Mijn lichaam werd heerlijk verwarmd, tot aan de topjes van mijn vingers en de puntjes van mijn tenen. Maar dat was niet hetgeen wat mij van mijn stuk bracht; nee, het was het zand dan ik onder mijn voetzolen voelde.

Duizenden zandkorreltjes, fijngemalen steentjes en schelpjes schuurden langs mijn huid en kropen tussen mijn tenen.

Ik lachte.

Ik had nog nooit zand gezien of gevoeld, maar ik wist meteen dat dít zand was.

Ik keek op en bestudeerde de rest van het landschap waarin ik mij bevond.

De vlakte bestond vrijwel alleen uit duinen die op en neer deinden in de hitte als golven in een oceaan. Zo'n honderd meter bij mij vandaag zag ik bomen, dus ik vermoedde dat daar een soort oase was.

'Marylae!'

Ik draaide me om en Delorah kwam naar me toe gesprint. Voor me kwam ze tot stilstand, waarbij haar voeten onder het zand verdwenen. Naast haar was Nex druk bezig met graven en rollen, waardoor zijn hele vacht gevuld werd met korrels. 'Ga je mee? We moeten bij Lente zijn, dus we moeten nog even een stukje lopen.'

Ik knikte en liep achter haar aan, met Nex vrolijk achter ons aan dribbelend.

'Hoe kan het dat... uhm, tja. Die tekens? Hoe kan het dat ze er door het water niet af gespoeld zijn?' vroeg ik aan Delorah.

Delorah giechelde. 'Het zijn runen,' legde ze uit. 'Tekens die ergens voor staan.' Ze stak haar arm uit en wees verschillende tekens aan. 'Deze staat voor dapperheid, deze voor strijdlustigheid, deze voor geluk...'

Een voor een ging ze ze af terwijl we door de duinen heen richting Lente ploegden. Ik voelde mijn kuitspieren branden door de inspanning van vandaag.

'Ze zijn op mijn huid geschilderd met Kali-intvisseninkt. Een Kali-inktvis is een heel bekende inktvis die zijn slachtoffers zo goed als permanent verblind. Er zit een stofje in zijn inkt die ervoor zorgt dat het niet zomaar in het water oplost. Wanneer deze dus in aanraking komt met de ogen van zijn prooi of predator, kunnen die dagen lang niks meer zien en zijn dus ten dode opgeschreven,' ratelt ze. 'In mijn dorp was het de normaalste zaak om met zulke runen rond te lopen. Je moest je eigen inkt "verdienen" door zelf een Kali-inktvis te vangen en dan pas was je het waard om met zulke krachtige tekens rond te lopen.'

'Wauw,' bracht ik uit. 'Een traditie voor waterelfen dus?'

Delorah haalde haar schouders op. 'In ieder geval van mijn stam. Ik vond het heerlijk om de kinderen in het dorp te versieren.' Ze draaide zich abrupt naar mij om. 'Mag ik jou ook een keer doen?'

Ik lachte. 'Denk je dat dat mij staat dan?'

'Ik heb witte, zwarte en gouden verf,' somde ze op. 'Dan moeten we even kijken wat het mooist staat. Ik denk wit, aangezien je haren ook wit zijn.'

'En wat nou als het niet mooi staat?'

'Na een paar weken gaat het eraf!' verzekerde ze me. 'Ach, toe! Alsjeblieft!'

'Oké, oké,' lachte ik. 'Vooruit dan maar.'

Met een trotse blik hief Delorah haar hoofd op en pakte me bij de pols vast. 'Kom op.' Ze begon te rennen en in een drafje sukkelde ik achter haar aan. De officiële training was nog niet eens begonnen en ik had nu al geen puf meer! Mijn voeten zakten weg in het zand waardoor ik lastig vooruit kwam. Het liep een beetje hetzelfde als op sneeuw. 

Na een tijdje kwamen we weer bij de groep aan. We waren nu halverwege de weg naar Lente. De groep liep gelukkig op hun gemakje, waardoor ik eindelijk een beetje op adem kon komen. De zon scheen hier fel en ik voelde mijn huid branden. Mijn kleren en haar waren zelfs al droog. 

Nex vleide zich tegen Zela aan toen we aankwamen. Zela lachte naar hem en aaide de zandkorrels uit zijn vacht. 'Ik zie dat alles gelukt is? Heeft Nex zich een beetje gedragen?'

Ik knikte glimlachend en kriebelde Nex achter zijn oortjes. 

Met forse stappen liepen we steeds verder richting Lente, tot het zand overging in graspluimpjes en de vegetatie langzaam opbouwde. We liepen tussen bomen en planten door terwijl Zela allerlei verschillende planten en dieren bij hun naam benoemde. 

'Als dierenelf hoor ik niet alleen alles te weten over verschillende dieren, maar ook begroeiing speelt een grote rol,' vertelde Zela met een frons. 'Het is belangrijk om te weten in wat voor omgeving je je bevindt; aan de flora kan je de fauna afleiden, zoals mijn moeder altijd zei. In ons dorp waren onze twee hoofdvakken zoölogie én botanische les.'

'Als ik ooit moet survivallen, neem ik absoluut jou mee,' lachte ik. 'Hoe woonde jij eerst?' 

Zela knipperde een paar keer met haar ogen. 'Hoe bedoel je?'

'In wat voor dorp,' legde ik uit. 'Ik weet nu dat Delorah aan de zee woonde, maar hoe woonde jij? Want jij woonde ook in Zomer, toch? En toch heb ik niet het idee dat jij uit een vissersfamilie komt.'

Ze schudde haar hoofd. 'Nee, klopt. Ik kom uit een woudstam. Je kent vast wel de megalobomen?' 

Ik knikte. Megalobomen waren uitzonderlijke dikke bomen, met stammen zo breed en hoog dat er hele dorpen in konden wonen. 

'De stam werd uitgehakt en met klei en hout werd er aan de binnenkant van de boom een compleet nieuwe vorm gegeven. De onderste takken zijn ook massief, waardoor het dorp zich zowel binnen als buiten de boom bevindt.' Zela lachte bij de gedachte aan haar dorp. 'In een bos van megalobomen viel de onze amper op, en toch was hij zo bijzonder voor mij.' 

Ik knikte glimlachend. 'Jouw dorp klinkt geweldig!' 

'Gevaarlijk, dat wel. Zeker als het geregend had en het schors nat en glad was, was het levensgevaarlijk om over de takken te lopen. Gelukkig werden de meeste huizen ook verbonden met loopbruggen, en daar zat wel touw omheen, dus...' 

Delorah kwam van achteren naar me toe gerend en pakte mijn schouders vast. 'We zijn er bijná! Oh, ik vind het altijd zo heerlijk om hier te trainen. Eindelijk weg uit dat donkere hol daar beneden in de ravijn.'

Zela snoof. 'Doe eens niet zo neerbuigend, joh. Alles heeft extrinsieke waarde, maar dan op een andere manier!'  

'Alles heeft waarde, maar dan op een andere manier,' aapte Delorah haar met een hoog stemmetje na, terwijl ze Zela een blik toewierp. 'Ik mis de zón. Ik wil lícht! Alle sterren nog aan toe, ik ben een Zomerse! Ik hoor niet in het donker te zitten. Evenmin als jij!' Ze wreef in haar handen, hield stil en staarde plots naar haar handen. Een kreun ontsnapte aan haar lippen. 'Ik begin mijn tint te verliezen.' Ze grauwde. 'Ik moet echt  vaker gaan zonnen.' 

Na dit gezegd te hebben, merkte ze iemand anders op die blijkbaar interessanter was dan wij, en weg was ze. 

'Zij heeft niet echt een lang... Tja, hoe zeg je dat? Concentratievermogen?'  

Zela lachte zachtjes. 'Ja, dat kun je wel zeggen ja.'

We kwamen aan bij een soort houthakkershutje; een knus, klein huisje dat middenin het bos van Lente stond. 

'Welkom, lieve elfen!' zei een vrouw die tegen de deurpost leunde. Ze had lang rood haar dat in een slordige staart vastzat. 'Ik zie twee nieuwe gezichten, dus voor degenen die mij nog niet kennen; ik ben Alatariël Eluch. Vandaag ga ik met jullie jullie zintuigen testen door middel van de blinddoekentest.'

Een enthousiast gemurmel steeg op uit de groep en verbaasd keek ik om me heen.

'Voor de elfen die hier nog niet mee bekend zijn:' Ze hield in haar hand een katapult omhoog. Het was een simpel wapen; recht toe, recht aan, zonder diamanten of goud zoals de meeste wapens van de Sterrenwachten hadden. 'Ik kies straks twee elfen uit. Die krijgen een blinddoek om en een prachtige katapult in hun handen gestopt. Ze gaan vervolgens in het midden van het afgezette trainingsveld hierachter staan. Aan hen is de opdracht om iedereen uit te schakelen met behulp van rode bessen. Wanneer je geraakt wordt, spat deze open om je trainingspak en ben je dus áf. Om het niet te moeilijk te maken gaan jullie in groepen van zes de overkant proberen over te halen. De groep waarvan de meeste elfen de overkant halen, wint.' 

Alatariël draaide zich naar me toe. 'De elfen met een blinddoek hebben alleen hun gehoor om hun op weg te helpen. Wees dus zo stil mogelijk, mocht je de overkant willen halen.'

Ze begon om het hutje heen te lopen en de groep volgde haar. 

Daar was het trainingsveld waar ze het over gehad had. Het was niet erg breed, maar vooral lang. Verschillende meubels waren kriskras of juist in een heel normale positie op het veld geplaatst. Zo stond er een tafel met vier stoelen daar omheen en een vaas met bloemetjes op het tafelblad, maar ergens anders lag een bank ondersteboven met daar tegenaan een gekanteld bed. De meubels zaten al vol met rode plekken van de vorige keren. 

Het beeld was erg apart; de meubels die zigzaggend in een stukje natuur geplaatst waren. Want zo stonden er ook gewoon een aantal bomen in het afgezette stuk, en zag ik stukken grond waar de modder sompig was van het vocht. Ik beet op mijn lip. Daar moest ik dus uit de buurt blijven, want als ik daardoorheen liep, maakte dat extra veel geluid. 

Alatariël deelde de groep in drie kleinere groepjes van zes en benoemde hierbij Zela en een mannelijke elf die ik nog niet eerder dan bij deze training had gezien tot Blinddoeken. 

Ik voelde het zweet al rond mijn palmen verzamelen. Ten eerste wist ik niet goed hoe ik dit moest gaan aanpakken. Ten tweede zat ik in een groepje waar ik letterlijk níemand kende. Tuurlijk, ik had er een paar tijdens een eerdere training wel gezien - maar ik had nog nooit een woord met hen uitgewisseld! 

Wij waren groepje twee, dus eerst mochten we toekijken hoe het eerste groepje het zou doen. We verzamelden ons langs de verticale kant van het veld, dat afgezet was met een hekje. Groepje een stond klaar bij de horizontale kant. 

'Hebben jullie je goed genoeg georiënteerd?' vroeg Alatariël aan Zela en de jongen. Toen deze beaamd knikten, pakte ze de blinddoeken. Ik stak een duim op naar Zela voordat de blinddoek haar ogen het zicht benam, en zag hoe ze uit spanning en enthousiasme haar handen tot vuist balde en weer opende.