Je kent ze vast wel, iedere school heeft ze.
De kliekjes.
De populaire groep jongens en meiden, die iedereen kent, ook al heb je er geen enkele les mee. Waarvoor je aan de kant gaat in de gang, omdat je er geen problemen mee wilt krijgen? In dit geval is dat de groep cheerleaders en de jongens die in het American football team zitten. Onze school is wat dat betreft erg sportief.

Dan heb je de buitenbeentjes die altijd gepest worden. Om hoe ze eruit zien, zich gedragen of vanwege hun hobby's. Ook al mag niemand hen, iedereen kent ze. Meestal vormen ze samen een groep, om toch nog enigszins beschermd te zijn tegen de pestkoppen.

Dan heb je nog alle andere vaste kliekjes, de nerds, goths, barbies en nog een aantal andere, ze hebben een vaste groep en houden zich ook bij hun eigen groep.
En dan zijn er ook nog de leerlingen waarmee je vier jaar lang in de klas hebt gezeten, maar waarvan je eigenlijk niet eens hun naam weet. Je weet op welke plek ze zitten, maar je kunt aan het einde van de dag niet zeggen wat voor kleur hun ogen of haren hebben. Als je diegene aan moet wijzen uit een groep, lukt je dat niet. De anonieme eenlingen.
Tot die laatste groep behoor ik.

Sinds twee maanden zitten we op deze school, maar niemand die onthoudt dat ik bij hen in de klas zit.
Mijn cijfers zijn goed genoeg. Niet te hoog zodat het de rest van de klas opvalt en niet zo laag dat de leraar me extra goed in de gaten houdt.
Hadden ze dit wel gedaan, dan hadden ze opgemerkt dat ik nooit echt alleen ben. Altijd is er wel iemand in de buurt, en ondanks dat het rouleert, zijn het altijd dezelfde.
Nooit alleen....

Als de bel gaat die het einde van de schooldag inluidt, pak ik met een glimlach snel mijn boeken op en volg de rest om de klas uit te gaan. Nog maar één dag te gaan en dan hebben we weekend. En als alles volgens plan gaat, kan ik me daarna bij de groep van mijn broers voegen. De populaire kliek.
Maar zodra ik de deur door wil lopen, word ik vooruit geduwd door de etter van de klas. Natuurlijk wil hij sneller dan de rest de klas uit, stel je voor dat je even wacht.

Op dat moment vliegt er een bal voorbij en rennen een paar jongens er blindelings achteraan. Vlak voordat ze me raken, word ik aan de kant getrokken. De etter die me net de gang opduwde krijgt echter een zetje mee en landt midden tussen de rennende jongens.
"Bedankt," fluister ik zonder om te kijken, voordat ik om het vloekende en kreunende slachtveld heen loop richting de gang waar mijn locker staat. Ik weet dat hij het heeft gehoord en hij zal er toch niet op reageren.

Het voelt zinloos om te kijken naar de kluwen armen en benen die vloekend probeert op te staan. Dat laat ik aan de rest over.
Op mijn gemak loop ik de laatste bocht om en kom bij het rijtje lockers aan waar ik moet zijn.
De boeken die ik vast heb leg ik er terug in. Ook de meeste boeken die in mijn tas zitten kunnen hier blijven. Mijn agenda doorkijkend zie ik dat ik alleen voor Engels nog wat tekst hoef door te lezen voor morgen. Dat is het enige boek dat ik mee naar huis neem.

Op het moment dat ik mijn hand uit de locker trek om het boek in mijn tas te stoppen, slaat de deur van mijn locker ineens dicht. Mijn hand wordt op een haar na gemist. Diep ademhalend probeer ik rustig te blijven. Het laatste wat ik kan gebruiken is dat mijn korte lontje tevoorschijn komt.

Terwijl ik mijn tas dichtmaak en over mijn schouder hang, probeer ik de aanwezigheid van de dader zoveel mogelijk te negeren. Hier is hij echter niet blij mee. Zodra ik weg wil lopen, geeft hij een ruk aan mijn tas zodat ik achteruit struikel en duwt hij me met mijn schouder tegen de muur aan de overkant van de gang aan.

"Jij. Ik hou je nu al een week in de gaten. En iedere keer als er iets gebeurt, ben jij in de buurt. Het schijnheilige stille trutje, maar ondertussen was jij wel degene die me net de gang opduwde!" schreeuwt hij.
Met een mes in zijn schouder duwt hij niet meer zo hard?
Nee. Hou je in.

Jerry.
Op dit moment de etter van de school. Want ook al denkt iedereen dat de populaire jongens de grootste etterbakken zijn, eigenlijk valt dit wel mee. Maar het kan er ook mee te maken hebben dat drie van mijn broers tot die groep behoren en zij de aandacht daardoor van me af weten te houden.

Ondanks dat hij er best leuk uitziet met zijn brede schouders, bruine krullen en licht grijze ogen, zorgt de constante frons en gemene blik ervoor dat niemand hem mag.
Jerry wil maar wat graag bij de populaire jongens horen. Nu hoopt hij ze hem stoer vind met zijn pest gedrag, maar hij heeft niet eens het lef om de buitenbeentjes lastig te vallen.
Hij wil zo wanhopig graag opvallen dat hij de eenlingen terroriseert. Het watje. Want de eenlingen hebben immers geen groep vrienden die bij ze in de buurt blijven, of ervoor zorgt dat hij je nooit alleen tegen kan komen. En dan kiest hij nog een meisje uit ook

Mijn enige reactie op zijn uitbarsting is een minachtend glimlachje. Want ondanks dat hij me probeert te intimideren, ben ik wel erger gewend. En daarbij weet ik dat hij nooit de kans zal krijgen om me echt pijn te doen. Meer dan een blauwe plek zal ik aan deze ontmoeting niet overhouden.
Als het meer is, mag hij wel bloeden, toch?
Nee..... Misschien. Maar niet nu.
Om mijn glimlach lijkt hij echter alleen pissiger te worden. Hij klemt zijn kaken zo hard op elkaar, dat ik het gekraak van zijn kiezen kan horen. Ook trekt een onaantrekkelijke rode blos vanuit zijn nek omhoog.
Maar voordat hij reageert, is hij wel slim genoeg om eerst om zich heen te kijken waar de rest van de leerlingen zich bevind.
Ik probeer mijn eigen gegrinnik in te houden, als ik ook om me heen kijk. Het is gewoon lachwekkend, hoe stoer en gevaarlijk hij zichzelf vind.

Iets verderop, bijna bij het einde van de gang staat een meisje, dat zo snel mogelijk haar spullen in haar locker dumpt, om de gang uit te kunnen vluchten.
Halverwege de gang staan twee jongens met elkaar te praten. Zij lijken echter niet geïnteresseerd in Jerry of mij. Aan het einde komt wel een groep aan, maar de jongens daarvan zijn nog te ver weg om in te grijpen. Net als de leraar die vlak bij die groep staat en wel onze kant uit kijkt.
En toch voel ik geen greintje angst, alleen maar een lichte geamuseerdheid, wat ik niet volledig weet te verbergen.

Nogmaals duwt Jerry me tegen de muur aan. "Wat sta je daar nou te lachen, vind je het soms grappig dat ik net overhoop gelopen werd? Of ga je ontkennen dat je er iets mee te maken hebt? Nu heb je niet zoveel praatjes meer nu je alleen bent, hè?" gromt hij, terwijl hij zijn vuist ten hoogte van mijn gezicht naar achteren beweegt om uit te halen.
Zo stoer, de jongens die meiden zonder een reden in hun gezicht slaan... met een vuist.

Als ik hem niet mag laten bloeden, mag ik dan wel kijken of hij genoeg hersenen bezit als we hem antwoord geven?
Ja, voor deze keer dan.
Zuchtend kijk ik hem nog steeds recht aan en voel hoe de controle overgenomen wordt.
"Ja, ja en nee,' zeg ik alleen maar.
Verbaasd kijkt hij me aan. "Wat?" Zijn vuist zakt iets naar beneden. Verward kijkt hij in mijn ogen, alsof hij iets ziet wat hij niet helemaal kan bevatten.
Of is die sukkel nu echt al zijn vragen vergeten?
Misschien ging het verwarren beter dan verwacht.
"Ja, het was grappig, ja, ik ontken er iets mee te maken te hebben. In ieder geval had ik er niet direct iets mee te maken. En als laatste, nee, ik ben nooit alleen," leg ik hem uit.

Alsof hij niet al lelijk genoeg keek, betrekt zijn gezicht nu nog verder. Hij tilt zijn vuist weer op en haalt uit, maar vlak voordat hij me raakt, vliegt er weer een bal door de lucht, die hem recht in zijn gezicht raakt.
En als zo'n football goed wordt gegooid, komt hij hard aan. Vooral als hij normaal met gemak 40 meter ver wordt gegooid, en nu vanaf nog geen tien meter afstand vol zijn gezicht raakt.
Met een klap valt Jerry op de grond. Hij houdt beide handen voor zijn neus. Het bloed loopt onder zijn handen door en drupt op de gladde vloer.
Aw, ik moet me gedragen, maar zij mogen hem wel laten bloeden?
Precies.

Met een bocht loop ik om hem heen naar de uitgang, dwars door de groep heen die Jerry nu uitlacht.
Niemand die een hand naar hem uitsteekt of hem wil helpen.

Vlak voordat ik de hoofdingang uitloop, stopt een leerkracht mij. Hij was degene die alles zag gebeuren. De populaire scheikundeleraar waar iedereen mee wegloopt.
Zijn warme hand pakt mijn schouder vast. "Is alles goed? Heeft hij je pijn gedaan?"
Aandachtig bestudeert hij mijn gezicht, terwijl ik zo snel mogelijk naar de grond kijk.
"Er is niks gebeurd meneer," zeg ik snel, ondertussen probeer ik zijn hand van mijn schouder af te schudden.
Waarom raken mannen ons altijd zonder toestemming aan? Mag ik..-
Nee, stop. Rustig.

Zijn grip verstevigd echter en met zijn andere hand, tilt hij mijn kin op zodat ik hem aan moet kijken.
Snel schieten mijn ogen de gang door, maar verder is er niemand te zien. Alle andere leerlingen zijn nu bij Jerry aan het kijken, ik kan ze verderop horen lachen.

Zodra ik de leraar aankijk, verschijnt er een kleine zelfvoldane glimlach om zijn lippen.
"Leah is het, toch? Je loopt altijd via het bos achter de school naar huis?" vraagt hij, mijn blik vasthoudend.
"Ja, meneer."
"Wachten er vrienden op je om mee te lopen?" vraagt hij, terwijl hij mijn kin loslaat. Snel kijk ik weer naar de vloer.
Haha, wie heeft er vrienden nodig als je mij hebt. Jij, ik en een scherp mes....
"Nee meneer, ik heb nog geen vrienden gemaakt. Maar ik vind de stilte van het bos prettig."
Daarna laat hij eindelijk mijn schouder los.
"Doe maar voorzichtig dan, je weet nooit wat er in het bos rondloopt. Tot morgen Leah."
Als ze eens wisten...
Snel loop ik de hoofdingang door naar buiten, en al die tijd voel ik zijn blik op mijn rug branden.