. Zijn eerdere slachtoffers kleedde hij altijd eerst om.
Dit maakt het alleen maar erger.
Je hebt gelij-
Een zachte tik op mijn wang brengt mijn aandacht weer terug naar mijn omgeving.
"Chris!" zegt Ben. Maar goed dat hij het was, Nathan had niet zo zacht getikt.

Wel kijkt Nathan me bezorgd aan.
"Als je je niet kunt concentreren, wacht je bij de auto!" fluistert hij.
"Nee, alles is goed. Ik volg je naar de achterdeur."
Pa komt vanuit de zijkant van het huis samen met Alastair en Anthony aangelopen en wachten tot we allemaal klaar staan. Zij hebben Al onderweg hierheen opgepikt.
Zo stil mogelijk lopen Nathan en ik via de achterkant naar binnen.
Geen enkele deur zit op slot, alleen de vloerplanken dreigen te kraken. Voorzichtig stappen we op de plekken waar ze vastgenageld zitten op de dwarsbalken. Op die plek hebben we de minste kans dat ze onze aanwezigheid verraden.

Pa en Tony gaan via de voordeur naar binnen, terwijl de rest het huis omsingeld heeft.
De benedenverdieping blijkt helemaal leeg te zijn.
En geen enkel geluid vertelt ons of ze op de bovenverdieping zitten of beneden in de kelder.
Een echte seriemoordenaar gebruikt geen normale slaapkamer voor zijn slachtoffers. Veel te saai.
Helaas moet ik hem gelijk geven.
Zelf zou ik ook voor de kelder gaan.
Minder ontsnappingsmogelijkheden voor de slachtoffers, en als er geen betonnen vloer in zit, kun je de resten meteen begraven zonder dat de buren je met een lijk zien slepen.
Als we bij de trap aankomen, kunnen we kiezen om naar boven te lopen, of de deur onder de trap te nemen naar de kelder. Meteen gebaar ik naar de deur, waarop de rest knikt.

Mochten we fout zitten en hij ontsnapt, dan komt hij alsnog niet ver.
De klink omlaagdrukkend, trek ik de deur geruisloos open. Ondanks de armoedige staat van het huis, maken de deuren verbazingwekkend weinig geluid.
Zodra we de deur openen, zien we het licht dat de gang in schijnt.
Onze gok was dus goed.
Voorzichtig dalen we de trap verder af, tot we allemaal beneden in de kelderruimte staan.
Hij staat met zijn rug naar ons toe en heeft ons niet gehoord of gezien, zo geconcentreerd is hij op Nora, die geblinddoekt op een smal bed ligt vastgebonden aan de andere kant van de grote kelder.