Samen met Chris en Tim loop ik veel te vroeg het schoolgebouw binnen. Halverwege de gang blijven we tegen de lockers geleund staan om de ingang in de gaten te kunnen houden.
De meeste leerlingen spreken ons kort aan bij het naar binnen komen. Ze hebben allemaal genoten van het feest bij ons thuis, het blijkt tot nu toe het hoogtepunt van dit schooljaar te zijn geweest.
Dan moeten de normale feesten hier wel erg saai zijn, als ze dit al goed vonden.
Want meer dan wat alcohol, muziek en een kampvuur hadden we niet te bieden.

Tien minuten na ons komen Alastair en Nora binnen. Hij heeft zijn arm over haar schouder geslagen. Beide hebben nu een totale andere uitstraling. Weg zijn de slonzige broeken en de te grote hoodies.
Nu draagt Nora een strakke spijkerbroek met een licht groen shirt dat haar schouders en een stuk van haar buik bloot laat, haar haren hangen los tot halverwege haar rug. Ze laat precies genoeg van haar lichaam zien om op te vallen, maar zonder ze er meteen als een slet uitziet. Vooral door het gebrek aan make-up onderscheidt ze zich van de meiden die nu om ons heen hangen.
Alastair valt met zijn kleding net zo goed op. Zijn shirt sluit strak om zijn spieren aan en met zijn iets te lange blonde haren en zijn gebronsde huid, lijkt hij weggelopen te zijn uit een reclame voor surfers. Zijn mond is tot een arrogante glimlach opgetrokken, terwijl hij iedereen dreigend aankijkt die niet meteen voor hem aan de kant gaat.

Haar locker bevind zich nu dicht bij de onze.
Lea is verdwenen en Nora is ervoor in de plaats gekomen.
Om het niet te opvallend te maken, heeft ze een nieuw lesrooster. Doordat ze nu andere vakken volgt op andere niveaus, zit ze bij sommige lessen zelfs bij Tim en mij in de klas. Bij de andere lessen zit ze wel bij Chris en Alastair. Maar doordat ze nu vooraan in de klas plaats zal nemen, zal het niemand opvallen dat Lea er niet meer is.

Pa had de directeur al van te voren verteld dat zijn dochter pas later zou instromen omdat ze eerst een stage af moest maken op haar oude school, dit was geen enkel probleem.
Voor Alastair is het makkelijker om zijn transformatie te verklaren, hij wou geen aandacht trekken tot zijn vriendin bij hem op school was. De enige die we in de gaten moeten houden is Jerry, omdat hij vanaf het begin al de confrontatie opzocht met 'Lea' en we niet weten hoe hij op 'Nora' zal reageren.

Als ze bij ons aankomen duwt Chris zich van de lockers af en loopt met hen mee naar hun eerste les. Iedereen kijkt hen fluisterend na, nog steeds hebben de meeste leerlingen niet door wat er aan de hand is, slechts een enkeling heeft vrijdag gevraagd wie Nora was.

Het lesuur voor de middagpauze valt voor ons uit. De hele klas vertrekt alvast naar de kantine, genietend van het vrije uur. Nu de opwinding over het feest voorbij is, is het gevonden lichaam op het industrieterrein het belangrijkste gespreksonderwerp.
"Hij hing met een ijzeren ketting aan de balken in een bedrijfshal. Zijn hele lichaam was tot pulp geslagen. Ook waren er allemaal woorden in hem gekerfd en was hij in brand gestoken," vertelt Jennifer aan onze tafel.
"Dat zal vast overdreven zijn, in elkaar geslagen, met een mes bewerkt en verbrand?" vraag ik, het gesprek sturend.
"Mijn vader werkt bij de politie en hij had die avond dienst. Ik heb hem aan de telefoon horen zeggen dat een anonieme tip het bureau had gebeld. Het zou om een seriemoordenaar gaan die zeker tien meiden van onze leeftijd heeft ontvoerd en vermoord," zegt ze met een opschepperige toon.

"Ook meiden van deze school? Werden er meiden vermist voordat we hierheen kwamen?" vraagt Tim geschokt. Hij weet zelfs mij bijna te overtuigen met zijn verbaasde blik.
"Nee, er waren er een paar die plotseling zijn verhuisd, maar verder zijn er geen kinderen van onze school verdwenen," zegt Sierra, terwijl ze flirtend haar hand op die van Tim legt.
"Al had niemand veel contact met die meiden, dus we hebben het nooit na kunnen vragen," zegt Jennifer, alsof ze mij iets nieuws verteld. Juist door het gebrek aan sociale contacten en familieleden, werden de meisjes uitgekozen.

"Hoe weten jullie dan dat ze zijn verhuisd en niet zijn ontvoerd?" stuur ik het gesprek verder.
"Meneer Fox wist dat toevallig. Hij is de enige leraar die zich genoeg interesseerde in het welzijn van de buitenbeentjes. Al snap ik niet waarom hij de moeite deed, ze zonderden zichzelf bewust van de rest van ons af. En na al zijn moeite, verhuisden ze vervolgens toch." Jennifer lijkt wel geïrriteerd door het gebrek aan aandacht dat ze van de leraar kreeg. En juist deze arrogante houding heeft ervoor gezorgd dat ze nu nog leeft.

"Is dat dezelfde meneer Fox die nu niet op is komen dagen?" vraagt Tim verbaast, terwijl de bel gaat en de kantine langzaam vol stroomt met de andere leerlingen.
"Nu je het zegt, inderdaad. De andere leraren wisten nooit iets van een verhuizing, maar zij konden zich ook de leerlingen zelf nauwelijks te herinneren. Maar het is wel toevallig dat hij er nu niet is, en als enige wist waar ze heen verdwenen waren," zegt Sierra, die gelukkig niet al te veel sturing meer nodig heeft om eindelijk het totaalplaatje te zien.

"En de anonieme tip gaf aan dat het slachtoffer meiden van onze leeftijd ontvoerde. Dus meiden uit zijn klas," voegt Jennifer eraan toe, alsof we dit niet hadden opgemaakt uit haar verhaal.
"Dus meneer Fox is een seriemoordenaar?" vraagt Chris, terwijl hij zijn dienblad op onze tafel neerzet.
Iedereen kijkt hem geschokt aan, terwijl het gefluister weer op gang komt. De kinderen die om onze tafel rond bleven hangen, verplaatsen zich nu naar hun eigen tafels terwijl ze het laatste nieuwtje gretig met iedereen delen.

Zodra Chris bij ons komt zitten, walst Courtney vanaf de andere kant van de kantine naar onze tafel toe, met in haar kielzog de rest van haar Cheerleader Brigade. Sierra en Jennifer horen hier ook bij, maar ze zijn een jaar ouder en zitten bij ons in de klas.
Allemaal hebben ze een veel te diep uitgesneden topje aan, met een korte rok en dragen ze veel te veel make up.
Ik begrijp niet dat de directeur de kleding toelaat, want in het regelement staat duidelijk welke lichaamsdelen bedekt moeten zijn. Nora's shirt is hiervoor eigenlijk al aan de korte kant, terwijl je alleen maar een paar centimeter van haar buik ziet. Bij Courtney zie je zelfs de onderkant van haar bh, met daarin de vulling, al lijkt ze dit zelf niet te beseffen.

Vlak voordat ze bij de tafel aan komt, ploft Nora ineens op de stoel links van Chris neer en kust hem op zijn wang. Automatisch slaat hij zijn arm om haar schouders heen en kust haar op haar kruin. Alastair gaat op de enige vrije stoel naast mij zitten, tegenover de tweeling.
Met een geamuseerde blik kijken we allemaal naar de Brigade die geschokt naast Nora blijft staan.
"En wat denk jij daar wel niet te doen?" vraagt Courtney, haar armen over elkaar slaand waardoor haar borsten verder omhoog geduwd worden.
Nora reageert echter totaal niet en fluistert iets in Chris zijn oor, waardoor hij in de lach schiet.

Met haar hakkenschoen geeft Courtney een schop tegen Nora's stoel, waardoor de stoel verschuift en Chris zijn hand van Nora's schouder afvalt.
"Slettebak, ik vroeg je iets," tiert ze, terwijl haar stem de hoogte in schiet en haar gezicht rood aan begint te lopen.
Met een glimlach kijkt Nora mij aan, het blauw van haar ogen verschiet slechts kort naar paars, daarna kijkt ze Courtney onschuldig aan.
"Ik zit te lunchen?" zegt ze vragend op een toon alsof Courtney achterlijk is.

Omdat Courtney zo dichtbij staat, moet ze naar achter leunen om haar aan te kunnen kijken. Chris maakt hier volop gebruik van om zijn linkerarm weer terug om Nora heen te slaan en haar tegen zich aan te trekken zodat ze met haar rug tegen zijn zij kan steunen.
"Kun je je vieze vingers niet van mijn man afhalen en ergens anders de hoer uit gaan hangen?" spuugt Courtney uit. Ze loopt steeds roder aan, vooral nu Nora nonchalant met Chris zijn vingers begint te spelen die op haar rechterschouder liggen.
"Voor zover ik weet, is Chris vrijgezel. En zolang ik hem niet hoor klagen, blijf ik gewoon aan hem zitten," reageert Nora rustig, zich grijnzend naar de rest van ons omdraaiend.

Driftig doet Courtney met gebalde vuisten een stap naar voren. "Jij vuile, smerige,.." maar voordat ze haar zin af kan maken, staat Tim, die aan de andere kant van Chris zat, op en gaat naast Nora staan.
"Ik zou goed nadenken voordat je die zin af maakt en je jezelf voor schut zet," zegt hij, zijn rechterhand op Nora's hoofd leggend.
Slechts twee van de meiden uit haar Brigade lijken nu door te hebben dat Nora wel erg op de twee broers naast haar lijkt, vooral als ze dan ook de rest van ons weer bekijken.
Maar hun leidster snapt het nog steeds niet.

"Waarom Timothy? Ik zit al weken bij jullie aan tafel en ik wil naast Chris zitten. En nu zit deze slet op mijn plek. Dat kunnen jullie toch niet toelaten?" Met grote ogen kijkt ze ons allemaal aan, ondertussen haar onderlip naar voren stekend. Alsof ze er zo overdreven pruilend zielig uitziet.
De meid die naast haar staat, probeert haar aan de kant te trekken, "Court, kijk nou naar ze, zie je dan niet dat ze.." maar zij wordt weer onderbroken door Courtney.
"Ik wil het niet zien. Die sloerie moet gewoon verdwijnen en ergens in een donker steegje gaan liggen ofzo. Ik wil haar niet meer aan mijn tafel zien zitten!" gilt ze nu.
Ondertussen staan Al en ik ook op.

"Die sloerie waar jij het over hebt, is ons kleine zusje. Mijn tweelingzusje," zegt Chris met een harde blik in zijn ogen, terwijl hij eindelijk over Nora's hoofd heen oogcontact maakt met Courtney.
Meteen trekt ze bleek weg en stommelt een stap naar achteren. Dan pas lijkt ze Nora goed te bekijken en ziet ze de overeenkomsten tussen ons.
"Maar geen zorgen, we willen inderdaad geen sloeries aan onze tafel. Dus je mag je omdraaien en een andere tafel zoeken Courtney," zeg ik, ondertussen naar Jennifer en Sierra kijkend, "als jullie willen blijven zitten, raad ik jullie aan om met respect tegen en over mijn zusje te praten."
Beide meiden knikken met een voorzichtige glimlach en blijven zitten.

"Ow Courtney?" roept Nora haar na, "de vulling van je bh komt er aan de onderkant bijna uit. Als de rest echt zulke goede vriendinnen van je zijn, hadden ze je wel even mogen waarschuwen."

De hele kantine zit ondertussen het schouwspel te volgen en schiet nu in de lach.
De Cheerleader Brigade weet niet hoe snel ze de kantine uit moeten lopen, terwijl het gejoel hen achtervolgt.