Alatariël gebaarde naar de eerste groep dat ze konden beginnen. De groep bestond uit zes elven, waaronder ook Delorah. Ze sprong van haar ene blote voet op de andere bij de startstreep.

Ik grinnikte toen ik opmerkte dat ik het apart vond staan dat ze geen schoenen en sieraden aan had. Ze had natuurlijk voordat we het meer ingedoken waren haar hoge laarzen met hakken al uitgetrokken, en omdat haar sieraden veel geluid produceerden had ze die nu ook maar voor de zekerheid afgedaan. Het zag er... onnatuurlijk uit. Hoge hakken en grote gouden oorbellen in haar oren waren juist dat wat Delorah Delorah maakten, en het was apart om haar nu zonder die toevoegende elementen te zien.

De eerste elf stoof naar voren en schoot net op tijd achter een houten bureau, want de rode bessen van Zela en de mannelijke elf schoten al door de lucht.

Hij rolde op zijn zij richting het bed, waar hij het matras vastpakte en deze omgooide. Met een sompig geluid kwam het in de plassen water terecht. Gelijk sprong hij weer terug achter het bed, voordat de bessen hem konden raken.

'Ze doen het goed,' fluisterde de elf naast me. Ik had zijn naam tijdens een vorige training opgepikt; Jingwe. Hij had halflang, donker haar, dat in golven tot zijn schouders hing. De lokken vielen deels over een simpele, bruine boog, waarvan de pees om zijn schouder gespannen hing. 'Ik ben één keer de Blinddoek geweest, en geloof me, het is echt héél lastig. Maar Zela en Artanis doen het goed.'

Ik knikte, terwijl ik toekeek hoe deelnemer 1 afwachtte tot het rustig was. Toen hij merkte dat de bessen hem niet meer rond de oren vlogen, kwam hij weer vanachter het bed vandaan en liep over het matras heen. Door de dikke laag stof die diep in het water lag, maakte zijn stappen amper geluid.

'Wat slim,' mompelde ik tegen Jingwe terwijl we toekeken hoe hij met een grote sprong vanaf het matras op een boomstam terecht kwam en vanaf daar vliegensvlug de eindstreep oversprong.

De elfen die aan de kant stonden klapten enthousiast in hun handen terwijl de volgende elf alweer het veld in stapte.

'Waarom gaan ze niet allemaal tegelijkertijd?' merkte ik op.

Jingwe draaide zich naar me om. 'Ik heb geen idee. Het is niet zo dat het niet mag, ofzo...'

Alatariël wierp ons een boze blik toe en drukte een vinger tegen haar getuite lippen om ons het zwijgen op te leggen. Abrupt stopte we met praten en keken toe hoe de elf door het veld heen ploegde. Deze maakte ook gebruik van het matras, en wilde net als zijn voorganger op de boomstam springen. Echter gleed zijn voet uit doordat de boomstronk onder zijn plotselinge gewicht heen en weer bewoog waardoor hij met een smak op de grond terecht kwam.

Zela en Artanis schoten volop bessen richting het geluid en raakten de elf meerdere keren.

Alatariël floot en ze staakten het vuur waardoor de elf de kans had om even rustig op te staan en de schade te bekijken. Hij had zijn enkel blijkbaar erg verwond.

Alatariël pikte iemand uit de derde groep uit die met hem naar het Sterrenhof moest gaan om de koninklijke genezer te bezoeken. Genezers waren tovenaars die gespecialiseerd waren in het helen van kwaaltjes en pijntjes en het mixen van kruiden om de beste medicijnen te ontwikkelen.

Nu was Delorah aan de beurt. Ze bewoog soepel door het veld heen, ontweek de bessen, sprong zelfs een keer lenig en sierlijk over een boekenkast waarbij ze zich had afgezet vanaf de tafel, en haalde uiteindelijk ook de eindstreep.

Na haar haalden de andere drie elfen de overkant niet meer, en het eerste team had dus twee elfen die veilig aangekomen waren.

'Goed,' Jingwe wreef enthousiast in zijn handen, 'Wij gaan de overkant halen. Dat voel ik.'

Ik knikte glimlachend. 'En zeker wanneer we het slimmer aanpakken dan die andere groep. Dat we met meerderen tegelijkertijd gaan, bedoel ik, in plaats van elke keer om de beurt.'

Jingwe knikte goedkeurend. 'Ik ben het volledig met je eens. Laten we dat inderdaad maar doen.'

We hielden halt bij de startstreep. De invalshoek op het veld was anders, waardoor het trainingsgebied plots veel groter en kaler leek dan vanaf de zijkant.

Ik slikte. Zelfs al zouden we met meerderen tegelijkertijd vertrekken, er waren nooit genoeg meubels voor ons allemaal om veilig de overkant te halen. Het was een kwestie van hopen dat door de overvloed aan prikkels, Zela en Artanis in de war raakten en ons allemaal zouden missen.

Alatariël gaf het sein en Jingwe en ik keken elkaar aan. Tegelijkertijd begonnen we te rennen.

Mijn blote voeten zakten weg in het modderige, sompige gras. Ik kwam net op tijd achter een ladekast te zitten. Ik hoorde de bessen tegen het hout openspatten. Met mijn hart in mijn keel en bevende vingers keek ik om naar Jingwe. Ook hij zat veilig.

Ik keek naar achteren en wenkten de andere elfen. Ze leken niet te begrijpen wat ik bedoelde, dus ik liet het maar gaan.

Jingwe en ik hadden oogcontact, en na een kort knikje van beide kanten begonnen we weer te rennen.

De wind suisde langs mijn oren terwijl mijn voeten me richting het volgende obstakel brachten. Ik slaakte een gil toen Zela mijn kant opdraaide en de katapult herlaadde met een bes. Ze schoot, maar met een duik ontweek ik de bes. Mijn duik eindigde in een koprol, waardoor ik direct weer op mijn benen stond en verder on rennen. Mijn haar was nu vochtig van de modder en het water dat op de grond lag. De omstanders maakte enthousiaste geluiden na mijn move, wat mijn lichaam deed rillen van adrenaline.

Ik sprong achter een boom en bleef daar even stil staan om uit te hijgen. Jingwe liep zo'n twee meter achter me en schoot onder de tafel door. Hij duwde met zijn handen tegen het tafelblad waardoor de tafel omviel en hem dekking gaf. De vaas viel op de grond, maar niet kapot door de plassen water. Jingwe keek er met grote ogen naar en ving vervolgens mijn blik. Ik leek zijn gedachten te kunnen lezen en knikte grijnzend.

Achter ons was nog een elf bezig om het trainingsveld te doorkruisen. Een andere volgde al snel haar voorbeeld en ik wreef van opwinding in mijn handen. Ze snapten eindelijk wat Jingwe en ik hadden bedoeld!

Zela en Artanis kregen het nu echter door en ik zat dicht genoeg bij het koppel om hen te horen praten.

'Ze zijn met meerderen!' snauwde Zela tegen Artanis. Ze pakte haar katapult steviger vast waardoor haar knokkels rond het hout wit kleurden. 'We moeten beiden op dezelfde proberen te schieten.'

'Tja, maar dat gaat lastig als we niet zien op wie de ander schiet...' zei Artanis twijfelend.

Zela perste haar lippen op elkaar. 'Laten we ons beiden op rechts achter concentreren. Daar zit iemand, ik weet alleen niet waar.'

Artantis knikte, en toen hij bedacht dat Zela dat natuurlijk niet kon zien, maakte hij een instemmend geluidje. De elf die inderdaad rechts achterin van het veld te werk was, had dit echter allemaal niet meegekregen en wilde net uit zijn schuilplaats komen.

Ik keek snel naar Jingwe, die snapte wat ik bedoelde. Hij zat vlak voor het meisje, dus het had geen zin als hij het zou doen. Nee, ik moest het doen.

Ik wreef mijn handen over elkaar in de hoop het zweet en bodemvocht eraf te krijgen. Het vocht in mijn haar droop langs mijn slapen naar beneden.

Jingwe gooide de vaas. Het object vloog suizend door de lucht, maar het kwam niet ver genoeg. In een fractie van een seconde moest ik beslissen of ik mijn veilige schuilplaats ging verlaten om de vaas te vangen, of ik hier zou blijven staan.

Ik besloot het eerste. Ik stoof naar voren en ving in een miezerige poging de vaas, waardoor ik met vaas en al op de grond viel. Gelukkig had ik het dicht tegen mijn lichaam aan gedrukt en was het nog niet kapot, maar ik moest gauw handelen.

Ik tilde mijn hand op en smeet de vaas naast me tegen de stam van de boom aan. Het aardewerk brak met een kabaal in het stille bos in gruzelementen rond mijn voeten.

Artanis was - zoals gehoopt - afgeleid en begon richting mijn kant te schieten. Zela schoot nu in haar eentje op de vrouwelijke elf, maar ze was te ver weg, en haar geringe aantal bessen dat willekeurig door de lucht vloog, was simpelweg niet genoeg om haar te raken. Ze kwam aan bij Jinwe achter de tafel en bleef daar opgelucht zitten.

En toch floot Alatariël.

Verbaasd keek ik naar het meisje en Jingwe. Het meisje was toch niet geraakt? Maar aan de spijtige, gefrustreerde blik van Jingwe snapte ik het al.

Ik keek naar mijn trainingspak en zag op mijn buik een rode plek zitten. Ík was geraakt.

Mokkend klom ik over het hek heen en keek vanachter de omheining toe hoe mijn teamgenootjes het veld verder doorkruisten. Jingwe haalde de eindstreep als eerste, daarna het meisje, en de andere drie elven volgden al gauw.

Alatariël klapte in haar handen toen iedereen achter de streep stond. 'Wauw, jongens, goed gedaan!'

'Ik heb de overkant alleen maar gehaald door Marylae, hoor.' Het meisje stond met haar handen op haar bovenbenen hijgend voorovergebogen. Ze wierp me een dankbare glimlach toe en ik knikte blozend terug.

De derde groep probeerde onze tactiek ook toe te passen, maar deden het lang niet zo goed als wij. Bij hen kwamen er drie elfen aan - de vierde werd net twee meter voor de eindstreep nog geraakt.

Wat betekende dat wij hadden gewonnen!

Jingwe, ik en de anderen gaven elkaar high fives en prezen elkaar de hemel in met de dingen die we goed vonden van elkaar, tot we werden verstoord door een stem die kippenvel op mijn armen liet ontstaan.

'Hey.'

Duncan liet zich van zijn paard af zakken en kwam met een plofje op de grond. Zijn laarzen zakten weg in de drassige modder en water spetterde omhoog. 'Gefeliciteerd met je overwinning!'

Ik liep weg van de groep en kwam voor hem staan. Hij was ruim een kop groter, waardoor ik omhoog moest kijken om zijn blik te kruisen.

Met zijn duim veegde hij het smerige water uit mijn gezicht en ik glimlachte.

'Je bent nu klaar met de training, toch?'

Ik knikte.

Hij grijnsde. 'Mooi. Want ik wil je op mijn paard terugrijden.'

Ik trok - hopelijk - uitdagend en charmant mijn wenkbrauwen op, terwijl ik hem speels aankeek. 'Wat romantisch. Waar heb ik dat aan te danken?'

Hij lachte en zijn hand gleed langs mijn arm richting mijn hand, waar hij onze vingers verstrengelde. Zijn hand was grover en groter dan de mijne. Zijn vingers om de mijne geklemd voelde daardoor zo beschermd dat ik mijn benen haast voelde bezwijken van verlangen. Ik wilde nu niks anders dan me tegen hem aan nestelen en zijn sterke armen om mij heen te voelen.

'Aan het feit dat je zo hard je best doet. Twee dagen ben je nu hier, en je doet alles, zonder te zeuren!'

Zonder te zeuren klopte niet helemaal... Maar goed, ik liet hem uitpraten.

'Dus ik vind dat je nu wel eens eventjes niks hoeft te doen. Laat Nezha je dragen.'

Ik sloot mijn ogen en maakte een kermend geluidje. 'Dat klinkt heerlijk.'

'Dat dacht ik al. Kom op.'

Hij trok me mee naar Nezha en gaf me een handje bij het opstijgen. Ik had heel vroeger eens op een pony gezeten, maar zelfs nog nooit paardgereden. Ik vond het eerlijk gezegd dus ook wel spannend om ineens op deze prachtige, maar grote merrie te zitten. Niet dat ik dat ooit zou uitspreken, natuurlijk. Ik was immers een Vechter, bijna zelfs een Sterrenwacht!

Duncan nam achter mij plaats op het zadel en pakte de teugels vast, waarbij zijn armen mij op mijn plek hielden. Ik liet mijn hoofd naar achteren vallen, tegen zijn borst aan.

Hij glimlachte naar me, veegde met zijn hand een lok van mijn voorhoofd weg en drukte vervolgens een kusje op mijn (smerige, natte) voorhoofd.

Mijn hele lichaam werd gevuld met een warmte die ik niet kon plaatsen, maar het was fijn en ik wenste dat het nooit zou stoppen.

Vredig liet ik me tegen hem aan leunen, terwijl hij Nezha aanspoorde.

Okeeeee, dat spannende waar ik het vorige keer over had, wordt dus toch pas volgend hoofdstuk, oepsss.
Ik was best wel aan het twijfelen of ik dit hoofdstuk moest schrijven. Ik kan namelijk nooit zo goed inschatten of jullie het leuk vinden om te lezen hoe de trainingen eruit zien, of meer iets hebben van tjaa ik kan er zelf best een voorstelling bij maken, dus je hoeft echt niet alles te schrijven. Als dat zo is, geef het dan alsjeblieft aan!

Ik ben nu iig van plan om (waarschijnlijk) nog maar 1 training te plaatsen, en die is best wel cruciaal voor het verhaal. Voor de rest zal ik me proberen in te houden xD.

Maar goedddd, als alles nu wel volgens plan loopt, gebeurt er volgend hoofdstuk iets bizars (en het hoofdstuk erna ook mwehhehe). De spanning gaat vanaf de volgende hoofdstukken toch echt toenemen, hoop ik.

Veel leesplezier iig nog! Liefssss, Mirjam