Ik volgde Umùndrael door de gangen heen. De bovenverdieping was werkelijk een doolhof, waarbij alle kamers erg op elkaar leken. Het duizelde me.

'Mmh...' mompelde hij. 'Ik zie nergens een brief hangen.'

'Een brief hangen?'

Umùndrael knikte. 'Wanneer er een nieuweling verwacht wordt, wordt er een brief op de deur van zijn of haar nieuwe slaapkamer bevestigd. Ik kan die van jou alleen zo één, twee, drie niet vinden. We gaan naar beneden, misschien dat we daar wat zien.'

Dus strompelden we de spiraaltrap af. Mijn nieuwe dolken duwden met het leren omhulsel tegen mijn bovenbenen aan. Het voelde apart, maar niet vervelend; ik zou er wel aan wennen.

Beneden gingen we de eerste paar kamers af. Pas bij één van de laatste - dichtbij de hoofdingang - vonden we een slaapkamer met een gelig stuk perkament op de deur geniet, waar mijn naam op stond.

Umùndrael opende de deur. De kamer was best ruim. Er stonden vier bedden in, elk met een nachtkastje en een wat grotere ladekast daarnaast. Aan de zijkant van de muur was een deur, die naar het toilet leidde.

Er zat een meisje op een van de bedden. Zodra de klink naar beneden was gehaald, had ze opgekeken. Met haar opmerkelijke groene ogen staarde ze nu naar mij en Umùndrael.

'Zela, we hebben er een nieuwe wacht-in-opleiding bij!'

Umùndrael plantte aanmoedigend zijn hand in mijn onderrug en duwde me zachtjes de kamer in. Ik begroette Zela met een bescheiden zwaai van mij hand, waarop ze glimlachte.

'Ik laat jullie nu alleen, dan kunnen jullie even samen kletsen. Je zal bovendien wel moe zijn, Marylae, dus rust maar lekker uit.

In de kantine wordt elke dag een nieuw rooster opgehangen. Hierop staat waar en wanneer je aanwezig moet zijn voor de training, maar omdat vandaag zo'n uitputtende dag was kan je het best een keertje overslaan.'

Umùndrael trok een gezicht en keek me vervolgens bedachtzaam aan. 'Heb ik nu alles gehad? Ik heb je een rondleiding gegeven, je je wapens uit laten kiezen... Je trainingspakken komen er nog aan... Tja, ik denk het wel. En anders hoor ik het wel van je.' Hij schonk me een snelle knipoog en glimlachte even naar Zela voordat hij de deur achter zich dichttrok en het meisje en ik alleen achterbleven in de kamer.

De kamer was net als de rest van het gebouw volledig uit hout gemaakt. Synchroon waren de planken op de grond naast elkaar geplaatst, evenals op de muren. Zela zat op een bed, waarboven verschillende tekeningen aan de muur hingen.

'Heb je die zelf gemaakt?' vroeg ik om de stilte te doorbreken, wijzend naar de met koolstof bewerkte stukken papier.

Hierop knikte Zela. Ze liet zich van haar bed afglijden en kwam naar me toe om me te helpen met mijn bagage. 'Je bent hier als laatste van ons vieren, dus je hebt pech; jij krijgt het slechte bed.'

'Het slechte bed?'

Zela zette mijn tas naast een onbeslapen bed neer en glimlachte zoetjes. 'De lattenbodem kraakt en zakt in. Daarnaast slaap je naast het toilet. Nu ga ik niet zo vaak 's avonds naar de wc, maar van die andere twee meiden kan ik niet hetzelfde zeggen.'

Ik perste mijn lippen op elkaar. Een krakend bed naast het toilet. Top.

Zela liep weer terug naar haar bed, nam plaats en begon weer verder te tekenen.

'Waarom hebben we geen raam?' vroeg ik verbaasd toen ik merkte dat de kamer eigenlijk alleen maar verlicht werd door een vuurlamp.

'Het is toch altijd donker buiten,' zei Zela schouderophalend. Haar hand met het potlood bleef hangen in de lucht, en ze sloeg haar ogen op. 'Wat Umùndrael net zei, over dat je de training nu maar over moet slaan... Ik raad je dat af.'

'Hoezo dat?'

'Wij zijn Sterrenwachten, en jij straks ook. Er wordt neergekeken op zwakte en zeker wanneer je "een beetje moe bent van het reizen".'

Verontwaardigd trok ik mijn wenkbrauwen op. Mijn voetzolen klopten in mijn laarzen en mijn vingertoppen tintelden nog steeds door de overgang van de koude, besneeuwde vlaktes naar de warmte in het trainingskamp.

'Ik moet over een half uur beneden zijn, in trainingszaal 2. Dan loop je maar met mij mee, kijken we even op je rooster en wijs ik je vervolgens de weg.' Ze klapte haar schetsboek dicht. 'Ik snap het als je misschien niet meteen wilt meevechten, maar neem in ieder geval even een kijkje.'

Ik knikte en begon mijn spullen in de ladekast naast mijn bed in te ruimen. Zela zweeg verder, waardoor ik in stilte te werk ging. 

Veel bagage had ik niet, waardoor ik al snel klaar was met inruimen. Ik liet me op mijn nieuwe bed zakte en hoorde meteen wat Zela bedoelde: de planken kraakten onder mijn bewegingen. Echter klaagde ik niet; thuis hadden mijn matras en kussen grotendeels uit stijf, oud stro bestaan. Het matras hier echter was heerlijk dik, zacht en werd gesierd door een dikke, warme deken.

Maar het kraken van mijn lattenbodem was niet het enige geluid dat me deed opkijken. Ik hoorde een zacht gespin, als een kat die over zijn buik geaaid werd. Met opgetrokken wenkbrauwen staarde ik richting Zela, waar het geluid vandaan kwam.

Zela grijnsde toen ze me zag kijken. 'Dat is Nècle. Dat is z'n officiële naam, in ieder geval. Ik noem hem gewoon Nex.'

Toen ze me nog verbaasder en verwarder zag staren, floot ze tussen haar tanden door.

Onder het bed verscheen een kleine, zwarte snuit. De donkerbruine haren die de vochtige neus omringden gingen langzaam over in een oranje dos, wat de vorm had van een grote cavia met lange poten en een pluizige staart.

'Een vos?'

Nex schoot onder het bed vandaan, rende vliegensvlug een rondje rond de bedpoten van Zela en sprong toen met een elegante, lenige sprong op het bed. Het beest kroop onder haar handen door en keek haar verwachtingsvol aan. Lachend haalde Zela een stukje gedroogd vlees uit een pot op haar nachtkastje en voerde het aan Nex.

'Ik ben een dierenelf,' glimlachte ze terwijl ze met haar hand over de vacht van Nex streek. 'Ik heb deze jongen in het bos gevonden, achtergelaten door zijn moeder omdat hij veel te klein voor zijn soort is. Hij is geen volwaardige vos, en om beter voor haar andere kleintjes te kunnen zorgen worden de zwakste jongen uit het nestje geschopt. Hij had nog een broertje, maar die was al dood toen ik Nex vond.'

'Wat erg,' fluisterde ik.

Zela haalde haar schouders op. 'Tja, hij zit nu lekker hier. Ik denk niet dat hij er over nadenkt - en daarbij dus zich dus ook niet gekwetst voelt over het feit dat zijn eigen moeder hem in de steek gelaten heeft.'

Zela duwde Nex van zich af, die op zijn rug rolde en met zijn pootjes in de lucht begon te trappelen.

'Zullen we vast naar beneden gaan om te kijken waar we moeten trainen?' Ze trok een lade open en haalde er een strakke, leren broek uit en gooide die naar mij. 'Misschien pas je deze wel, hij is te groot voor mij en dan heb jij tenminste iets waarin je kan trainen vandaag.'

Ik ving de broek op en knikte dankbaar naar het meisje. Zela was nogal... Klein. Ruim een kop kleiner dan ik, in ieder geval. Ik durfde zonder te twijfelen te zeggen dat ze uit Zomer kwam; haar huid had een prachtige donkere teint, haar haren waren zwart en vormden kleine krulletjes die rond haar gezicht dansten.

Zela trok zelf nog even een andere trui aan en wachtte geduldig tot ik omgekleed was. Ondanks dat deze broek te groot was geweest voor Zela, was hij nog steeds aan de kleine kant voor mij. Rond mijn kuiten kreeg ik de stof haast niet verder en de bovenkant van de broek schuurde langs mijn taille.

Ik bond mijn riem met mijn dolken om mijn middel.

'Dolken?' Zela viste een van de twee nierdolken uit zijn schede en bekeek het. 'Lekker licht, erg mooi hoor.'

'Wat voor wapen gebruik jij?'

Zela trapte met haar voet op een stuk gebold metaal. Door de kracht en de holling in het ijzer, klapte het schild om waardoor ze het zonder te bukken uit de lucht kon vissen. Met haar andere hand pakte ze een zwaard dat naast haar nachtkastje gestald stond op en hield ze voor zich. 'Een schild en een zwaard. Lekker simpel, maar wel efficiënt.'

Ik knikte glimlachend.

'Nex, jij blijft hier. Geen kattenkwaad uithalen, hè?' Ze gaf de vos een kus tussen zijn opmerkelijk grote oren, waarop Nex een zacht geluidje maakte.

'Kom op, dan gaan we,' glimlachte ze naar mij, waarna ze richting de deur liep.